«Μεγάλωσα βλέποντας τη ζωή δραματικά. Με τον καιρό υπέθεσα πως μάλλον αυτό είναι το πατρόν της και το αποδέχτηκα ως τη μόνη πραγματικότητα».
Χαμηλών τόνων, με πολύ ισχυρή πένα, χωρίς καθόλου έπαρση. Αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνεις αμέσως για τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, από τις πρώτες γραμμές της συνέντευξης που παραχώρησε στο www.tospirto.net, με αφορμή το μιούζικαλ “Cats” όπου υπογράφει την απόδοση κειμένου στα ελληνικά, αλλά και την πρώτη του θεατρική ιστορία, που ανεβαίνει εντός των ημερών στη σκηνή, την «Ουρανία».
«Μου δίνει χαρά να με γνωρίζουν μέσα από τους στίχους μου κι ακόμα μεγαλύτερη όταν δεν τους ταυτίζουν με το πρόσωπό μου», αναφέρει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ένας από τους πιο επιτυχημένους στιχουργούς της νεότερης γενιάς, που γνωρίσαμε μέσα από τη φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου και τις μουσικές του Θέμη Καραμουτίδη.
Μεγάλωσε βλέποντας τη ζωή δραματικά, αλλά υπέθεσε ότι μάλλον αυτό θα είναι το «πατρόν της». Μας είπε, επίσης, από πού αντλεί έμπνευση, εξέφρασε τους προσωπικούς του φόβους, ενώ δεν παρέλειψε να μιλήσει για τις εμμονές του και για τις πραγματικές ή υποθετικές ιστορίες των ανθρώπων που του τις εμπιστεύονται. Αυτές που τις μετατρέπει, όπως λέει, σε «πορτρέτα». Επίσης αποκαλύπτει ότι το “Cats” ανήκει στους μεγάλους έρωτες της εφηβείας του, καθώς και για το πόσο αμφιταλαντεύτηκε μέχρι να πάρει την τελική απόφαση.
Μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τη Νατάσσα Μποφίλιου θεωρείστε ένα πολύ επιτυχημένο τρίο. Πώς συναντηθήκατε και πώς δέσατε;
Με τον Θέμη και τη Νατάσσα μάς ένωσε η καλλιτεχνική πρωτοβουλία «Δεύτερη Ακρόαση» της Μικρής Άρκτου. Ένας διαγωνισμός τραγουδιού στις αρχές του 2000 με αγνές προθέσεις και φιλοδοξία να αφουγκραστεί τις φωνές των νέων δημιουργών των αρχών του millenium. Το πώς δέσαμε τώρα είναι μια άλλη ιστορία. Νομίζω η αγάπη μας για τη μουσική, τους ανοιχτούς ορίζοντες και το αφιλτράριστο συναίσθημα ήταν οι βασικοί λόγοι που μας έκαναν αδέρφια.
Θεωρείσαι από τους πιο επιτυχημένους στιχουργούς της νεότερης γενιάς. Όλη αυτή η δημοσιότητα σε επηρέασε ως άνθρωπο;
Στην εποχή των social media η δημοσιότητα είναι κοινός τόπος όλων μας. Όλοι είμαστε λίγο πολύ εξοικειωμένοι πια με το να μας γνωρίζουν, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, άνθρωποι που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ στην προσωπική μας ζωή. Μου δίνει χαρά να με γνωρίζουν μέσα από τους στίχους μου κι ακόμα μεγαλύτερη όταν δεν τους ταυτίζουν με το πρόσωπό μου.
Πώς αισθάνεσαι όταν ακούς τα τραγούδια σου να τα τραγουδάει ο κόσμος;
Είναι ένα παράξενο συναίσθημα: σαν να σου χαρίζεται ένα κρυφό κομμάτι ενός αγνώστου με αντάλλαγμα ένα αντίστοιχο δικό σου. Ακόμη πιο παράδοξο δε ότι τα δυο κομμάτια μπορεί και να μην έχουν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους. Τώρα που το σκέφτομαι μοιάζει λίγο με ερωτική σχέση.
Τι σε εμπνέει; Από πού αντλείς ερεθίσματα για να συνθέτεις τις ιστορίες σου;
Οι άνθρωποι γύρω μου κι οι πραγματικές ή υποθετικές τους ιστορίες. Μου αρέσει να κατασκευάζω μυθολογίες και να τις προσαρτώ σε ανυποψίαστους περαστικούς. Η πόλη που μένω, οι ταινίες, οι μουσικές και τα βιβλία που αγαπώ, καθώς κι οι φόβοι, τα ερωτηματικά μου κι οι ανασφάλειές μου, όλα βρίσκουν τον χώρο τους.
