Τι συμβαίνει όταν μια καλοστημένη παράσταση «πατά» πάνω σ΄ένα ασταθές δραματουργικό πεδίο.
Είναι νέα, δροσερή και πολύ ταλαντούχα. Τη γνωρίσαμε ως ηθοποιό και την ξεχωρίσαμε στους «Χιονάνους» των Patari Project στο ρόλο της Κακιάς Μητριάς, αλλά και στα «Μάτια του Ερωτα». Δουλεύει πολύ τα εκφραστικά της μέσα και εξελίσσεται εντυπωσιακά μέσα στο χρόνο. Ο λόγος για την Κατερίνα Μαυρογεώργη που τώρα μας συστήνεται εκ νέου και ως σκηνοθέτιδα και ως θεατρική συγγραφέας με τις «Λουόμενες» που παρουσιάζονται αυτήν την περίοδο στο στο Skrow Theatre στο Παγκράτι.
Οι «Λουόμενες» είναι μια δραματική κωμωδία που βρίθει συμβολισμών – διαδραματίζεται παραμονή Πρωτοχρονιάς σε μια μικρή επαρχιακή λουτρόπολη με ιαματικές πηγές- νευρώσεων, ματαιώσεων και αναπόφευκτων ανθρώπινων λαθών. Πρωταγωνίστριες η Λυντία- ιδιοκτήτρια του υδροθεραπευτηρίου «Ασκληπιος», και οι λουόμενες, Κάτια η Μαρία, που με την έλευση του νέου χρόνου εξομολογούνται και ξεπλένουν τις καλά κρυμμένες αμαρτίες τους.
Μέχρι εδώ όλα καλά, καθώς έχουμε ένα φρέσκο νεοελληνικό έργο, που από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις πως είναι καλοσκηνοθετημένο και πως οι πρωταγωνίστριές του έχουν δοθεί στους ρόλους τους ψυχή τε και σώματι. Με προεξάρχουσα την Κατερίνα Λάττα – η οποία για δεύτερη φορά φέτος μετά την Ιταλική Νύχτα δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία- η Νικολίτσα Ντρίζη και η Μαρία Πετεβή μάς κάνουν να μειδιούμε, σε στιγμές να λυνόμαστε από τα γέλια, αλλά και να συγκινούμαστε από τις ιστορίες τους.
Ωστόσο, όσο περνά η ώρα, η παράσταση δεν κυλά το ίδιο άνετα με την αρχή. Η δραματουργία φρενάρει τη θέαση και την «τραβά» προς τα πίσω μένοντας και επιμένοντας σε επιφανειακά φιλοσοφικά τσιτάτα και κλισέ αστειάκια. Η γραφή της Μαυρογεώργη – μολονότι στηρίζεται πάνω σε μία καλή και πρωτότυπη ιδέα- δεν εμβαθύνει, δε διακρίνεται από έναν στιβαρό συνεκτικό ιστό που να ενώνει τις -εν τη γενέσει αδύναμες- ιστορίες των τριών γυναικών, η πλοκή αδυνατεί να κρατήσει σε εγρήγορση τις αισθήσεις μας και η τελική κάθαρση μάς αφήνει συναισθηματικά ανέγγιχτους.
Συμπέρασμα; Το αδύναμο και ασταθές δραματουργικό πεδίο, ήταν τελικά αυτό που «έπνιξε» μία παράσταση που δε στερείται τίποτα σε ερμηνείες και σκηνοθεσία.
Πηγή : Tospirto