«Σ΄αυτή τη δουλειά, νιώθεις κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια, είναι το ύψος της ποίησης και όσο μικρός ή μεγάλος και αν είσαι, ψηλώνεις και εσύ μαζί της».
Στην Επίδαυρο θα μάθει τι σημαίνει ανοιχτό θέατρο και τραγικός λόγος. Δουλεύοντας πολύ για να έρθει σε επαφή με την τεχνική πλευρά, «πονώντας» καλλιτεχνικά για να αντλήσει εμπειρία και γνώση η ξεχωριστή Γεωργία Μαυραγάννη κάνει τo θέατρο όπως του αξίζει. Με ταλέντο, έρευνα, αγάπη και σεβασμό. Αυτή τη φορά ασχολείται με τις «Ευμενίδες» στην τριλογία της Ορέστειας σε μία συνύπαρξη τριών γυναικών. Δίπλα και μαζί με την Ιώ Βουλγαράκη και τη Λίλλυ Μελεμέ αναζητά τα κλειδιά για να ανοίξει τις πόρτες για τον κόσμο του Αισχύλου… Στην Επίδαυρο.
Ποια σχέση έχετε αναπτύξει με τη δουλειά σας μέχρι και σήμερα;
Έχω τη χαρά να έχω βρει ένα μέσο για να εκφράζομαι, κάτι που δεν είναι πάντοτε αυτονόητο. Επίσης μέσα από αυτή τη δουλειά έχουν προκύψει συναντήσεις με πολύ ωραίους ανθρώπους ενώ –από τη στιγμή που με ενδιαφέρει πολύ η πραγματικότητα-είχα την ευκαιρία να κάνω παραστάσεις που είχαν το στοιχείο του ντοκουμέντου και αυτό συνεχίζω και θέλω να κάνω. Κάτι χρήσιμο- εν τέλει- ή τουλάχιστον έτσι το έχω στο δικό μου μυαλό. Κάτι σπουδαίο μέσα από τη δουλειά του θεάτρου
Οι συνθήκες ευνοούν την καλλιτεχνική εξέλιξη;
Οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές. Αυτό που χρειάζεται είναι- σίγουρα- το να έχεις περισσότερο χρόνο για να μπορέσεις να ερευνήσεις και να ανακαλύψεις τι είναι και τι ζητάει το κάθε κείμενο, το κάθε έργο. Εκεί μπαίνει ο παράγοντας χρήμα. Όταν λέω χρήματα δεν εννοώ αυτά που θα μπουν στην τσέπη του καλλιτέχνη. Σημασία έχει να υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για να μπορεί κάποιος να προετοιμάζει τη δουλειά του για αρκετούς μήνες. Η αξία έχει να κάνει με το να αφιερώνεσαι σε αυτό που καλείσαι να παρουσιάσεις και να γνωρίζεις ότι έχεις ετοιμάσει το καλύτερο, το πιο ωραίο και άρτιο αποτέλεσμα χωρίς το άγχος του «χρειάζομαι χρήματα» οπότε δε δίνω την απαραίτητη ενέργεια, δεν αφοσιώνομαι σε αυτό που γίνεται, αλλά αναγκάζομαι να πάω παρακάτω ή να συνδυάσω πολλά μαζί για να τα βγάλω πέρα.