Ποίηση διαβάζεις;
Διαβάζω τα πάντα. Ό,τι μπορεί να μου εξηγήσει κάπως τον κόσμο. Ως προς την ποίηση έχω σταθερούς ποιητές αναφοράς αλλά και ξαφνικά κολλήματα που περνάω μέρες ξεκοκαλίζοντας ό,τι έχουν γράψει. Δεν έχω καλύτερο από το να γίνομαι εμμονικός.
Εκτός από στίχους, φέτος έγραψες και την πρώτη σου θεατρική παράσταση, την «Ουρανία», πώς προέκυψε;
Η «Ουρανία» είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που μου χτύπησε τον ώμο ένα ανυποψίαστο απόγευμα και μου αφηγήθηκε την ασήμαντη ιστορία της. Όταν ολοκλήρωσα την καταγραφή, αναγνώρισα μέσα της αρκετά πλάσματα που είχα συναντήσει στην πραγματική μου ζωή και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να δουν το πορτρέτο τους στη σκηνή. Το εμπιστεύτηκα στον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο Σουλεϊμάν κι οι δυο μαζί στην εξαιρετικά ταλαντούχα Δανάη Μπάρκα, η οποία έκανε την «Ουρανία» κομμάτι του εαυτού της με μοναδική αυταπάρνηση. Η Ουρανία δε θα μπορούσε να έχει άλλο πρόσωπο.
Ποια θέματα βάζει στο μικροσκόπιό σου;
Μοναξιά, όνειρο, απόφαση και συντριβή. Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό ως προς τη θεματική της «Ουρανίας». Δεν ξέρω ποια επικρατεί στο τέλος κι αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Ελπίζω κάθε θεατής να νιώσει κάτι διαφορετικό.
Το “Cats” πώς προέκυψε;
Το “Cats” ανήκει στους μεγάλους έρωτες της εφηβείας μου. Η ηχογράφηση του αυθεντικού cast του Λονδίνου έχει αξία μυθική για μένα. Δε νομίζω πως έχω ακούσει δίσκο περισσότερες φορές. Όταν μου πρότεινε ο Γιώργος Ισαάκ να κάνω την απόδοση στα ελληνικά τον είπα τρελό, μετά του ζήτησα μια εβδομάδα να δω αν μπορώ να το αγγίξω. Το ζύγισα πολύ μέσα μου. Σκέφτηκα ότι αν δεν καταφέρω να καταπιαστώ με κάτι που αγαπώ τόσο πολύ και να το κάνω να αξίζει, όλη η αγάπη της εφηβείας μου θα πήγαινε στράφι. Είπα λοιπόν το ναι, κλειδώθηκα για μήνες στο σπίτι και μπήκα στο πιο γοητευτικό ταξίδι.
Τι παρεμβολές έκανες στη μαγευτική ποίηση του T.S. Eliot;
Αρχικά να πω ότι ο Eliot είναι στους ποιητές αναφοράς που μνημόνευσα παραπάνω. Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την ποίησή του ξέρουν ότι πρόκειται για έναν από τους πιο απαιτητικούς ποιητές ακόμα και για τους αγγλόφωνους αναγνώστες. Οι «Γάτες», όπως κάθε άλλο έργο του βρίθουν από λογοτεχνικά και κοινωνικά διακείμενα, παρηχήσεις και λογοπαίγνια, ενώ την ίδια στιγμή (κι αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία) πρέπει να παραμείνουν παιδικά ποιηματάκια, καθαρά και ρέοντα σαν το νερό. Προσπάθησα να κρατήσω ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα δύο. Φιλοδοξία μου ήταν οι δικές μας «γάτες» να μεταγραφούν ως μια συλλογή τραγουδιών για ενήλικα παιδιά με χιούμορ, θεατρικότητα αλλά και σκοτάδι.
Οι «Γάτες» εκτός από ελληνικά για τι άλλο μιλάνε;
Οι «Γάτες» μιλούν, τραγουδούν και χορεύουν για τα πάντα: για την αξία της ομάδας, για την αποδοχή, τη συγχώρεση, για το σεβασμό σε αξίες όπως η γνώση, η φιλία κι η διαφορετικότητα, αλλά πάνω απ’ όλα μιλούν για την ελευθερία της επιλογής. Μην ξεχνάμε πως στις «Γάτες» αυτός που ανταμοίβεται στο τέλος και κερδίζει τον Παράδεισο, είναι αυτός που ρίσκαρε, αμάρτησε και τόλμησε να συντριβεί. Πέρα από τη φαινομενική ελαφρότητά του, πρόκειται για ένα βαθιά φιλοσοφικό έργο ενός εμπνευσμένου στοχαστή.
