Οι ερμηνείες που ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν τη σεζόν που πέρασε.
Το 2018 φεύγει σιγά σιγά και εμείς, κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό ανάμεσα στις εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν τη σεζόν που πέρασε στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας κι όχι μόνο, επιλέξαμε τις γυναικείες ερμηνείες που δημιούργησαν ιδιαίτερη αίσθηση και ξεχώρισαν.
Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη έδωσε μία συνταρακτική ερμηνεία ως Εκάβη στις «Βάκχες» που σκηνοθέτησε ο Θόδωρος Τερζόπουλος το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Αρχαίο Θέατρο Δελφών. Η σπουδαία ηθοποιός απέδειξε για μία ακόμη φορά την υψηλή κλάση της, την προσαρμόστικότητα της στο απαιτητικό σχήμα του θεάτρου Αττις, και παρέδωσε μαθήματα δωρικότητας σε μια σπάνια ερμηνεία, η οποία δίκαια θα μπορούσε να την αναδείξει στην αρτιότερη Εκάβη της σύγχρονης ελληνικής θεατρικής ιστορίας.
Η Μαρία Ναυπλίωτου δίνει αυτήν την περίοδο την κορυφαία ερμηνεία της καριέρας της ως Μαρία Κάλλας, στο έργο Masterclass υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Οδυσσέα Πασπηλιόπουλου, ωστόσο ποιος μπορεί να ξεχάσει την συγκλονιστική της ερμηνεία ως Μπλανς Ντιμπουά στο «Ένα τραμ που το έλεγαν Πόθος» του Τενεσί Ούιλιαμς (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά βλέπουμε την απόλυτα τραγική φιγούρα της εκπεσούσας αριστοκράτισσας του αμερικανικού Νότου που «δε θέλει ρεαλισμό, θέλει μόνο μαγεία» και προσπαθεί απελπισμένα να χειραγωγήσει τους γύρω της για της την χαρίσουν. Η Μπλανς της Ναυπλιώτου και του Μαρμαρινού διεκδικεί, αγωνίζεται, ψεύδεται, κλαίει, κραυγάζει και τελικά υποτάσσεται «στην ευγένεια των αγνώστων», μετά από 2,5 ώρες μίας «θύελλας που χτυπά στο κέντρο των συναισθημάτων του κοινού.
Η Φιλαρέτη Κομνηνού έδωσε μία μεστή ερμηνεία στη «Γρανάδα» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Καλαβριανός στο Από Μηχανής Θέατρο και ακολούθως φέτος στο θέατρο του Νέου Κόσμου, αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το σπουδαίο της ταλέντο. Σταθερή και ουσιαστική απέδωσε ερμηνευτικά με τον καλύτερο τρόπο τον ρόλο – κλειδί που επωμίστηκε, απέφυγε τεχνηέντως το μελό και χάρισε στιγμές ατόφιας συγκίνησης.
Η Ρένη Πιττακή δοκίμασε στο ««Misery» πoυ σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς κάτι εντελώς διαφορετικό από τους μέχρι τώρα ρόλους της και της «βγήκε» απόλυτα. Έτσι οργάνωσε θαυμάσια μια αποκλίνουσα συμπεριφορά με έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις – τη μια βαρβαρική, την άλλη τρυφερή – και απέδωσε συγκλονιστικά καλά το ρόλο της Αννι Γουίλκς.
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ξεχώρισε για άλλη μια χρονιά στις παραστάσεις που πρωταγωνίστησε. Στις «Βάκχες» του Άρη Μπινιάρη – παρά τη σύντομη εμφάνιση της στο ρόλο της Μητέρας που πέφτει στην πλάνη του Θεού και κατασπαράσσει το παιδί της- επιβεβαίωσε πως η κλάση της ως ηθοποιού μπορεί να διαφανεί σε λίγα μόλις λεπτά. Στον «Γλάρο» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς ξεχώρισε ως γνήσια ντίβα εντός κι εκτός έργου.
Εντυπωσιακή και φρενήρης η ερμηνεία της Ελλης Τρίγγου – που αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» στο πλευρό του Βασίλη Χαραμπόπουλου δίνοντας μία στιβαρή ερμηνεία) στον ρόλο της Κασσάνδρας που σκηνοθέτησε ο Θάνος Σαμαράς στον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας». Η νεαρή ηθοποιός κατανόησε εποικοδομητικά, όχι μόνο το κείμενο του Δημητριάδη, αλλά και την οπτική του σκηνοθέτη της. Σαν Κασσάνδρα γοήτευσε, προβλημάτισε, μαγνήτισε, «απορρόφησε» μοναδικά την ασφυκτική σχεδόν κινησιολογία που της επέβαλλε ο σκηνοθέτης, και την εξέφρασε με υποκριτική άνεση σαν να αποτελεί τη δεύτερη φύση της.
Η Κωνσταντίνα Τακάλου ξεχώρισε με την ερμηνευτική της στιβαρότητα στις «Δούλες» του Θ. Τέχνης. Στο ρόλο της Κλαιρ ενεργοποίησε το δαιμονικό σκηνικό ζήλο που την διακρίνει και απέδωσε με ξεχωριστή καθαρότητα την φαντασιωτική απόσταση που χωρίζει τον μισητό εαυτό της από το μίσος προς τον Άλλο.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου «έλαμψε» υποκριτικά στον «Φεγγίτη» που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καθώς εμπότισε την προσωπικότητα της ηρωίδας της με ξεχωριστή συναισθηματική φόρτιση εκθέτοντας όλες τις ευαισθησίες της, την ανάγκη για κοινωνική συνεισφορά και συμμετοχή, απόλυτα διαθέσιμη να αναγνωρίσει και να ενταχθεί στην πραγματικότητα που την περιβάλλει.
Η Ιωάννα Κολλιοπούλου ξεχώρισε φέτος ως Ηλέκτρα στον «Ορέστη» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Αναστασάκης, όμως ξεχώρισε με την πολύ δυναμική και ρεαλιστική της ερμηνεία στο «Στέλλα Κοιμήσου». Καθόλου τυχαία η βράβευσή της με την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη.
Η Αγλαϊα Παππά «καθηλωμένη» σε μια καρέκλα που θύμιζε αναπηρική, κατάφερε να ζωντανέψει στα μάτια μας την ποίηση του Ε.Ά. Πόε στις «Παράξενες ιστορίες» που σκηνοθέτησε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών η Violet Louise. Η ηθοποιός μάς χάρισε μία στιβαρή γεμάτη πάθος και ένταση ερμηνεία.
Πηγή : Tospirto