Οι δουλειές που κάνετε βασίζονται στην έρευνα… Οι καλλιτέχνες, συνολικά, το θέλουν αυτό ή τρέφουν-απλώς- το εγώ τους;
Δε θα απορρίψω το ότι στην τέχνη αυτό που κάνει κάποιος ξεκινάει από τη ματαιοδοξία. Επειδή συμβαίνει σε όλους το πιο σημαντικό είνα- όλα τα υπόλοιπα- να είναι ανθρώπινα
Και τι επικρατεί στο τέλος; Η ματαιοδοξία ή το ανθρωπιά; Για τον καλλιτέχνη αλλά και για τον θεατή;
Σε οποιαδήποτε παράσταση αυτό που συμβαίνει είναι να περνάνε τα πέντε- πρώτα- λεπτά και ο θεατής όπως και ο ηθοποιός να περιμένουν να συμβεί κάτι…κάτι που θα τους φέρει κοντά στην παράσταση και θα τους μετατοπίσει. Το αποτέλεσμα, αυτό που παρουσιάζεται, αλλά και οι συνθήκες παίζουν ρόλο και καθορίζουν το τι συμβαίνει και αν υπάρχει λόγος ύπαρξης μιας καλλιτεχνικής έκφρασης. Ο θεατής για κάποιο λόγο έρχεται και κάτι περιμένει να δει. Ο καλλιτέχνης καλείται να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του και που κάποιες φορές μένει ανοιχτό. Τι θα συμβεί και τι θα επικρατήσει; Εξαρτάται…
Οι δικές σας παραστάσεις τι έχουν καταφέρει να δώσουν στους θεατές;
Δεν είναι όλα το ίδιο, αφού οι παραστάσεις δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ορισμένες από τις παραστάσεις που έχω παρουσιάσει έχουν αγγίξει- κάποιες φορές- τους θεατές και τους συντελεστές με έναν τρόπο που ξεχνάς ότι πρόκειται για θέατρο. Αυτός είναι ένας τρόπος πολύ προσωπικός και ανεκτίμητος. Είναι σπουδαίο να πιστεύεις και να νιώθεις ότι αυτό που γίνεται, εκείνη τη στιγμή, γίνεται για εσένα.
Η πραγματικότητα, η ζωή που ζούμε- καταγράφοντας και ερευνώντας την ιστορία- τι πιστεύετε ότι θα αφήσει για έναν μελλοντικό ερευνητή;
Μία υπόθεση θα κάνω και θα πω αυτό που φαντάζομαι. Ένας μελλοντικός ερευνητής θα βρει ανθρώπους που προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την πίστη τους και πιο συγκεκριμένα την ικανότητα της πίστης. Στην εποχή μας αυτό έχει ανάγκη ένας άνθρωπος και αυτό δυσκολεύεται πολύ να προσεγγίσει.
Τι χάσαμε και τι κερδίσαμε μέχρι σήμερα;
Έχουμε κερδίσει- ίσως – τη γνώση ότι δεν θα σωθούμε από την ατομικότητα αλλά από τη συλλογικότητα. Την ίδια στιγμή παλεύουμε πολύ προκειμένου να πιστέψουμε σε αυτό και να το κάνουμε πράξη.
Τι σας έχει διαμορφώσει. Από όλα όσα έχουν συμβεί στην ζωή σας, τι είναι αυτό που σας έχει κάνει ό,τι είστε σήμερα;
Με έχουν διαμορφώσει τα παιδικά μου χρόνια. Ο τρόπος που μεγάλωσα, τα τοπία όπου βρέθηκα, οι αισθήσεις πραγμάτων. Επίσης έχουν χαραχθεί πολύ μέσα μου συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους. Όχι μόνο από τη δουλειά του θεάτρου. Συναντήσεις καθημερινές… απλές.
Διδάσκετε θέατρο. Η επαφή με τα παιδιά μέσα από τα μαθήματα που τους κάνετε τι συμπέρασμα σας κάνει να βγάζετε για τη νεολαία;
Είναι παιδιά που έχουν εξαιρετική ευφυία. Είναι διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές. Ο νέοι της εποχής μας είναι ανεκτικοί και έχουν ανοιχτό μυαλό. Δε φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τις ηθικές και τις κοινωνικές συμβάσεις του παρελθόντος.
Η τέχνη τρέχει για να προλάβει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις αυτών των νέων ανθρώπων;
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι το θέατρο έχει τόσο έντονο το στοιχείο της συνάντησης, του εδώ και τώρα, που αν δουλέψει, αν αυτό λειτουργήσει, γίνεται κάτι που αφορά όλες τις γενιές. Αν η συνάντηση εξελιχθεί με ωραίο τρόπο το συναίσθημα που γεννιέται είναι πολύ έντονο. Μπορεί η διαδικασία και η εξέλιξη της συνάντησης να αλλάζει. Μπορεί το παλιό θέατρο, αυτό των μεγάλων πρωταγωνιστών, να μην αφορά πολύ το νέο άνθρωπο.. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι κάνει και αν τρέχει να προλάβει κάτι ή κάποιον.
Νομίζω ότι υπάρχει –για παράδειγμα- από την πλευρά των νέων η ανάγκη να έρθουν σε επαφή με τον σκηνοθέτη και όχι με τους ηθοποιούς.
Είναι και αυτό μία μόδα.
