Home Θέατρο Ρένος Χαραλαμπίδης: «Δεν υπάρχει πιο μπανάλ πράγμα από το να είσαι καλλιτέχνης και αριστερός»

Ρένος Χαραλαμπίδης: «Δεν υπάρχει πιο μπανάλ πράγμα από το να είσαι καλλιτέχνης και αριστερός»

0

«Η Αριστερά είναι ιμπεριαλιστική στα πολιτιστικά».

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης ετοιμάζεται να υποδυθεί τον «Ιούλιο Καίσαρα» σε μία παράσταση που –με το πρώτο άκουσμα- σε κάνει να ανυπομονείς, να βρεθείς στο κοινό της, και να χαρείς τον πόλεμο, την εξουσία και την όχι και τόσο ρομαντική ψυχή της. Στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη, με την πρωτότυπη μουσική του Ludovico Einaudi αυτό που έρχεται, μοιάζει και θα είναι κάτι σπουδαίο.

Πώς θα αντιδρούσες αν σου έλεγα ότι πολλοί άνθρωποι σε θεωρούν αντιπαθή και απόμακρο;
Απόμακρος είμαι. Μπορεί αυτό να ακούγεται παράξενο, αλλά ζω μοναχικά. Είμαι ένας «μοναχικός καλλιτέχνης», κλισέ αλλά… αληθινό. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα έχω απασχολήσει μόνο με τη δουλειά και τις ιδέες μου. Αν ψάξεις δεν μπορείς να μάθεις κάτι για την προσωπική μου ζωή. Θεωρώ επίτευγμα το ότι έχω μπερδέψει το κοινό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση καλλιτέχνη που να έχει καταφέρει κάτι ανάλογο. Όταν κατέβηκα στις εκλογές του 2012 διαφήμιζα μια τράπεζα. Τότε μου είπαν ότι δεν μπορώ να συνεχίζω να τους διαφημίζω εμπλεκόμενος με την πολιτική. Όταν ξεμπέρδεψα με πήραν τηλέφωνο και ζήτησαν να επιστρέψω. Έκαναν μία έρευνα και προέκυψε ένα αλλόκοτο αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν με ποιο κόμμα είχα κατέβει. Κάποιοι θεωρούσαν ότι ήμουν αριστερός, κάποιοι δεξιός και άλλοι δεν είχαν ιδέα ότι είχα συμμετάσχει στις εκλογές. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι ο κόσμος με ήθελε, τους άρεσα. Όσο για το αντιπαθής… λειτουργώ σαν τον καθρέφτη. Ο καθένας με βλέπει μέσα από τον εαυτό του. Με τη σειρά μου προσαρμόζομαι και κάθε φορά συμπεριφέρομαι με τον τρόπο που μου συμπεριφέρεται αυτός που έχω απέναντί μου.

Και εγώ γι’ αριστερό σε είχα, μολονότι ήσουν στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Αριστερός δεν υπήρξα ποτέ. Η Αριστερά είναι ιμπεριαλιστική στα πολιτιστικά. Τα χρόνια της δεκαετίας του ‘90 καπηλεύτηκε οτιδήποτε καλλιτεχνικό ξεχώριζε. Τότε, αν δεν ήσουν Αριστερός, ήσουν ύποπτος ή δεν ήσουν καλά στο μυαλό σου. Επίσης, σε χαρακτήριζαν γραφικό αν δε δήλωνες «Αριστερός καλλιτέχνης». Εμένα μου αρέσει και το ροκ εντ ρολ, δηλαδή μου αρέσει ο φιλελευθερισμός στην ιδεατή του διάσταση. Πάντα με γοήτευαν ο Τζακ Κέρουακ, ο Μπάροουζ, οι Μπίτνικς, οι οποίοι πλην του Γκίνσμπεργκ ήταν όλοι Φιλελεύθεροι. Μου άρεσε το on the road, η περιπλάνηση δίχως στόχο, όχι με ιδεολογία, όχι θέλοντας να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό ανήκει στην Αριστερά.

Η εκτίμησή σου στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά…
Θα υπάρχει για πάντα. Μέσα από τη γνωριμία μας υπερασπίστηκα το ότι είμαι ένας απρόβλεπτος καλλιτέχνης. Αυτός που κάνει πράγματα αναμενόμενα τι σόι καλλιτέχνης είναι; Η γενιά μου δεν έχει πρωτοτυπήσει σε τίποτα. Από κλισέ σε κλισέ το πάει. Δεν υπάρχει πιο μπανάλ πράγμα από το να είσαι καλλιτέχνης και Αριστερός. Και μόνο που είπα «δεν είμαι Αριστερός» έκανα κάτι πρωτότυπο. Συμμετείχα στις πιο βίαιες εκλογές, αυτές του ‘12 που έμοιαζαν με Εμφύλιο πόλεμο. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Επιπλέον ό,τι είχα δηλώσει –τότε στις συνεντεύξεις μου -σχετικώς με το πως θα γινόταν τα πράγματα, βγήκε αληθινό. Την ίδια στιγμή έμεινα πιστός σε όλα, ούτε κοψοχέρης έγινα, ούτε κωλοτούμπας.