Τα περισσότερα τραγούδια σου είναι συναισθηματικά φορτισμένα, κουβαλάνε έναν «νταλκά» θα έλεγα. Κουβαλάς τόσο πόνο;
Μεγάλωσα βλέποντας τη ζωή δραματικά. Με τον καιρό υπέθεσα πως μάλλον αυτό είναι το πατρόν της και το αποδέχτηκα ως τη μόνη πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η ζωή έχει κι ένα σωρό άλλες εκφάνσεις, έμαθα να τις εντοπίζω και να τις χαίρομαι, όμως η δραματικότητα εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στην καθημερινότητά μου. «Το παιδί και το σκυλί» όπως τα μάθεις, έτσι δε λένε; Ευτυχώς που ξεκίνησα να παίζω με τις λέξεις και κάπως σώθηκα.
Πόσο δεμένος είσαι με τα τραγούδια σου; Υπάρχει κάποιο που στάθηκε σταθμός στην καριέρα σου;
Τα τραγούδια είναι παιδιά που αυτονομούνται ξεγράφοντας μια και καλή τους γονείς τους. Προτιμούν να γυρίζουν τον κόσμο και να συγγενεύουν με άλλους συγγενείς εξ αγχιστείας. Τα αγαπώ και τα καμαρώνω από απόσταση και χαίρομαι αν καμιά φορά σε ανύποπτο χρόνο με μνημονεύουν. Αν ξεχωρίζω κάποιο ανάμεσά τους, αυτό είναι το «Εν λευκώ», γιατί μου έμαθε πως όταν μιλάς για όσα ντρέπεσαι ή φοβάσαι, δεν είσαι ποτέ μόνος.
Στα τραγούδια σου βγαίνει μια μελαγχολία. Είσαι μελαγχολικός ως άνθρωπος;
Υποθέτω αυτή είναι η βάση μου. Φοβάμαι όμως πως δεν είμαι αρκετά συνεπής ώστε να το υποστηρίξω. Πολύ συχνά παρασύρομαι και διασκεδάζω, αστειεύομαι, γελάω κ.λπ. Ίσως μεγαλώνοντας καταφέρω να φανώ αντάξιος της μελαγχολίας που αξιώνω λίγο περισσότερο.
Καλλιτέχνες που σε έχουν επηρεάσει;
Όλοι όσοι έχουν καταφέρει να ταυτίσουν αδιαίρετα την Τέχνη τους με τη Ζωή τους. Ανέκαθεν αυτοί ήταν τα φωτεινά μου παραδείγματα. Ευτυχώς είναι αρκετοί για να εμπνέομαι κάθε φορά που νιώθω χαμένος.
Υπάρχει συνταγή για να γίνει κάποιος επιτυχημένος στιχουργός;
Νομίζω δεν υπάρχει καμία συνταγή για καμιά μορφή επιτυχίας. Τα πάντα είναι ένα χαρμάνι φυσικών ικανοτήτων, αποφασιστικότητας, σκληρής δουλειάς και (δυστυχώς) απρόβλεπτης τύχης. Συνήθως αυτό το τελευταίο είναι που μας τα χαλάει όλα.
Απελευθερώνεσαι μέσω των στίχων σου;
Απελευθερώνομαι μέσα από την επικοινωνία σε κάθε μορφή της. Ως κλειστός άνθρωπος με τρομερές κοινωνικές δυσκολίες κάθε φορά που καταφέρνω να επικοινωνήσω αβίαστα με τους υπόλοιπους ανθρώπους νιώθω ευτυχής. Το γράψιμο είναι η καλύτερη διέξοδος.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή που έχεις κάνει μέχρι σήμερα ποιος μπορεί να είναι ο στόχος;
Να καταλάβω στον τελικό απολογισμό όσο το δυνατόν καλύτερα και περισσότερο ποιος είμαι και τι χώρο καταλαμβάνω σε αυτό τον κόσμο.
Τι είναι αυτό που σε φοβίζει;
Να μην καταλαβαίνουν οι γύρω μου, όσα σε μένα φαίνονται αυτονόητα. Υποθέτω η μοναξιά λοιπόν.
Μελλοντικά σχέδια…
Ένα σωρό σκέψεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάλι με λέξεις θα έχουν να κάνουν\
Πηγή: Tospirto