Επιλέξαμε δέκα ανδρικές ερμηνείες που μας καθήλωσαν τη χρονιά που εκπνέει.
Ώρα απολογισμών οι τελευταίες ημέρες κάθε έτους. Λίγο λοιπόν πριν την εκπνοή του 2018, που σημειωτέον μάς αφήνει παρακαταθήκη πολύ δυνατές ερμηνείες στο θεατρικό σανίδι- επιλέξαμε δέκα ανδρικές ερμηνείες που μας καθήλωσαν.
Ο Χρήστος Λούλης δεν έπαιξε απλώς τον Διόνυσο στις «Βάκχες» που σκηνοθέτησε ο Αρης Μπινιάρης στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, «έγινε» ο Διόνυσος. Ο έμπειρος ηθοποιός καθήλωσε με την υποκριτική του άνεση αφομοιώνοντας ως Διόνυσος ένα vibe που «έφερε» όλες τις ποιότητες ενός ροκ σταρ. Kινησιολογικά, εκφραστικά, φωνητικά είναι ένα «άγριο θηρίο» που ναι, δεν υπάρχει επιλογή παρά να υποκύψει κανείς στη βαρβαρική λατρεία του.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου στις «Θεσμοφοριάζουσες», για πρώτη φορά σε κεντρικό ρόλο αριστοφανικής κωμωδίας, σάρωσε την ορχήστρα της Επιδαύρου με το ταλέντο και την πλαστικότητά του. Απέδωσε έναν Μνησίλοχο το ίδιο πειστικό ως «κάφρο» στη συνάντησή του με τον Αγάθωνα, όσο «παιχνιδιάρη» ως γυναίκα και «πονηρούλη» όταν επιχειρεί να απελευθερωθεί από τον τοξότη. Ο Παπαδημητρίου συγκίνησε με τη φωνή, με το σώμα, με την κίνηση, με την έκφραση, με τη ματιά του και αποθεώθηκε από το κοινό. Πρόκειται για έναν σπουδαίο ηθοποιό που έφτασε με πολλή δουλειά στο κέντρο της ορχήστρας της Επιδαύρου και αναμένεται να βρεθεί εκεί πολλές φορές στο μέλλον.
Ο Άρης Σερβετάλης αποδεικνύει πως η υποκριτική του δεινότητα δεν έχει… ταβάνι. Στις «Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου» – που επαναλήφθηκαν φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών- σαν καθαρόαιμη μπεκετική φιγούρα έδωσε όλο του το είναι με μια αποκαλυπτική σχεδόν υποκριτική ικανότητα. Βυθισμένος μέσα στην απόλυτη μοναξιά του ήρωά του, μέσα στις σκέψεις του, αλλά και σ΄ένα απόκοσμο λεκτικό κενό, κινήθηκε στο χώρο αφημένος σ΄ ένα κινησιολογικό παραλήρημα με μία έκδηλη και αέναη αγωνία να ορίσει την ύπαρξή του. Ακολούθως στον «Δον Κιχώτη» απέδωσε με ακρίβεια την εικόνα και την ψυχική κατάσταση του ήρωα του Θερβάντες.
Ο Χρήστος Μαλάκης έδωσε μία ρεαλιστική ερμηνεία στο «Ευχαριστημένο» που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου. Ίδιος ο Μ. Καραγάτσης μας έβαλε μέσα στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του και μας τον σύστησε μ΄ένα μοναδικό τρόπο.
Ο Ορφέας Αυγουστίδης ξεχώρισε στα «7 χρόνια» που σκηνοθέτησε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Πρόκειται για έναν ηθοποιό που δουλεύει εξαντλητικά πάνω στα εκφραστικά του μέσα και γίνεται ολοένα και καλύτερος. Με θαυμαστή ακρίβεια, ακολούθησε τον ήρωά του στις εύθραυστες ανάσες του και μας χάρισε σορροπημένες δόσεις εκρηκτικότητας, εσωτερικότητας, αδυναμίας, αλλά και εξυπνάδας.