Και φτάνουμε στη σημερινή Αριστερά και τη σύγχρονη Δεξιά…. Τι έχουμε απέναντί μας;
Έχουμε μπει στο βάθος του 21ου αιώνα. Η έννοια Αριστερά και Δεξιά ανήκει στον 19ο και 20ο αιώνα. Σήμερα ειδικά η έννοια Αριστερά δεν έχει κανένα νόημα. Καταλαβαίνω τι είναι ο κομμουνιστής, διαβάζω το κομμουνιστικό μανιφέστο και είναι ξεκάθαρο. Από την άλλη πλευρά δεν έχω ιδέα για το τι είναι Αριστερός. Οι περισσότεροι το δηλώνουν από τεμπελιά επειδή είναι αυτή που προσφέρει την εύκολη ερμηνεία του κόσμου… Καλοί- κακοί, πλούσιοι- φτωχοί. Εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι οι κακοί, αυτός που δεν είναι μαζί μας είναι φασίστας… μία εύκολη ανάλυση ενός σύνθετου κόσμου.

Θα έμπλεκες και πάλι με την πολιτική;
Σαν ενεργός πολίτης το κάνω. Πολιτεύτηκα επειδή εκτιμούσα και εκτιμώ τον Αντώνη Σαμαρά και μάλιστα ξέροντας ότι δε θα βγω. Έβαλα υποψηφιότητα στη Β’ Αθηνών την εποχή της μεγάλης σφαγής. Αν ήμουν τυχοδιώκτης θα πήγαινα με την Αριστερά και θα έπαιρνα και Υπουργείο. Δεν θα το έκανα- όπως το έκανα- τη στιγμή που έπεφτε ο Φιλελευθερισμός. Και αυτό που μου έμεινε από όλη αυτήν την ιστορία ήταν τα μάτια που με κοιτούσαν όταν περπατούσα στο δρόμο και έσταζαν αίμα. Τότε που θα έσκιζαν τα μνημόνια, την εποχή του bye- bye Μέρκελ και των κακών Γερμανοτσολιάδων που έφεραν τους φόρους. Κινδύνεψα κάποιες φορές. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι μια επίθεση από Χρυσαυγίτες. Ένα βράδυ περπατούσα μόνος μου στο Σύνταγμα, σταματάει δίπλα μου ένα σκουπιδιάρικο και ακούω να μου λένε «Έχεις κάποιο πρόβλημα με την Χρυσή Αυγή ρε; Θέλεις να σε πετάξουμε εδώ μέσα και να σε κάνουμε κιμά;». Δεν ντρέπομαι να το πω… φώναξα «βοήθεια».

Πόσο φανατισμένοι είμαστε; Πόσο χαζοί μετά από τόσα χρόνια κρίσης;
Όταν ασχολήθηκα με όλα αυτά η μεγάλη μου απογοήτευση δεν ήταν οι πολιτικοί που γνώρισα από κοντά, ήταν οι ψηφοφόροι. Είμαστε ένας λαός χαβαλές. Ζήσαμε ένα ηρωικό «Όχι» με κλειστές τις τράπεζες και κάναμε την πλάκα μας, αλλά αυτή είναι η Δημοκρατία μας.

Τι είδους Δημοκρατία έχουμε;
Ό,τι μορφή και να έχει την προτιμώ σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Αλλά ζούμε την εποχή του χαβαλέ και του ναρκισσισμού. Είναι πολύ γοητευτικό να είσαι ο επαναστάτης του Facebook. Είναι πολύ γοητευτικό να έχεις ιδέες αλλά είναι πολύ δύσκολο να τις εφαρμόζεις.

Να αλλάξουμε θέμα και να πάμε στο ότι ετοιμάζεται ο «Ιούλιος Καίσαρ» στο θέατρο Τέχνης με το Ρένο Χαραλαμπίδη… Πώς το βιώνεις όλο αυτό καλλιτεχνικά, πνευματικά…. με το μυαλό και την ψυχή σου;
Δεν πήγα σε Δραματική σχολή, και από άποψη, αλλά και επειδή δε με πήραν. Συνάντησα όμως τον Βασίλη Διαμαντόπουλο μια εποχή που πήρε την απόφαση να κάνει το πρώτο ελεύθερο εργαστήρι θεατρικών σπουδών. Ξεκινάω λοιπόν εντασσόμενος σε ένα περιβάλλον σπουδαίων καλλιτεχνών. Την ίδια στιγμή ήμουν δίπλα στον πρώτο μαθητή του Κουν. Μέσω του Διαμαντόπουλου κατάλαβα ότι άρχισα να δημιουργώ μια μεταφυσική σχέση με τον Κουν. Όταν ήρθε αυτή η πρόταση, από τη σκηνοθέτιδα Νατάσα Τριανταφύλλη που εκτιμώ και θαυμάζω τόσο πολύ, ένιωσα ότι θα συμβεί κάτι ξεχωριστό. Μου πρότεινε να γίνω ο Καίσαρας στο Θέατρο Τέχνης και να ερμηνεύσω όλους τους ρόλους επειδή μου ταιριάζουν πολύ. Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη. Η δεύτερη ήταν όταν έμαθα ότι θα γράψει πρωτότυπη μουσική ο Ludovico Einaudi, κάτι υπέροχο και άκρως γοητευτικό. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι σημαντικό σε όλα τα επίπεδα. Με ένα έργο λίγο αδικημένο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα του Σεξπιρ. Που όταν γράφτηκε φάνηκε φιγουρατζίδικο με τις πολλές μάχες και τις μπουνιές. Δεν είναι τόσο βαθιά ποιητικό, αλλά έχει την ποίηση του αίματος. Και να λοιπόν που σε ηλικία 47 ετών κερδίζω τον χαμένο μου χρόνο… θεατρικά.