Εσείς είστε της μόδας;
Δε μπορώ να απαντήσω σε αυτό.
Και φτάνουμε στην Ορέστεια
Η «Ορέστεια» , αυτή η συνύπαρξη τριών γυναικών στη σκηνοθεσία, ήταν μία ιδέα του κυρίου Λιβαθινού. Έχουμε στα χέρια μας μία τριλογία και η ενοποίηση έρχεται από τον ίδιο τον ποιητή στο λόγο και το έργο του οποίου πρέπει να «σκάψουμε» για να υπερασπιστούμε το έργο και το λόγο του με σαφήνεια και καθαρότητα. Έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές και με την Ιώ και με τη Λίλλυ. Το πιο σημαντικό είναι ότι η καθεμία κρατάει τη δική της ταυτότητα και αυτό πυο κάνουμε είναι να αναζητούμε τα στοιχεία του ποιητή που νιώθουμε ότι είναι κοινά και μας ενώνουν. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το ότι θέλουμε να κρατήσουμε τον τρόπο μας, αλλά την ίδια στιγμή η Ορέστεια μας καλεί να συνομιλήσουμε.
Η «Ορέστεια» είναι περισσότερο χαρά, ευθύνη ή φόβος;
Και τα τρία μαζί.
Ο φόβος πόσο και πώς επηρεάζει τη δουλειά σας;
Κάθε φορά φοβάμαι πάρα πολύ.
Και στο τέλος τι μένει;
Μία μεγάλη χαρά όταν οι συντελεστές και οι θεατές καταφέρουμε να συναντηθούμε.
Η ενασχόληση με τις Ευμενίδες σας βοηθά στο να εξελιχθείτε, να γίνετε κάτι παραπάνω;
Το αν γίνω κάτι παραπάνω θα το καταλάβω πολύ μετά. Οι «Ευμενίδες» είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο και σφύζει από στοιχεία που μοιάζουν μυστηριώδη. Κάποια από αυτά είναι, τα καλύπτει ένα μεγάλο μυστήριο. Κάποια βγαίνουν- βγήκαν ήδη- στο φως μέσα από την έρευνα και τη δουλειά. Μελέτησα και έψαξα πολύ. Αυτό είναι που με έχει χαροποιήσει περισσότερο από όλα, αυτή η έρευνα. Βούτηξα σε μία γνώση που δε μπορώ να προσποιηθώ ότι την είχα, αυτή του Αρχαίου ελληνικού Δράματος. Μέσα στο συγκεκριμένο έργο υπάρχει για εμένα, ένα πολύ έντονο μεταφυσικό και θεολογικό στοιχείο το οποίο θέλω πολύ να καταφέρω να υπερασπιστώ επί σκηνής, Είναι ένα έργο που δεν μπορεί εύκολα να περάσει σε μία ρεαλιστική αναπαράσταση, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Την ίδια στιγμή έχει μέσα του το κλειδί της «Ορέστειας», αφού είναι το φινάλε της τριλογίας, φέρει μέσα του το μήνυμά της. Αισθάνομαι ότι κάτι έχω βρει και μακάρι να λειτουργήσει. Επίσης, κάτι άλλο που μου έχει μάθει είναι ότι για να κάνεις Αρχαίο Δράμα χρειάζεται οπωσδήποτε πεντάμηνη πρόβα για να μπορέσεις να πεις ότι αυτό που κάνεις θα λάμψει.
Όλος αυτός ο πόνος και η προσπάθεια…αξίζει ο κόπος;
Ναι γιατί αυτή η δουλειά σε βγάζει πέρα από τον εαυτό σου, σε πάει σε μεγάλα και ψηλά «πράγματα». Ναι υπάρχει δυσκολία και κόπος, αλλά παρ όλα αυτά η ζωή είναι πολύ ωραία μέσα σε αυτό που συμβαίνει. Νιώθεις κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια, είναι το ύψος της ποίησης και όσο μικρός ή μεγάλος και αν είσαι, ψηλώνεις και εσύ μαζί της.
Στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι ο ρεαλισμός ή το παραμύθι;
Ο μύθος έχει αυτόν τον ενδιαφέροντα συγκερασμό πραγματικότητας και φαντασίας, οπότε θα έλεγα ότι είναι μύθος που στόχο έχει να αποδειχθεί καθαρτικός.
Πηγή : Tospirto