Ο σκηνοθέτης μιλά στο www.tospirto.net.
Ο «Πύργος», το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα, μεταφέρεται στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού και σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση με τους Νίκο Γιαλελή, Δημήτρη Μηλιώτη, Ιάκωβο Μηνδρινό, Σεμίνα Πανηγυροπούλου, Λυγερή Ταμπακοπούλου, Άρη Τρουπάκη και Ναταλία Στυλιανού.
Από 29 Μαίου και μόνο για 15 παραστάσεις.
Ένας κάποιος κύριος Κ. καταφθάνει σε ένα χωριό που ανήκει στην επικράτεια κάποιου Πύργου. Πιστεύει πως έχει προσληφθεί ως Χωρομέτρης, κάτι που σύντομα θα αποδειχθεί απλή προσδοκία. Ο διορισμός του είναι ένα λάθος, της κατά τα άλλα αλάνθαστης διοίκησης. Ο κ. Κ. παρότι ξένος στον νέο τόπο, πασχίζει να ενταχθεί και να κατανοήσει την λειτουργία αυτού του παράλογου μηχανισμού. Δε δείχνει να πτοείται, καταβάλει κάθε προσπάθεια με μια σχεδόν ακατανόητη επιμονή. Αντιτάσσεται άραγε, ή έχει ήδη υποκύψει; Κανένας δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
Εμείς μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Ορέστη Τάτση, για την παράσταση αυτή…
Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις αυτό το έργο σήμερα;
Το έργο του Φραντς Κάφκα φοβάμαι ότι θα είναι πάντοτε επίκαιρο. Η επιθυμία να ανεβάσω αυτό το έργο γεννήθηκε όταν το πρωτοδιάβασα, κατά τη διάρκεια της θητείας μου στον στρατό, πριν από κάποια χρόνια. Σήμερα όμως ξέρω ότι αυτό το έργο δεν αναφέρεται μόνο στο τέρας της γραφειοκρατίας των δυτικών κοινωνιών. Στην πραγματικότητα δεν το αποφάσισα τώρα αλλά τώρα κατάφερα να το ανεβάσω, γιατί τώρα ένιωσα έτοιμος και γιατί συναντήθηκα με τους κατάλληλους συνεργάτες: την Έλσα Ανδριανού, που έκανε τη διασκευή, και έναν υπέροχο θίασο. Στην ουσία η ομάδα δημιουργήθηκε από δασκάλους και μαθητές που μοιράζονται κοινές αγωνίες, τόσο για την πραγματικότητα που βιώνουμε όσο και για τη σκηνική πρακτική.
Επίσης η μικρή αλλά καθοριστική οικονομική στήριξη από το Υπουργείου Πολιτισμού το έκανε εφικτό.
Ποιες συνδέσεις βρίσκεις ανάμεσα σε όσα επιθυμεί να συμβολίσει ο Κάφκα στον Πύργο του και στις σύγχρονες ζωές των ανθρώπων.
Άπειρες. Το έργο είναι μια προφητική παραβολή. Μπορεί ο αναγνώστης ή ο θεατής να διακρίνει όλη την τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης και παράλληλα τη γελοιότητά της, τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο. Η επιμονή των ανθρώπων άλλοτε να συντάσσονται με το κυρίαρχο σύστημα, να το υπερασπίζονται, να το υπηρετούν και άλλοτε να καμώνονται ότι του αντιστέκονται δημιουργεί αυτές τις συνδέσεις. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε ένα στοιχείο που έχει μείνει σχεδόν ασχολίαστο στις πολλαπλές αναγνώσεις του «Πύργου». Ο Κ., σε απόλυτη ένδεια, καταφθάνει σε ένα χωριό αναζητώντας μια θέση εργασίας. Οι δρόμοι είναι βυθισμένοι στο χιόνι. Σκηνικό εκκωφαντικής σιωπής. Ο ίδιος ομολογεί ότι σε αυτό το χωριό δεν κυκλοφορεί ψυχή μα παρά ταύτα στο Πανδοχείο της Γέφυρας δεν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν κατακλύσει το χωρίο; Η ξενοδόχος απειλεί τον Κ. ότι αν τον διώξει δεν θα βρει «ούτε σπιτάκι για σκύλο». Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια θέση σήμερα; Ξένοι σε ξένο τόπο ή ξένοι στην ίδια τη χώρα τους. Το δίπολο ξένος-ιθαγενής είναι καθοριστικό στην ανάγνωση του έργου και ο Κάφκα αφήνει να εννοηθεί πως σε εκείνα τα ασφυκτικά γεμάτα δωμάτια υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι «γράμματα».
Αγγίζει αυτό το μεγάλο έργο τη σημερινή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Κι αν ναι, πως;
Η περίπτωση της χώρας μας αποτελεί την τραγική απόδειξη για το πόσο αγγίζει το έργο του Κάφκα την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Η περίπτωση της Μ. Βρετανίας είναι επίσης τρανό παράδειγμα. Εξ’ αρχής αναρωτιέται κανείς γιατί ο Κ. δεν τα παρατάει, δεν εγκαταλείπει το χωριό, όπως άλλωστε του προτείνει η Φρίντα. Προφανώς πιστεύει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Αυτό βιώσαμε ως χώρα το 2015, αυτό συνεχίζουμε να βιώνουμε, τόσο ως χώρα όσο και ως πολίτες. Το δόγμα «δεν υπάρχει καμία εναλλακτική» έχει επικρατήσει. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν πιστεύουν σε τίποτα, είναι απογοητευμένοι και από-μαγεμένοι . Προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν. Αν δεν μας αγγίζουν οι προβληματισμοί που διατυπώνει ο Κάφκα στον «Πύργο», τότε μοιραία θα απολέσουμε ό,τι μας κάνει ανθρώπους. Η Ευρώπη, αν δεν ακούσει αυτούς τους προβληματισμούς και δεν αλλάξει πορεία, θα γίνει, όπως έλεγε ο Πόλ Βαλερί στην «Κρίση του πνεύματος», αυτό που είναι στην πραγματικότητα: ένα μικρό ακρωτήρι της ασιατικής ηπείρου.
Info: Παραστάσεις: 29 Μαΐου – 16 Ιουνίου. Τετάρτη με Κυριακή στις 21:15 | Διάρκεια: 110 λεπτά. Τιμές Εισιτηρίων: 15 € Κανονικό,, 10 € Μειωμένο (Φοιτητικό, ΑμέΑ, Ανέργων)
Πηγή : Tospirto