Το κινηματογραφικό αφιέρωμα «Αόρατα χέρια» του 58ου ΦΚΘ προσεγγίζει την ανεργία πέρα από στατιστικές και νούμερα.
Ένα ευφάνταστο αφιέρωμα θέλει να μας θυμίσει ότι η ανθρώπινη ψυχή και η ομαδικότητα μπορούν να νικήσουν κάθε κακή οικονομική συγκυρία. Βάζοντας στο επίκεντρο του κινηματογραφικού αφιερώματος με τίτλο «Αόρατα χέρια» τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχουν στον άνθρωπο η ανεργία και τα εργασιακά προβλήματα, οι 5 ευφάνταστες ταινίες που προβάλλονται θέλουν να μας θυμίσουν τη δύναμη του ανθρώπου.
Η αυτοδιαχείριση ως απάντηση στην κρίση, η μαγεία του χορού, το χιούμορ και τα ανθρώπινα πάθη, δημιουργούν τη κινηματογραφική μαγιά των ταινιών που θα δούμε και εξουδετερώνουν τα στερεότυπα, υμνώντας την πιο αισιόδοξη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Οι πέντε ταινίες που θα προβληθούν σε πρεμιέρα στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης από τις 2 – 12 Νοεμβρίου 2017, είναι οι εξής:
– Η ταινία Αόρατο χέρι του Νταβίδ Μακιάν (Ισπανία) έχει ως φιλοσοφική αφετηρία τον όρο «αόρατο χέρι» του Άνταμ Σμιθ και εκτυλίσσεται σαν ένα οργουελικής σύλληψης ανθρώπινο πείραμα. Άνεργοι προσλαμβάνονται να εργαστούν σε μια πελώρια αποθήκη. Οι εργοδότες τούς ζητούν να γίνουν ολοένα και πιο παραγωγικοί. Τι θα ακολουθήσει, συμβιβασμός ή επανάσταση;
– Οι ιδιοκτήτες ενός εργοστασίου φυγαδεύουν τα μηχανήματα κρυφά από το προσωπικό, με σκοπό να βάλουν λουκέτο. Όταν το ανακαλύπτουν οι εργάτες, ξεκινούν τις σκληρές διαπραγματεύσεις. Οι ιδιοκτήτες τότε θέτουν έναν παράλογο όρο: να παραμένουν όλοι στις θέσεις τους μπροστά στις σταματημένες μηχανές, οκτώ ώρες την ημέρα, χωρίς να κάνουν τίποτα. Το μιούζικαλ Το εργοστάσιο του τίποτα του Πορτογάλου Πέντρου Πίνιου κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών-Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών.
– Στην κομεντί Δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι των Πολ Καλορί και Κοστιά Τεστού (Γαλλία), η νεαρή Ζουλί εργάζεται σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών. Στην είδηση ότι μπορεί να κλείσει, νιώθει ότι γκρεμίζονται τα όνειρά της. Όμως ούτε εκείνη, ούτε οι συνάδελφοί της, θα δεχτούν τις αποφάσεις χωρίς μάχη.
– Στο Έξω του Γκιόργκι Κριστόφ (Σλοβακία, Ουγγαρία, Τσεχία), ο Αγκοστόν ζει στη Σλοβακία με τη γυναίκα και την κόρη του. Όταν χάνει τη δουλειά του, ταξιδεύει μόνος στη Βαλτική με την υπόσχεση μιας νέας θέσης σε ναυπηγείο. Σύντομα, όμως, χάνεται στη δίνη μιας παράδοξης πραγματικότητας, κάπου μεταξύ κωμωδίας και δράματος.
– Στην ταινία Με λένε Σβέτα της Ζάνα Ισαμπάγιεβα (Καζακστάν), η κεντρική ηρωίδα κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της ως επιστάτρια σ’ ένα ραφείο και στο μυαλό της, η ζωή της αρχίζει να καταρρέει.
Πηγή: Tospirto