Σε φοβίζει αυτό το βάρος;
Ναι. Αλλά κάνω τον φόβο υπάλληλό μου. Τον παίρνω σαν σοφό σύμβουλο που μου λέει τι να προσέχω. Όλα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα είχαν μέσα τους τον φόβο.

Τι ανακαλύπτεις κατά τη διάρκεια των προβών; Για ‘σένα…
Ανακαλύπτω τα λάθη της ζωής μου, τη σχέση μου με την εξουσία, την άνοδο και την πτώση μου, τη μοναξιά, την απόγνωση και μία σύγκρουση. Όλα αυτά είναι υλικά που μαζεύτηκαν και γίνονται πυρομαχικά που χρειάζομαι για να τα καταφέρω.

Η άνοδος και η πτώση σου;
Υπήρξε μια εποχή -από το 2008 μέχρι το 2014 περίπου- που έμεινα στην απ’ έξω. Χωρίς να φταίω σε κάτι. Το απόλαυσα πάρα πολύ επειδή ένιωσα στο πετσί μου την ανάσα του φόβου… να γίνω ο «κάπου τον ξέρω»…. Με έκανε να καταλάβω ότι κανείς δε με χρειάζεται.

Θα αναζητούσες την ισορροπία μέσα από μία ερωτική σχέση;
Μία σχέση για κάποιον που είναι διάσημος είναι μία πολύπλοκη κατάσταση. Είναι παράξενο να ζεις με κάποιον που τον κοιτάζουν στο δρόμο. Οι σχέσεις με τις γυναίκες της ζωής μου ήταν πολύ κακές. Ήθελα πολύ να γίνω γνωστός, να γίνω διάσημος και αυτό το πλήρωσα στα προσωπικά μου.

Δεν βρέθηκε κάποια να σε γειώσει;
Όχι.. Είμαι ένας μοναχικός καλλιτέχνης. Συγκατοίκησα, έφτασα στα όρια του γάμου, αλλά στο τέλος κατέληγα πάντα μόνος.

Γιατί σε έχουν ευχαριστήσει και γιατί σε έχουν κατηγορήσει οι γυναίκες της ζωής σου;
Με έχουν ευχαριστήσει για τη συναισθηματική μου γενναιοδωρία και με έχουν κατηγορήσει για το ότι δεν τους έδωσα πολύ χρόνο. Με απασχολούσαν πολύ τα όνειρά μου και όχι αυτές.

Από την άλλη πλευρά… Στην καλλιτεχνική σου ζωή… Ανάμεσα στον κινηματογράφο και το θέατρο τι επιλέγεις; Πού είσαι πιο κοντά;
Δεν ανήκω πουθενά… Είμαι ένας καλλιτέχνης με την Αναγεννησιακή έννοια… Θέλω -μέσα από όλα όσα κάνω- να πω την ιστορία μου… Να μιλήσω για μένα αλλά και για όλους. Η βαθιά αλήθεια κάποιου μπορεί να πει κάτι και για τους υπόλοιπους. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα.

Και αφού είσαι έτοιμος για τον «Ιούλιο Καίσαρ», κινηματογραφικά ετοιμάζεις κάτι;
Τον «Νυχτερινό Εκφωνητή». Ένα σενάριο που με παίδεψε για τρία ολόκληρα χρόνια. Ένας εκφωνητής ραδιοφώνου γίνεται 50 ετών και παύει να είναι νέος. Παίρνει την απόφαση να κάνει μία τρέλα, κάτι ξεχωριστό. Παίρνει λοιπόν μια κασέτα τηλεφωνητή από την οποία ακούμε και βλέπουμε μία ερωτική ιστορία μέσα από μία σειρά ηχητικών μηνυμάτων.

Αυτή την εποχή τι άλλο σκέφτεσαι;
Τον Καίσαρα. Με νοιάζει πολύ και θέλω να καταφέρω να μπω στο μυαλό και την καρδιά του κοινού. Να ζήσουμε μια σημαντική ερωτική συνάντηση. Πρώτη φορά είμαι τόσο σκοτεινός και διαφορετικός ή καλύτερα είμαι έτσι όπως δεν με έχετε συνηθίσει.

Πηγή : topsirto