Η νεα βιογραφία “Robin” που μόλις κυκλοφόρησε στην αμερικάνικη αγορά τα λέει όλα.
Γιατί το έκανε; Η ολοκαίνουργια βιογραφία του δημοσιογράφου των New York Times, Ντέιβ Ιτζκοφ, «Robin» (Macmillan Publishers) «τρυπώνει» στις τελευταίες μέρες του γνωστού κωμικού Ρόμπιν Ουίλιαμς και βλέπει από κοντά το εφιαλτικό του ταξίδι μέχρι την αυτοκτονία του, τον Αύγουστο του 2014. Ο Ιτζκοφ μιλάει με τα πιο κοντινά του πρόσωπα και τα μέλη της οικογένειας του, με τον φίλο του Μπιλι Κρίσταλ, την συμπρωταγωνίστρια του στην άλλοτε διάσημη σειρά «Μork and Mindy» Πάμ Ντόμπερ, τον μεγαλύτερο γιο του Ζακ Ουίλιαμς, τη νύφη του Αλεξ Μάλλικ Ουίλιαμς, την make up artist Τσέρι Μινς κ.ά.
Σύμφωνα με το βιβλίο ο διάσημος ηθοποιός αντιμετώπιζε πολύ δύσκολες στιγμές εδώ και χρόνια, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, μια κατιούσα που εντάθηκε ακόμα περισσότερο ιδίως μετά τη διάγνωση των ιατρών τον Μάιο του 2014 ότι έπασχε από τη νόσο του Πάρκινσον. Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι η εν λόγω διάγνωση ήταν λάθος. Η νεκροψία έδειξε κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Μια επιθετική μορφή της νόσου Lewy body dementia, που καταστρέφει εγκεφαλικά κύτταρα και είναι συνδεδεμένη με αυτοκτονίες. Να ήταν αυτός ο λόγος που τα τελευταία χρόνια ο Ουίλιαμς πάλευε να κρατηθεί επαγγελματικά κάνοντας τη μια αποτυχία μετά την άλλη; Το τελευταίο και πιο σοβαρό επαγγελματικό τράνταγμα ήταν η νέα σειρά (του CBS) «The Crazy Ones» το 2013 ( η πρώτη τηλεοπτική σειρά που έκανε μετά το «Mork and Mindy» 30 χρόνια πριν), η οποία απέτυχε να βρει το κοινό της και σταμάτησε τα γυρίσματα τον Οκτώβρη του 2014. Ο ίδιος έλεγε : «Είναι μια καθημερινή δουλειά. Πας στο γύρισμα, χτυπάς κάρτα για να μπεις, μετά για να βγεις. Είναι μια καλή δουλειά». Οσον καιρό διαρκούσαν τα γυρίσματα, είχε μετακομίσει κ ζούσε μόνος του σε ένα μικρό και απλά επιπλωμένο διαμέρισμα στο Λος Αντζελες – ουδεμία σχέση με τα μεγαλεία του παρελθόντος.
Η καθημερινότητά του, με την τελευταία του σύζυγο Susan Schneider ήταν εντελώς διαφορετική επίσης. Σε αντίθεση με την προηγούμενη Marsha Garces, μητέρα δυο εκ των παιδιών του, που ήταν συνηθισμένη να οργανώνει την κοινωνική τους ζωή, να ασχολείται με τη διακόσμηση των σπιτιών τους ή να τον ακολουθεί πολλές φορές στα γυρίσματα, η Susan είχε μια πιο ανεξάρτητη ζωή, με πολλά ταξίδια μαζί με τους γιους της και κανένα ενδιαφέρον για το μάνατζμεντ του κοινού τους βίου.
Αυτά ως φόντο στην προσωπική του ζωή που –όσοι γνώριζαν καλά- λένε ότι βάραινε πολύ από μια ενοχή : τη διάλυση της προηγούμενης του οικογένειας και τον αποχωρισμό των παιδιών του. Κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ.
