«Με ανατριχιάζει ο μη σεβασμός στη διαφορετικότητα».
Διασχίζουμε τη σκηνή του «Αλίκη», κοντοστεκόμαστε στα πιάτα με τις μαροκινές λιχουδιές που βρίσκονται στα παρασκήνια αλλά χρησιμοποιούνται στη διάρκεια της παράστασης, φτάνουμε στο καμαρίνι με το χρυσό θρόνο (τον οποίο βρίσκω αναπαυτικότατο αφού μου τον παραχωρεί), με τρατάρει ζεστή σοκολάτα, ανάβει τσιγάρο και ξεκινάμε. Η Βίκυ Σταυροπούλου έχει μεγάλη χαρά και δεν την κρύβει. «Υπερηφάνεια είναι» διευκρινίζει και τη χρωστάει στην παράσταση που συμμετέχει φέτος. Το «Για όνομα» το είχε ανακαλύψει από το 2010, πριν γίνει ταινία, όταν έσκασε στη γαλλική αγορά μαζί με το Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τον Θοδωρή Πετρόπουλο – μα μόλις φέτος κατάφεραν να το ανεβάσουν. Και το κυριότερο να προσπεράσουν τα προσωπικά άγχη τους. «Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούμε σαν άτυπη ομάδα και συνήθως συναποφασίζουμε τα έργα που θα ανεβάσουμε. Βέβαια, για το συγκεκριμένο επέμενε ο Χρήστος, εγώ είχα αμφιβολίες. Είχα αγωνία για το αν θα μπορούσε να ταιριάξει σ’ ένα θέατρο με αστικό κοινό. Εδώ έχουν συνηθίσει να βλέπουν παραγωγές με 10 – 15 ηθοποιούς, με σκηνικά και κοστούμια και ξαφνικά θα παρουσιάζαμε ένα έργο μονοσάλονο με πέντε ηθοποιούς, που θα ταίριαζε σε μια πιο ατμοσφαιρική σκηνή. Τελικά, έκανα λάθος. Ύστερα από δύο μήνες παραστάσεων συμπεραίνω πως το έργο έχει τέτοια δύναμη που κατάφερε να διευρύνει τη γκάμα των θεατών, σχεδόν άλλαξε το κοινό του “Αλίκη”».
Χορτασμένη, «καλομαθημένη» όπως δηλώνει από επιτυχίες και γεμάτες πλατείες, φέτος ήταν διατεθειμένη, να κάνει στροφή και να ρισκάρει• ν’ αμφισβητήσει τις ταμπέλες που της έχουν χρεωθεί τα τελευταία 15 χρόνια στο θέατρο και να παίξει σε μικρότερη σκηνή για να υπερασπιστεί την επιλογή της – εδώ που τα λέμε από τα πιο απρόσμενα πράγματα που έχει παίξει μέχρι τώρα. «Μου αρέσει η πρόκληση, μου αρέσει ότι μου δίνεται η ευκαιρία να δοκιμαστώ. Κι ίσως γι’ αυτό φέτος το απολαμβάνω περισσότερο από άλλες φορές» ομολογεί. Σ’ αυτή τη στιγμή τη συναντάω. Με όρεξη να αναδιατυπώσει κάποια πράγματα. Κι έχει ανάψει ήδη δεύτερο τσιγάρο.
Μήπως είσαι κι εσύ επηρεασμένη από τις «ταμπέλες»;
Συμβαίνει σε όλους. Σημασία για μένα έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεις κάθε δουλειά, ένα έργο: Η εντιμότητα, η πίστη και η αλήθεια με την οποία δουλεύεις. Έχω παίξει σε λαϊκές κωμωδίες αλλά και Σαίξπηρ, Μάμετ, Στρίντμπεργκ και είναι ωραία να δοκιμάζεσαι. Είτε κάνεις Ίψεν, είτε μια φάρσα, αν το κάνεις όπως του αξίζει είναι κρίμα να μένει κανείς στις ταμπέλες. Παρόλα αυτά και το εμπορικό θέατρο με τις πιο εύπεπτες παραστάσεις – κι αυτός λάθος ορισμός είναι – θέλει τον αγώνα του. Ξέρεις τι αγώνας είναι να γεμίζεις καθημερινά ένα 500άρι θέατρο;
Αν η ίδια ακριβώς παράσταση γέμιζε ένα 100στάρι θέατρο θα ένιωθες εξίσου δικαιωμένη;
Σαφέστατα. Την ευτυχία στη δουλειά μας την δίνει η αίσθηση του κοινού, ότι ο θεατής γίνεται κοινωνός σε αυτά που του λες, όσοι θεατές κι αν είναι αυτοί. Έχω δουλέψει σε παράσταση που δεν «πήγε» εμπορικά, όμως καλλιτεχνικά αισθανόμουν πολύ καλά. Θέλω να πω ότι αν δεν έρθει αρκετός κόσμος σε μια παράσταση δεν θα δυστυχήσω. Δυστυχώ όταν δεν είμαι καλή σε αυτό που κάνω.
