Thursday, March 28, 2024
spot_img
HomeΘέατροΟ Γιώργος Παλούμπης, ο Εθνικός Ελληνορώσων και οι σύγχρονοι σαραντάρηδες

Ο Γιώργος Παλούμπης, ο Εθνικός Ελληνορώσων και οι σύγχρονοι σαραντάρηδες

«Αισθάνομαι, αφενός ότι υπάρχει πολύ “ζουμί” σε μια χώρα που είναι εν βρασμώ, αφετέρου νιώθω ότι με αφορούν και κατανοώ βαθύτερα αυτά που γράφει ο διπλανός μου».

O Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί το έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου «Εθνικός Ελληνορώσων» (πρεμιέρα 21/4) στο Από Μηχανής Θέατρο. μία κωμωδία, για τα παιδιά μιας γειτονιάς που λένε ότι μεγάλωσαν, για πρησμένους αστραγάλους, για πληγές που έκλεισαν και για άλλες που μείναν ανοιχτές. Ένα έργο για ξεχειλωμένες φανέλες, ξεφούσκωτες μπάλες και εγκλήματα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ο ίδιος, αντί μίας τυπικής συνέντευξης έγραψε στο www.tospirto.net λίγα λόγια για το έργο αυτό, τη σκηνοθετική του προσέγγιση κι όχι μόνο…

«Το έργο δημιουργήθηκε γιατί ο Αντώνης (Τσιοτσιόπουλος) κι εγώ θέλαμε να κάνουμε μια δουλειά μαζί. Το “Από Μηχανής” μας έδωσε το έδαφος κι έτσι ξεκινήσαμε να φτιάξουμε ένα έργο. Αρχίσαμε να συναντιόμαστε, να λέμε ιδέες και κομμάτι κομμάτι φτιάξαμε μια ιστορία. Ο Αντώνης άρχισε να γράφει σκηνές τις οποίες πραγματευόμασταν μία μία. Το έργο πήρε φυσικά το ύφος της γραφής του Αντώνη και στην ουσία ζωντάνεψε από εκείνον. Η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης γραφής είναι που δίνει κατά τη γνώμη μου αξία στο έργο και συστήνει έναν εξαιρετικό συγγραφέα σε όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με τα προηγούμενα του έργα (όπως π.χ. το “Σουρελαϊκεν”, ή τα κομμάτια που έχει γράψει για το βαριετέ “Δε Βαριέτε” κ.ά.).

Πρόκειται για ένα απόγευμα που 6 άντρες (κοντά στα σαράντα) γνωστοί από το ίδιο σχολείο μαζεύονται να παίξουν μπάσκετ, όπως κάνουν μια φορά το μήνα, σε ένα συνοικιακό ανοιχτό γήπεδο. Άλλοι πιο φίλοι μεταξύ τους, άλλοι λιγότερο. Ο τίτλος “Εθνικός Ελληνορώσων” αφορά στην ομάδα της περιοχής τους στην οποία όλοι τους είχαν παίξει. Επομένως μιλάμε για σαραντάρηδες ενήλικες που στο γήπεδο της παλιάς τους γειτονιάς έρχονται σε επαφή με την παιδική και εφηβική τους ηλικία. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα τόσο ακίνδυνο όσο ακούγεται. Τα απωθημένα κι ο ανταγωνισμός τους φέρνουν σε απρόσμενες καταστάσεις στις οποίες καλούνται να πάρουν θέση. Στις οποίες δοκιμάζονται τα όρια της φιλίας, της προσωπικής ηθικής, της ανάληψης ευθύνης.
Στη συνθήκη, λοιπόν, της ιστορίας σαφώς προσωπικά ταυτίζομαι λόγω φύλου και ηλικίας αλλά και λόγω του μπάσκετ που είχα παίξει επί πολλά χρόνια. Αυτό που όμως θεωρώ σημαντικότερο είναι ότι το έργο βουτάει αβίαστα και ανεπιτήδευτα στον τρόπο που σκέφτονται κάποιοι σύγχρονοι άνθρωποι, στους λόγους των αποφάσεων τους, σε προσωπικά αξιακά συστήματα και στοχεύει να δημιουργήσει στο θεατή ερωτηματικά για το «καλό» και το «κακό», το «σωστό» και το «λάθος» και τελικά τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Η συγκεκριμένη προβληματική θεωρώ αφορά και την εποχή μας και τη χώρα μας συνολικά.
Πέρα από όλα αυτά όμως, το έργο είναι κατά βάση κωμωδία. Κάποιος θα την έλεγε μαύρη. Πάντως κωμωδία. Έχει πλάκα. Έχει πολύ έντονα το στοιχείο του χιούμορ. Και σε επίπεδο καταστάσεων και σε επίπεδο ατάκας.
Η βάση της δουλειάς είναι ο ρεαλισμός. Και σαν κείμενο και σαν σκηνοθετική αντιμετώπιση. Ο ρεαλισμός είναι η περιοχή που κυρίως με ενδιαφέρει στο θέατρο και ο στόχος στην προκειμένη περίπτωση είναι να δημιουργηθούν πραγματικοί χαρακτήρες που ζουν, δρουν και αλληλοεπιδρούν πάνω στη σκηνή-γήπεδο. Τα γεγονότα γίνονται σχεδόν όλα σε πραγματικό χρόνο, επομένως πρέπει και η σκηνοθεσία να καταφέρει να δημιουργήσει μια κατάσταση όπου “το ένα φέρνει τ’ άλλο” και η ιστορία να ταξιδέψει κατρακυλώντας μέχρι το φινάλε.
Θέλω να αναφερθώ στους έξι εξαιρετικούς ηθοποιούς-καλλιτέχνες με άλλους από τους οποίους είχα ξαναδουλέψει και με άλλους ήθελα να δουλέψω, που δημιουργήσαμε αμέσως κώδικα και κοινό στόχο, χωρίς να χρειαστούν πολλές εξηγήσεις για το τι κάνουμε. Επίσης, στην πρόβα μοιάζουμε με παρέα. Θεωρώ ότι είμαι τυχερός που ζω για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο αυτή την αίσθηση ότι δουλεύω απολύτως επαγγελματικά, αλλά με φίλους. Η άλλη ήταν πέρσι στο «Χαρτοπόλεμο».
Η σχέση με την σύγχρονη Ελληνική δραματουργία μού είναι αναγκαία. Αισθάνομαι, αφενός ότι υπάρχει πολύ «ζουμί» σε μια χώρα που είναι εν βρασμώ, επομένως υπάρχουν θεματικές, συναισθηματικές αφορμές, πολύ πράμα… αφετέρου νιώθω ότι με αφορούν και κατανοώ βαθύτερα αυτά που γράφει ο διπλανός μου. Δίπλα μου είναι… Δε λέω όχι σε κάτι πιο «μακρινό», όταν συνδέομαι με κάποιον τρόπο, αλλά θεωρώ ότι οφείλουμε εμείς, εδώ, η γειτονιά μας… να δημιουργήσουμε σημαντικά διαχρονικά έργα που να αφορούν τους πάντες (ανεξαρτήτως χώρας) μέσα από τις δικές μας μοναδικές αλήθειες
Πηγή: tospirto

RELATED ARTICLES

Most Popular

WE RECOMMENT FOR YOU