Στη μνήμη του Μάνου Ελευθερίου
Ήταν καλοκαίρι του 2005, όταν αγόρασα ένα καινούριο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου, τον οποίο έως τότε γνώριζα μόνον από τους στίχους του. Ξεκίνησα να το διαβάζω ένα βράδυ στη βεράντα μου και χωρίς να το καταλάβω… το τελείωσα όλο την ίδια νύχτα!
Με ταξίδεψε στην πανέμορφη Σύρο, που είχα ακόμη ζωντανή στη μνήμη μου, αφού την είχα επισκεφθεί μόλις πριν από 2 καλοκαίρια. Νόμιζα ότι περπατούσα και εγώ στο πλακόστρωτο του νησιού, στις αρχές του αιώνα, όπου τοποθέτησε χρονικά την ιστορία του και ο συγγραφέας. Ένιωσα ότι ήμουν και εγώ μέλος του θιάσου της ηρωίδας του, της Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου, μεγίστης πρωταγωνίστριας του θεάτρου μας, στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα. Με μάγεψε που ο Ελευθερίου έπλεξε τόσο περίτεχνα τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα, με επίκεντρο την Παρασκευοπούλου και σκηνικό τη Σύρο και το υπέροχο θέατρό της (μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου).
Όταν είδα φέτος λοιπόν ότι ανέβαινε στο θέατρο το μυθιστόρημα του, προσφάτως εκλιπόντος, Μάνου Ελευθερίου, ήθελα να το δω, αν και δίσταζα τρομερά. Ο δισταγμός μου οφειλόταν στην γενικότερη πεποίθησή μου ότι τα μυθιστορήματα είναι για να διαβάζονται και τα θεατρικά έργα για να παίζονται. Ωστόσο, οι απόψεις είναι για να αλλάζουν και οι δισταγμοί για να ανατρέπονται, όπως και συνέβη με εμένα στην προκειμένη περίπτωση. Η ευχάριστη έκπληξη όμως, ήρθε από κάπου που δεν το περίμενα.
Η παρουσία του Στέλιου Γούτη στην παράσταση ήταν καταλυτική και αποτέλεσε μια ευχάριστη εμπειρία, όμοια με αυτή που είχα αποκομίσει, όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο. Ο κος Γούτης, «φώτισε» με την υποκριτική του προσέγγιση μια άλλη οπτική του μυθιστορήματος του Μ. Ελευθερίου.
Ο Στέλιος Γούτης έπαιξε τον ηθοποιό που βρίσκεται στη δύση της καριέρας του. Μίλησε για την αδύναμη μνήμη του, που πλέον τον πρόδιδε και επί σκηνής. Μίλησε για την τεχνητή οδοντοστοιχία του, που του στερούσε τη χαρά του γέλιου μπροστά σε άλλους. Μίλησε για τις κοροϊδίες των συναδέλφων του, που έσπαγαν πλάκα με τον «γέρο που τα έχει χαμένα». Μίλησε για όσα είχε μάθει σε όλους αυτούς τους νέους ηθοποιούς για το θέατρο, που τώρα γελούσαν μαζί του. Μίλησε για την κούραση που ένιωθε στην ηλικία του να ταξιδεύει από θέατρο σε θέατρο και από μέρος σε μέρος για να βγάλει το ψωμί του. Λουσμένος με έντονο λευκό φως, χωρίς καμία σκιά πάνω του, πέρασε σε μια σειρά ομολογίες που έδειξαν ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός» και ότι τελικά ίσως και να μην είναι τόσο λαμπερό αυτό το επάγγελμα. Άλλωστε, όπως ομολογούν επί σκηνής και οι υπόλοιποι ρόλοι, είναι σκληρό το να είσαι ηθοποιός: να παίζεις, να γελάς, να μη λείπεις από το θέατρο ό,τι κι αν γίνει! Ακόμα και αν μόλις πέθανε η μητέρα και ο πατέρας σου, ακόμα και αν βουλιάζει το καράβι, ακόμα και αν χάνεται ο κόσμος ολόκληρος.
Συγκλονιστικός ο Στ. Γούτης, αποτελεί την ψυχή μιας παράστασης με καταπληκτικές ερμηνείες. Μεταμορφώνεται, καθώς βρίσκεται στο θέατρο, μέσα στο θέατρο, ενώ προκαλεί ρίγη συγκίνησης όταν παίρνει πια τον δρόμο για να συναντήσει τις σκιές του παρελθόντος του… Μαθήματα υποκριτικής και επί σκηνής ήθους λοιπόν, από τον πρεσβύτερο ενός θιάσου διανθισμένου με ηθοποιούς, όπως η Αλίνα Κωτσοβούλου, αλλά και ο Κωνσταντίνος Κάππας που δεν διστάζουν να ξεδιπλώσουν τη ψυχή τους μπροστά στους θεατές αφήνοντας τα, αληθινά, δάκρυά τους να κυλήσουν στο σανίδι. Δημιουργώντας έτσι πιραντελλικά ερωτήματα αναφορικά με τον αν, εν τέλει, η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη…
Πηγή : Tospirto