Το έχεις αισθανθεί;
Έχουν υπάρξει βραδιές που είμαι άρρυθμη, αλλά ποτέ δεν έχω παραιτηθεί από τη δουλειά. Στο θέατρο οφείλεις να αναπαράγεις την ανθρώπινη ζωή στον ενεστώτα χρόνο. Να είσαι ζωντανός κάθε μέρα, εκείνη τη στιγμή, σαν να μην έχει προηγηθεί το χθες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία μου: Να μην έχω το αποτέλεσμα που θέλω σε κάθε παράσταση γιατί κι εγώ δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος από μέρα σε μέρα. Όμως, δεν έχω αισθανθεί ούτε μια φορά ότι πάω στο θέατρο για να παίξω και να φύγω.
Θα έμπαινες σε μια πιο ερευνητική διαδικασία θεάτρου;
Πολύ πρόθυμα. Αρκεί να είχε ενδιαφέρον η ομάδα συνεργασίας -γιατί αυτό είναι το δίχτυ ασφαλείας μας. Σε διαβεβαιώνω ότι έχω αρνηθεί ρόλους, πολύ σημαντικούς και για την Επίδαυρο και με κρατικά θέατρα επειδή δεν ήμουν σίγουρη για την ομάδα. Θεωρώ ότι όλα θα γίνουν• εγώ είμαι εδώ και είμαι διαθέσιμη.
Μίλησες και νωρίτερα για την ομάδα. Έχετε φτιάξει μια άτυπη ομάδα στο «Αλίκη»;
Το θέατρο από τη φύση του είναι ομαδικό άθλημα. Κι έπειτα ομάδα υπάρχει παντού όταν οι άνθρωποι λειτουργούν μαζί και με καθαρότητα. Τι κι αν δεν έχει όνομα; Είναι ομάδα. Είναι λάθος να ταυτίζουμε τις ομάδες με τα μικρά θέατρα- αφού να, λειτουργεί κι αλλιώς. Με συγκινεί πάρα πολύ να βλέπω νέους ηθοποιούς να παίρνουν ρίσκα, να φτιάχνουν σχήματα χωρίς καν να ξέρουν αν θα πληρωθούν. Λατρεύω αυτό το πάθος. Όμως, όταν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το ίδιο πράγμα σε άλλες συνθήκες κι ίσως με άλλες επιλογές αυτό δεν τους αναιρεί από ομάδα.
Είπες πως έχεις αρνηθεί σημαντικούς ρόλους εφόσον δεν ήταν καλοί οι συνεργάτες. Αυτό σημαίνει πως δεν σε απασχολούν οι ρόλοι;
Δεν είχα ποτέ τέτοιες σκέψεις. Θυμάμαι, πριν από 15 χρόνια, τον πρώτο μου ρόλο στην «Μις Τζούλι» πόσες πόρτες μού άνοιξε κι ας ήταν ο μικρότερος από τους τρεις του έργου. Επίσης, έχω παίξει δεύτερο ρόλο σε παράσταση -στην οποία μου είχε προταθεί να είμαι η πρωταγωνίστρια-ώστε να κλειδώσει καλύτερα η διανομή. Η παράσταση έσκισε και δεν έχασα τίποτα – αφού ο καθένας, όπως στη ζωή, έτσι και στη σκηνή, παίρνει αυτό που του αξίζει. Δεν τραβάω κανένα τέτοιο ζόρι. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ που θα μπει το όνομα μου στη μαρκίζα, πως θα είναι οι φωτογραφίες και στο λέω έντιμα. Δεν με αφορά.
