Tο εγχείρημα του σκηνοθέτη να συνδέσει το πρώην ιστορικό 60ο Λύκειο Κυψέλης με τον οικιστικό χάρτη της Κυψέλης ήταν αληθινά ευφυές και απέδωσε.
Σύμφωνα με την Γαλλίδα σημειολόγο Ann Ubersfeld, «το σημαινόμενο του χρόνου είναι ο χώρος και τα αντικείμενα που αυτός περιλαμβάνει»*. Προσωπικά θα προσέθετα και τον άνθρωπο, συμφωνώντας με τον φιλόσοφο-φαινομενολόγο Maurice Merleau-Ponty. Η καινούρια παράσταση του ταλαντούχου Παντελή Φλατσούση, «Κυψέλη-New Kids on the Block» το αποδεικνύει με περίτρανο, ευφάνταστο και συγκινητικό τρόπο. Το εγχείρημα του σκηνοθέτη να συνδέσει το πρώην ιστορικό 60ο Λύκειο Κυψέλης με τον οικιστικό χάρτη της Κυψέλης ήταν αληθινά ευφυές και απέδωσε.
Το ραντεβού μας για την παράσταση είναι στο, νυν, 15ο Λύκειο Αθήνας. Μπαίνοντας μέσα στο ομολογουμένως πανέμορφο, αν και αρκετά παρατημένο, κτίσμα οι υπεύθυνοι της παράστασης δίνουν στους θεατές ακουστικά. Η ξενάγηση αρχίζει από τα έγκατα του κτιρίου και συγκεκριμένα από το υπόγειο, για το οποίο, οι φήμες έλεγαν, ότι ήταν νεκροτομείο. Σιγά-σιγά ανεβαίνουμε τους 3 ορόφους, ενώ στα αυτιά μας ακούμε ιστορίες παλαιών μαθητών και στους τοίχους βλέπουμε παλαιότερες φωτογραφίες από χαρούμενες μαθητικές στιγμές. Ξεναγοί μας σε αυτό το τόσο ενδιαφέρον ταξίδι είναι 10 μικρά παιδιά. Κάτοικοι της Κυψέλης. Άλλα γεννήθηκαν στην χώρα μας και άλλα ήρθαν αργότερα. Άλλα έχουν ελληνική καταγωγή και άλλα δεν έχουν. Όλα όμως είναι αξιαγάπητα, χαμογελαστά, πανέξυπνα και με μια αυθόρμητη αθωότητα. Θα μας ξεναγήσουν σε διάφορες αίθουσες του σχολείου, όπου θα παρακολουθήσουμε μαρτυρίες παλιών Κυψελιωτών για την Κυψέλη του «τότε» και του «τώρα». Από τις πιο δυσάρεστες στιγμές θα είναι η μαρτυρία μιας ηλικιωμένης κυρίας, η οποία θα μιλήσει για τους «μαύρους» τους οποίους φοβάται και οι οποίοι έχουν καταστρέψει την περιοχή, ενώ την ίδια στιγμή στην αίθουσα μας κερνάει γλυκά και νερό ένα αξιαγάπητο κορίτσι που ήρθε από την Λιβερία. Από τις πλέον συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές, η αφήγηση του μικρού Σωτήρη, για τους γονείς του που χώρισαν και η μητέρα του κατάγεται από την Ουκρανία, ενώ ο πατέρας του είναι Έλληνας. Λίγο αργότερα θα μας μιλήσουν και τα 10 παιδιά για το τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, αλλά και για το τι σημαίνει η Κυψέλη για αυτά: είναι το σπίτι τους, οι φίλοι τους, η ασφάλειά τους. Και ας είναι «ξένοι»˙ και ας μην έχουν ελληνική υπηκοότητα˙ και ας τους απαξιώνουν ή τους φοβούνται κάποιοι συμπολίτες μας.
Ο Π. Φλατσούσης πέτυχε με την παράστασή του να δημιουργήσει ένα μικρό σύμπαν που είναι ο καθρέφτης της σημερινής Ελλάδας. Μιας Ελλάδας η οποία, είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι, είναι πλέον μια πολυπολιτισμική χώρα. Ο σκηνοθέτης αγκάλιασε τους κατοίκους της περιοχής, παλιούς και σημερινούς, αναδεικνύοντας σε πρώτο πλάνο την κοινή αγάπη τους για την Κυψέλη. Η Κυψέλη του παρελθόντος, με τους πολλούς κινηματογράφους, τους γνωστούς ηθοποιούς, την αθωότητα της εποχής, αλλά και η Κυψέλη του σήμερα με τους ανθρώπους που ήρθαν από όλα τα σημεία του ορίζοντα, που επιλέγουν να κάνουν παιδιά και να ζήσουν εδώ και που ακόμα και τα παιδιά τους αγαπούν αυτόν τον τόπο. Εύλογα προκύπτει ένα ερώτημα: άραγε δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί σε αυτή τη χώρα;
Η σκηνοθεσία μπόρεσε να συνδυάσει την νοσταλγία για το παρελθόν με την ελπίδα για το μέλλον. Παράλληλα ο Π. Φλατσούσης μίλησε για φλέγοντα κοινωνικά θέματα της χώρας μας όπως είναι η ξενοφοβία, η λαθρο-μετανάστευση, η απόδοση υπηκοότητας. Και είναι εξαιρετικά ευτυχής συγκυρία ότι συνέπεσε χρονικά η παράσταση αυτή με την βράβευση του διεθνούς μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετονκούμπο, ενός παιδιού που ήρθε στην χώρα μας ως μετανάστης, αγάπησε την Ελλάδα και στη συνέχεια την δόξασε σε όλο τον κόσμο. Ένα παιδί που δεν είχε ελληνική υπηκοότητα, όπως τα υπέροχα παιδιά που μπορείτε να απολαύσετε στην παράσταση του Π. Φλατσούση. Και ας είναι η Ελλάδα πατρίδα τους˙ και ας θέλουν να ζήσουν εδώ.
Ο Π. Φλατσούσης αποδεικνύει με τις επιλογές του ότι αφενός, έχει έντονους κοινωνικο-πολιτικούς προβληματισμούς και αφετέρου, ότι στις σκηνοθετικές προσεγγίσεις του δίνει άπλετο χώρο και στο συναίσθημα. Η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί ένα υποδειγματικό παράδειγμα θεάτρου-ντοκουμέντο καταφέρνοντας να συγκεράσει την αφήγηση με τα βίντεο, τις live αφηγήσεις και τις φωτογραφίες.
Εξαιρετική επίσης η δραματουργική επεξεργασία (Κατερίνα Κωνσταντινάκου-Παναγιώτα Κωνσταντινάκου), όπως επίσης και ο ρόλος των φωτισμών (Ελίζα Αλεξανδροπούλου), των video (Γιάννης Gizmo Μπερέρης) και της μουσικής (Παναγιώτης Μανουηλίδης).
Πρόκειται για ένα project το οποίο δείχνει ότι το Φεστιβάλ Αθηνών έχει κάθε λόγο να εμπιστεύεται νέους καλλιτέχνες και νέες προτάσεις. Η σκηνοθεσία του Π. Φλατσούση επιβεβαιώνει ότι όντως υπάρχει ένα new kid in the block.
*Ubersfeld, Ann. Reading Theatre. Trans. Frank Collins. Ed. Paul Perron and Patrick Debbèche. Toronto: University of Toronto Press, 1999. Trans. of Lire le Théâtre I.
Πηγή : Tospirto