Ομως η…κατιούσα είχε τον δικό της ρυθμό. Το δικό της πρόσωπο. Από τον Οκτώβρη του 2013 ο Ρόμπιν εμφάνισε διάφορα σωματικά φαινόμενα. Πολλά. Είχε κράμπες στομαχικές, δυσπεψία, δυσκοιλιότητα. Δεν έβλεπε καλά. Δεν μπορούσε να ουρήσει. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Και το τρέμουλο στην αριστερή του πλευρά επανήλθε μαζί με το φαινόμενο της πλήρους αγκύλωσης– το ένα διαδεχόταν το άλλο. Η φωνή του είχε αλλάξει, το σώμα του είχε γείρει και η αγκύλωση – η πλήρης ακινητοποίηση, σε μια στάση, χωρίς προειδοποίηση- ήταν μια επιπλέον πηγή άγχους.
«Ήταν μια διαρκής εναλλαγή συμπτωμάτων. Τον ένα μήνα αυτό, τον επόμενο το άλλο. Σε στιλ που έλεγα μέσα μου τι μας περιμένει τώρα», έλεγε η γυναίκα του,Susan, στον Ιτζκοφ. Και όλα αυτά αφού είχαν δοκιμάσει πάμπολλες θεραπείες. «Σχεδόν τα πάντα» – κατά τη γνώμη της. Ο φίλος του ,Μπίλι Κρίσταλ πάλι, θυμόταν ότι, κάτι είχε καταλάβει ότι δεν πήγαινε καλά – αλλά όχι σ’ αυτόν τον βαθμό. «Απλά ήξερα ότι δεν ήταν ευτυχής» – τόσο απλά. Παρόλα αυτά εκείνος επέμενε να δουλεύει, όσο πιο πολύ μπορούσε, λες κι αυτό ήταν το μόνο του ιατρικό. Θυμάται η make up artist και φίλη του, Τσέρι Μινς, «δούλευε συνέχεια κι όταν δούλευε, δεν ανησυχούσε για τίποτα άλλο πέρα απο αυτό. Λειτουργούσε όταν δούλευε. Αυτό ήταν ο πραγματικός έρωτας της ζωής του».
Αλλά όσο ο χρόνος πέρναγε και η σωματική του υγεία κατέρρεε, του ήταν δύσκολο να κρύψει τα συμπτώματα. Οι κινητικές του δυσκολίες τον επισκέπτονταν τακτικά, τα κιλά του μειώνονταν κι ακόμη κ η μνήμη του – που πάντα ήταν το ατού του- δεν τον βοηθούσε να αποστηθίζει τον ρόλο του. «Δεν ήταν καθόλου σε φόρμα» έλεγε η Τσέρι. «Κάθε μέρα έκλαιγε στην αγκαλιά μου. Ήταν φρικτό. Φρικτό. Κάποια στιγμή μου είπε με λυγμούς «μα δεν βλέπεις ότι δεν ξέρω πια, πώς να είμαι αστείος;»
Διαβάζοντας την προδημοσίευση του «Ρόμπιν» (που εξασφάλισε το έγκυρο Vanity Fair), καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια αργή και σταθερή πορεία ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Ενας άνθρωπος που υποφέρει καθημερινά βλέποντας τον εαυτό του να διαλύεται. Αργά και σταθερά. Οι κρίσεις πανικού, ο ψυχίατρος, ο εγκλεισμός του για ένα διάστημα σε ψυχιατρική κλινική, τα μαθήματα Γκόγκας και ο διαλογισμός (σαν μέσο χαλάρωσης), η πραγματική αγάπη και το ενδιαφέρον των φίλων του, της οικογένειας και των παιδιών του (ιδίως του μεγαλύτερου γιου του). Τίποτα απ όλα αυτά δεν ανέστρεψε την πορεία προς τον θάνατο. Το πρωινό της 11 Αυγούστου του 2014 η πόρτα του δωματίου του παρέμενε κλειδωμένη ως τις 11 πράγμα ασυνήθιστο για τα δεδομένα του. Η Susan τον περίμενε να διαλογιστούν μαζί, όπως έκαναν τον τελευταίο καιρό . Μετά βγήκε για ψώνια. Όταν το ζεύγος των γυμναστών που τον εκπαίδευαν καθημερινά είδαν ότι η ώρα περνούσε κι εκείνος δεν απαντούσε, ζήτησαν από την Σούζαν την άδεια να παραβιάσουν την κλειδωμένη πόρτα. Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν φρικτό : Ο Ρόμπιν ήταν κρεμασμένος απ την ζώνη του παντελονιού του!
Πηγή : Tospirto