Σου ήρθαν εύκολα τα πράγματα;
Έπαιξα σε μια τηλεοπτική σειρά με τεράστια επιτυχία και σίγουρα μου ήρθαν πιο ομαλά. Όμως, τα χειρίστηκα με ψυχραιμία ξέροντας πως το θέατρο είναι δουλειά 24ωρου κι όχι δυο ωρών-όσο δηλαδή διαρκεί μια παράσταση.
Έχεις επιλέξει να δουλεύεις με φίλους. Χρειάζεται να κρατήσεις μια κάποια, περίεργη ισορροπία;
Όλα αυτά τα χρόνια δουλεύω με δύο φίλους, το Θοδωρή (Πετρόπουλο) και το Χρήστο (Χατζηπαναγιώτη). Νιώθω τεράστια ασφάλεια, ότι έχω συμμάχους και συνοδοιπόρους, οι οποίοι εξαιτίας αυτής της σχέσης είναι πάντα ειλικρινείς και μάς οδηγεί ο στόχος για το καλό της παράστασης. Είναι πολύ γόνιμο και δημιουργικό.
Σου έχουν πει κάτι που σου φάνηκε πολύ χρήσιμο στη ζωή ή στη δουλειά;
Ο Χρήστος ήταν εκείνος που με προετοίμασε για να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή. Θυμάμαι, λοιπόν-όταν στις αρχές αισθανόμουν πως ένας συμπρωταγωνιστής μου δεν μου έδινε καλές πάσες στη σκηνή κι εγώ στενοχωριόμουν-το Χρήστο να μου λέει ότι πρέπει να βρίσκω τον τρόπο να κάνω το σωστό. Διαπίστωσα ότι έχει μεγάλη σημασία να μην κατηγορείς κάποιον για ένα λάθος. Ακόμα κι αν φταίει, ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστείς το λάθος του, θα πρέπει να είναι τέτοιος ώστε να κερδίσεις αυτό που πρέπει. Όταν συμπάσχεις με τον άλλο, μοιράζεσαι τα πράγματα, τα ξορκίζεις.
Δεν απαρνιέσαι με τίποτα τους φίλους λοιπόν.
Ναι, είναι περιουσιακό μου στοιχείο και κληρονομιά. Στην πυραμίδα των σχέσεων έχω τη φιλία στην κορυφή. Είναι μια εναλλακτική μορφή οικογένειας. Είμαστε έξι φίλοι μαζί από τα χρόνια του Δημοτικού και είμαστε πολύ αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο.
Αν είχες μια σοβαρή ιδεολογική διαφωνία, αν για παράδειγμα ένας φίλος σου ψήφιζε Χρυσή Αυγή, θα άλλαζε η στάση σου απέναντι του;
Δεν πιστεύω ότι ένας φίλος μου θα ψήφιζε Χρυσή Αυγή. Βεβαίως, υπάρχουν ανάμεσα στους φίλους μου άνθρωποι με τους οποίους έχουμε ιδεολογικές διαφορές. Σε αυτές τις περιπτώσεις το κουβεντιάζουμε, όταν φτάσουμε στα κόκκινα μπορεί και να τσακωθούμε, αλλά ως εκεί. Τελικά όλο αυτό λύνεται με χιούμορ για να προχωρήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι ο άνθρωπος που ξεσπά εύκολα, προσπαθώ να συμμεριστώ την άποψη του άλλου.
Τι δεν θα συγχωρούσες σε ένα φίλο;
Οτιδήποτε κλόνιζε την εμπιστοσύνη μου.
Στην παράσταση πάντως, πέντε φίλοι γίνονται μαλλιά κουβάρια στο άκουσμα του ονόματος Αδόλφος.