Εντυπωσιάζει με την υποκριτική του δεινότητα και με τον τρόπο που μπορεί και ελίσσεται μέσα στις περσόνες που υποδύεται. Ο λόγος για τον Γιάννη Κότσιφα που στον ρόλο του φωτογράφου Γιάλμαρ Έκνταλ στην «Αγριόπαπια» του Ιψεν, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου στο θέατρο Πορεία, έδωσε άλλη μία σημαντική ερμηνεία. Ως ιψενικός ήρωας ξεχώρισε και μαγνήτισε, καθώς κατόρθωσε να εμποτίσει το ρόλο του με έντονα, εσωτερικής δυναμικής, φαρσικά στοιχεία. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία αποδόμησαν πέρα ως πέρα τον χαρακτήρα του, που ενώ αρχικά φάνταζε δυναμικός σύζυγος, πατέρας και επαγγελματίας, σταδιακά αυτό-αποκαλύφθηκε και κατέληξε ολόγυμνος μπροστά στα μάτια μας ως ένας αδύναμος ανθρωπάκος πνιγμένος μέσα στο τραγικό προσωπικό του «ζωτικό ψεύδος».
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στο ρόλο του ηλικιωμένου Εβραίου αντικέρ Γκρέγκορι Σόλομον στο «Τίμημα» που σκηνοθέτησε η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου μας υπενθύμισε γιατί κάθε του επιστροφή στη σκηνή αποτελεί γεγονός και γιατί σηματοδοτεί ένα από τα μεγάλα κεφάλαια του ελληνικού θεάτρου. Ανάλαφρος, τραγικά είρων και με στιγμές ωραίας εσωτερικότητας διαχειρίζεται με δεξιοτεχνία την πλούσια μανιέρα του και στα 80 του χρόνια δηλώνει βροντερά «παρών».
Ο Μανώλης Μαυροματάκης στις «Επαναστατικές μεθόδους για τον καθαρισμό της πισίνας σας» που σκηνοθετεί ο Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού εκπλήσσει με την πολυεπίπεδη ερμηνεία του. Ρεαλιστικός κι άκρως αυθεντικός στον βασικό/κεντρικό ρόλο του Αντωνάκη κατορθώνει να αναδείξει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα όχι μόνο του ήρωά του, αλλά και του νεοέλληνα γενικότερα.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου «έλαμψε» υποκριτικά στον «Αρίστο» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Σαν χαμαιλέοντας έμπαινε κι έβγαινε στους πολλαπλούς του ρόλους δίνοντας σάρκα και οστά στα πρόσωπα που συνδέονταν με τον Παγκρατίδη. Δύο από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης του ανήκουν: στο ερμηνευτικό του κρεσέντο ως παρακρατικός περιπτεράς που κάνει μαύρο στο ξύλο τον πεινασμένο Αρίστο, αλλά και στην τελευταία σκηνή ως Αρίστος, λίγο πριν η θανατική του καταδίκη εκτελεστεί, λίγο πριν ψελλίσει το «Μανούλα μου, είμαι αθώος».
Εξαιρετικός ο Νίκος Ψαρράς ως μέθυσος και αφελής Ιβάν στον «Φάρο» του Κόνορ ΜακΦέρσον που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Στην καλύτερη μέχρι τώρα υποκριτική του στιγμή φόρτισε με υπέροχη φυσικότητα και τόνους ελαφράδας τη φιγούρα του μπρουτάλ ήρωά του και δικαίως απέσπασε το θερμό χειροκρότημα του κοινού.
Ο Αργύρης Πανταζάρας έδωσε μία καταιγιστική ερμηνεία στην παράσταση «Ένας καλός Λόγος» που έπαιξε και σκηνοθέτησε αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το ανεξάντλητο του ταλέντου του.
Πηγή : Tospirto