6+1 παραστάσεις που θα σας βοηθήσουν να “περάσει” αυτή η μέρα
Απεχθάνομαι την Ημέρα της Γυναίκας! Να διευκρινίσω τι εννοώ: δε με πειράζει να υπάρχει μέρα που γιορτάζουν οι γυναίκες. Άλλωστε, υπάρχουν πλέον μέρες που γιορτάζουν οι πάντες και τα πάντα. Για παράδειγμα, υπάρχει η μέρα της σκέψης, στις 22 Φεβρουαρίου ή στις 9 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά τη Διαφθοράς.
Η ένσταση μου έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα γυναίκες, οι οποίες πιστεύουν ότι τη συγκεκριμένη μέρα πρέπει να την γιορτάσουν. Και μάλιστα, σαν σύγχρονες βακχίδες, οδηγούνται σε εξαλλοσύνες. Έχετε δει κάποιον, την Παγκόσμια Ημέρα της Σκέψης να σκέφτεται περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες; Ή έχετε δει κάποιο κουνούπι, την Παγκόσμια Ημέρα Κουνουπιού (και όμως υπάρχει, στις 20 Αυγούστου) να τσιμπάει περισσότερο; Όχι βέβαια. Επομένως, για ποιο λόγο θα πρέπει οι σύγχρονες γυναίκες, στις 8 Μαρτίου, να χαίρονται που είναι γυναίκες και να το διασκεδάζουν ξέφρενα; Τις υπόλοιπες 364 μέρες δηλαδή δεν είναι γυναίκες ή δε μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν;
Σύμφωνα με την Sandra Lee Bartky, “για να είναι κάποιος φεμινιστής, πρέπει να γίνει φεμινιστής[1].” Και αυτό ισχύει, πρώτα και κύρια, για εμάς τις γυναίκες. Όταν αναφερόμαστε στο φεμινισμό, δεν εννοούμε ότι πρέπει, a priori, να μισούμε τους άντρες ή να βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο με το άλλο φύλο. Δε σημαίνει επίσης ότι θα πρέπει να εξορίσουμε τους άντρες από τη ζωή μας. Σημαίνει όμως, ότι θα πρέπει να αγαπήσουμε, αρχικά, το δικό μας φύλο. Και στη συνέχεια, ότι θα πρέπει να αντιταχθούμε σε αντιλήψεις, προκαταλήψεις και συνήθειες πολλών γενεών και ακόμα περισσότερων ετών, ορθώνοντας το δικό μας ανάστημα. Σημαίνει ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε με γνώμονα τη γυναικεία μας υπόσταση και όχι με βάση την ανδρική, καθεστηκυία, αντίληψη. Να κοιτάμε δηλαδή τι κάνουμε (ή μάλλον τί δεν κάνουμε εμείς, και όχι οι άνδρες).
Νομίζω ότι αυτό γιορτάζουμε -ή θα έπρεπε να γιορτάζουμε- οι γυναίκες κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου. Και αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε πιο γλαφυρά, μέσα από το θέατρο, που είναι ο καθρέφτης της ανθρώπινης κοινωνίας. Ίσως λοιπόν, η Μέρα της Γυναίκας είναι μια καλή αφορμή για να παρακολουθήσουμε κάποια παράσταση, με πρωταγωνίστριες γυναίκες που άλλαξαν τη ζωή τους ή ίσως και τη ζωή μας, που άνοιξαν δρόμους -κοινωνικούς ή πνευματικούς-, που αποτέλεσαν σύμβολο για τη δική τους οικογένεια ή ίσως και για την χώρα μας. Ούτως ώστε να μπορούμε εμείς, να θεωρούμε δεδομένη και κατεκτημένη την ελευθερία και την ισοπολιτεία μας με το άλλο φύλο.
Και του χρόνου!
-«Masterclass» του Τέρενς Μακ Νάλι (Μικρό Χορν, Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος): Η παράσταση αυτή είναι μάθημα ζωής για κάθε γυναίκα, όχι μόνον λόγω του έργου που επικεντρώνεται στην εμβληματική μορφή της Μ. Κάλλας, αλλά επειδή ερμηνεύεται από μια άλλη κορυφαία γυναίκα ηθοποιό, την Μαρία Ναυπλιώτου.
-«Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (Χώρα, Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας): Μια παράσταση που μας θυμίζει, με σκληρό τρόπο, τις δυσκολίες με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωπες οι γυναίκες πρόγονοι μας. Μας θυμίζει επίσης, ότι δεν είναι πολύ μακριά η εποχή που ήταν κατάρα και κακό να είσαι γυναίκα…
-«Φροσύνη» του Στέφανου Παπατρέχα (Άβατον, Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης-Στέφανος Παπατρέχας): Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία, η παράσταση παρουσιάζει τη μυθική μορφή της κυρά-Φροσύνης ιδωμένης μέσα από το σήμερα. Μια γυναίκα που βασανίστηκε, κατηγορήθηκε, άφησε δύο παιδιά ορφανά, επειδή αγάπησε έναν άλλον άντρα.
-«Η κυρά της Ρω» του Γιάννη Σκαραγκά (Θησείον, Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μπερδέκα): Μια παράσταση ύμνος στην απλή Ελληνίδα, που μεταμορφώθηκε σε θρύλο υπερασπιζόμενη την πατρίδα της
-«Γαμήλιο Εμβατήριο» του Άγγελου Τερζάκη (Σύγχρονο Θέατρο, Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη): Το εμβληματικό κείμενο του Άγγελου Τερζάκη, ο οποίος αποδίδει με διεισδυτική ματιά την θέση της γυναίκας στη χώρα μας, την εποχή του μεσοπολέμου
-«Ρένα» του Αύγουστου Κορτώ (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη): Βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που έζησε και βιοπορίστηκε από τον έρωτα
-«Οκτώ Γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά (Αργώ, Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης): Μια παράσταση που αποδεικνύει με εξαιρετικά ευφυή και κωμικό τρόπο, ότι οι γυναίκες είναι…ικανές για όλα! Άλλωστε και λίγη κωμωδία, πάντα κάνει καλό
[1] Bartky, Sandra Lee. Feminity and Domination. London: Routledge, 1990: 11.
Πηγή: Tospirto