Κινητοποιεί αυτό που είναι ο καθένας τους, τον προσωπικό πολιτισμό και τις απόψεις του καθενός για τη ζωή. Δεν ξεπερνιέται κι εύκολα ένας Χίτλερ. Είναι κυτταρική μνήμη πια. Έσπειρε θύελλες και κακό, πώς να σβήσει όλο αυτό;
Στη Γαλλία εξεπλάγησαν πριν από μερικές μέρες με τη ραγδαία άνοδο της Ακροδεξιάς. Στην Ελλάδα η ΧΑ είναι τρίτο κόμμα. Έχεις καταλήξει ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζουν νεοφασίστες;
Νομίζω ότι είναι άνθρωποι αμόρφωτοι – κατά τον ορισμό του Σωκράτη. Είναι αγανακτισμένοι, δυστυχείς, στενόμυαλοι που μην έχοντας τη δύναμη να βρουν το αληθινό φως ανακαλύπτουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Με τρελαίνει ότι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν διδαχθεί τίποτα, που ταυτίζονται με φασιστικές απόψεις, που διακρίνουν τους ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή ή τις ερωτικές τους προτιμήσεις. Με ανατριχιάζει ο μη σεβασμός στη διαφορετικότητα.
Πώς αντιδράς στο νέο κύμα ομοφοβίας που εκδηλώνεται τελευταία;
Όπως λέει κι ένας στίχος της Κικής Δημουλά «παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος». Δεν χωράει το μυαλό μου ότι το 2015 ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος να διαθέτει τον εαυτό του όπως νομίζει. Ποιός ορίζει το σωστό; Φαντάσου τι πληκτική θα ήταν η ζωή αν ήμασταν όλοι ίδιοι! Μου φαίνονται τόσο υποκριτές, στείροι και λίγοι όλοι όσοι σπέρνουν διχόνοια κατ’ αυτό τον τρόπο. Πιστεύω δε ότι αυτοί που έχουν κραυγαλέα στάση, κάτι κρύβουν ή κάτι κρυφοκάνουν.
Πώς ορίζεις το φασισμό στην καθημερινή ζωή;
Μη σεβόμενος την ελευθερία του άλλου, όποιος κι αν είναι αυτός. Είναι φασισμός να κράζεις έναν άνθρωπο που δεν είναι όπως εσύ. Πριν από λίγες μέρες, περπατούσα στη στοά προς το θέατρο• προπορευόταν ένα ζευγάρι γκέι κι από πίσω ακολουθούσε μια παρέα από… αντράκια που τους έκραζε κανονικά. Δεν άντεξα, σταμάτησα και τους μίλησα. Τους λέω «γιατί ρε παιδιά, τι ζόρι τραβάτε; Εσείς τι κάνετε τα βράδια στο κρεβάτι σας;».
Αυτή την κίνηση την προσμετράς ως λύση;
Δεν γίνεται αλλιώς. Να κλείσουμε τα μάτια δεν μπορούμε, να τους αντιγράψουμε αποκλείεται – τους σιχαινόμαστε – οπότε ο καθένας οφείλει να συμβάλει έστω και με μια κουβέντα. Δεν πρέπει να μένουμε άπραγοι στο Κακό. Πρέπει να γίνουμε η αντίδραση του Καλού. Χρειάζεται αντίσταση σε όλα, αλλιώς δε ζεις, επιβιώνεις. Δεν γίνεται να κοιτάζουμε το δικό μας το τσαρδάκι ενώ έξω η γειτονιά καίγεται.
Είμαστε μακριά από αυτό;
Έχει ήδη έρθει απλώς το τσουνάμι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα. Δεν είναι η εποχή του «εγώ» αλλά του «εμείς». Πάντα έτσι έπρεπε να είναι, πόσω μάλλον τώρα. Ας το πάρουμε χαμπάρι.
Τον εαυτό σου ιδεολογικά που θα τον τοποθετούσες;
Η οικογένεια μου ήταν αριστερή, εγώ νεότερη οργανωμένη στην ΚΝΕ κάτι που μεγαλώνοντας άλλαξε τελείως. Τι εννοώ; Μεγαλώνοντας ανακάλυψα την ουτοπία αυτής της ιδεολογίας και ότι η αλήθεια με χαστούκιζε κάθε μέρα επαναφέροντας με στην πραγματικότητα. Χαστούκι ήταν κι ο ΣΥΡΙΖΑ που υποδύθηκε την Αριστερά και σκότωσε την όποια ελπίδα.