Home Θέατρο Πόσες εικόνες θανάτου προσπερνάμε καθημερινά;

Πόσες εικόνες θανάτου προσπερνάμε καθημερινά;

0

Η σκηνοθέτιδα Σοφία Παλάντζα μιλά στο www.tospirto.net

Η Σοφία Παλάντζα σκηνοθετεί το δεύτερο θεατρικό του έργο του Χρήστου Αγγελάκου «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας» στο θέατρο Σημείο.

Το έργο τοποθετεί τη δράση του σε ένα γραφείο τελετών όπου καταφθάνει ένας άνδρας και μία γυναίκα, ανώνυμοι και άγνωστοι μεταξύ τους για να συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία έναν ανώνυμο άστεγο νεκρό. Οι ήρωες του έργου επιδίδονται σε ένα ανελέητο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη μοναξιά, το κενό, την αποξένωση και την πλήξη. Στο παιχνίδι μπαίνει και μια νεαρή κοπέλα, ιδιοκτήτρια του γραφείου τελετών. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό κάνοντας πολλές φορές δυσδιάκριτα τα μεταξύ τους όρια.

Εμείς μιλήσαμε με τη Σοφία Παλάντζα στην προσπάθειά μας να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για το έργο αυτό και την προσέγγισή του.

Τι σας γοητεύει στο συγκεκριμένο έργο; Τα πολλαπλά επίπεδα φαντασίας και μία άλλη πραγματικότητα που μοιάζει να ξεπηδάει μέσα από ρωγμές ονείρου. Επίσης το γεγονός ότι μέσα σε ένα περιβάλλον θανάτου ο άνθρωπος δεν παραιτείται, αλλά πασχίζει με νύχια και με δόντια να ζήσει και να συγκρουστεί με τους φόβους του.

Μας εξηγείτε τον τίτλο του; «Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας». Ο τίτλος του έργου αναφέρεται σε όλους και στον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Σε όλους εμάς που ξυπνάμε κάθε πρωί προσπαθώντας να κατακτήσουμε και να οικειοποιηθούμε ταυτότητες και ιστορίες που εν τέλει δεν μας αφορούν, μόνο και μόνο για να έχουμε τη χαρά της επαλήθευσης της ύπαρξής μας στην ομήγυρη, σύμφωνα με τα στερεότυπα που μας έχουν επιβληθεί.

Σκιαγραφήστε μας τους ήρωές του. Στο έργο παίζουν τέσσερα πρόσωπα τα οποία δεν μας αποκαλύπτουν ποτέ το όνομά τους. Ένας άντρας και μία γυναίκα, κοντά στα σαράντα, οι οποίοι όντας μέλη της εθελοντικής οργάνωσης «Ανώνυμοι Νεκροί», συνοδεύουν τους νεκρούς στην τελευταία τους κατοικία. Μια κοπέλα, ιδιοκτήτρια του γραφείου τελετών, λίγο πριν τα τριάντα. Ένας νεκρός που αποδεικνύεται πιο ζωντανός από τους ζωντανούς. Α! και οι φαντασιώσεις αυτών…

Γύρω από ποιους νοηματικούς άξονες κινείται; Το έργο διερευνά τα ερωτήματα του ανθρώπου σχετικά με τον θάνατο και τη ζωή, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις, τον εθελοντισμό, την κοινωνική ευθύνη απέναντι σε άτομα που έχουν θέσει τον εαυτό τους στο περιθώριο μη μπορώντας να υπηρετήσουν το κοινωνικό μοντέλο που έχουμε δημιουργήσει. Ρημαγμένες ζωές που προσπαθούν να βιώσουν στιγμές μέσα από παιχνίδια ψευδαισθήσεων και μεταμορφώσεων στην πλάτη ενός ανώνυμου νεκρού. Θύματα και θύτες μέσα σε μία απονεκρωμένη κοινωνία που εμπορεύεται τα πάντα ακόμη και τον θάνατο.

Πού αγγίζει το σήμερα; Ο Χρήστος Αγγελάκος έγραψε το έργο με αφορμή ένα δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα το 2010 το οποίο πληροφορούσε τους αναγνώστες σχετικά με τη γαλλική ανθρωπιστική οργάνωση «Νεκροί του Δρόμου». Η πλοκή μεταφέρθηκε στις συνθήκες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Καταπιάνεται με σύγχρονα κοινωνικά θέματα που υπάρχουν γύρω μας αλλά επιλέγουμε να μην τα βλέπουμε. Άνθρωποι που δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στη ζωή τους, νέοι που οδηγούνται σε εργασιακό μεσαίωνα, ζωές που τρέχουν σαν διαφήμιση σε μια διαστρεβλωμένη έννοια του παρόντος.

Μπορούμε να ξορκίσουμε τον θάνατο; Μπορούμε να ζήσουμε την ψευδαίσθηση του εξορκισμού του, ποστάροντας τη μόστρα της αισθητικής που αναλογεί στον καθένα από εμάς.

Η δική σας σχέση με τον… θάνατο; Τι σας φοβίζει περισσότερο; Σαν άμυνα ζωής είμαστε συνηθισμένοι να θέτουμε τους εαυτούς μας σε απόσταση από τον θάνατο. Έτσι όταν ήρθα σε επαφή με το έργο πίστευα ότι ο θάνατος είναι μία φυσική εξέλιξη του ανθρώπου, κάτι δεδομένο που θα συμβεί αναπόφευκτα σε όλους αλλά όχι σ’ εμένα. Όμως με έναν λυτρωτικό τρόπο το έργο σε βάζει μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι, στο ίδιο το παιχνίδι του θανάτου, κάνοντάς τον σύμμαχο και όχι αντίπαλο.

Ο φόβος του θανάτου είναι ύπουλος. Έρχεται συνήθως σε στιγμές απόλυτης ευτυχίας, ολοκληρωτικού έρωτα, μελλοντικών ονείρων… κάποιες τέτοιες στιγμές κυριεύεσαι από τον τρόμο όσων μπορεί να χάσεις.

Μιας και ο φόβος είναι από τα πιο καταστροφικά συναισθήματα και δυστυχώς βασικό συστατικό της κοινωνίας μας, θα κλείσω με κάποιους στίχους του E. Galeano.

Ιt is time of fear
Women’s fear of violent men and men’s fear of fearless women
Fear of thieves, fear of the police
Fear of doors without locks,
of time without watches
Of children without television; fear of the night without sleeping pills and day without pills to wake up
Fear of crowds, fear of solitude
Fear what was and what could be
Fear of dying. Fear of living.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Συγγραφέας: Χρήστος Αγγελάκος. Σκηνοθεσία: Σοφία Παλάντζα. Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Λογοθέτης. Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Παλάντζα. Μουσική σύνθεση: Μιχάλης Καταχανάς. Διανομή (αλφαβητικά): Νικόλας Αλεξίου, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Λευτέρης Καταχανάς, Φελίς Τόπη.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Πρεμιέρα: Πέμπτη, 09 Μαΐου 2019 στις 21:00. Ημερομηνίες: από 09 Μαΐου έως 02 Ιουνίου. Ημέρες & ‘Ωρες παραστάσεων: Πέμπτη – Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 20:00, Διάρκεια: 90’ (χωρίς διάλειμμα). Τιμή εισιτηρίου: 12€ (γενική είσοδος), 8€ (μειωμένο). Χώρος: Θέατρο Σημείο. Διεύθυνση: Χαρ. Τρικούπη 4, Καλλιθέα. Τηλέφωνο κρατήσεων: 2109229579

Πηγή : Tospirto