Σκοπός να δοθεί βήμα σε ήρωες που δεν είχαν αποτυπωθεί στο φακό και που διαχειρίζονται την κρίση διαφορετικά κι αποτελεσματικά.
Τα 12 ντοκιμαντέρ του δεύτερου κύκλου της σειράς «Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη αρχίζουν να προβάλλονται στις 21 Νοεμβρίου και κάθε Τετάρτη βράδυ στις 22.00.
Πρώτη η ταινία “Επιστροφή” :
Μπορεί το θέατρο να γίνει τρόπος εκπαίδευσης και επανένταξης για τους ανήλικους φυλακισμένους που δεν έχουν καμιά ελπίδα να ξεφύγουν από την παραβατικότητα; Σε μια φυλακή ανηλίκων οι κρατούμενοι ανεβάζουν τη ζωή τους στη σκηνή και γίνονται πρωταγωνιστές μιας ταινίας που για τέσσερα χρόνια προσπαθεί να ακυρώσει τους περιορισμούς και τα εμπόδια ενός «σωφρονιστικού» ιδρύματος.
Η ταινία έχει ήδη συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ, έχει βραβευτεί και έχει προβληθεί σε φυλακές ανηλίκων.
Συντελεστές: ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Μενέλαος Καραμαγγιώλης. ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Γιώργος ΜΙΧΕΛΗΣ. ΜΟΝΤΑΖ : Dimitris Peponis.
Το 2011 ξεκίνησε η σειρά ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους» με σκοπό να δοθεί βήμα σε ήρωες που δεν είχαν αποτυπωθεί στο φακό και που διαχειρίζονται την κρίση διαφορετικά κι αποτελεσματικά. Ο πρώτος κύκλος των 12 ντοκιμαντέρ έχουν ήδη προβληθεί με επιτυχία από την ΕΡΤ και χαρακτηρίστηκαν ως “η τηλεόραση της χρονιάς”.
Όταν άρχισαν να γυρίζονται το 2012, η παραγωγή τους συνέπεσε με το απροειδοποίητο κλείσιμο της ΕΡΤ. Αυτό το γεγονός, εκτός από τα προβλήματα που δημιούργησε- έδωσε στις ταινίες αυτές τη δυνατότητα να κινηματογραφούνται για 4 χρόνια παρακολουθώντας τις ζωές των ηρώων τους σε βάθος χρόνου.
Στις 12 αυτές ταινίες πρωταγωνιστούν δυσκολεμένοι και “καταδικασμένοι” ήρωες χωρίς καμιά προοπτική και ελπίδα (όπως νεαροί άνεργοι επιστήμονες, άστεγοι, ανήλικοι φυλακισμένοι, κυνηγημένοι πρόσφυγες, έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, τραυματισμένα αδέσποτα). Ήρωες που ανακαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να διαχειριστεί κανείς τα αδιέξοδά της πρόσφατης κρίσης στην Ελλάδα, μέσα από μια διαφορετική και –ουσιαστικά- πολιτική παρέμβαση. Παρακολουθώντας για 4 χρόνια τις ζωές αυτών των ηρώων που ανήκουν σε κοινωνικά ευπαθείς και ευάλωτες ομάδες, στο τέλος κάθε ταινίας βρίσκουν το φως στην άκρη του τούνελ και τις λύσεις στα αδιέξοδα της κρίσης και οδηγούνται σε ένα αρχικό happy end, το οποίο πετυχαίνουν μόνοι, χωρίς την παρέμβαση αμερικανού σεναριογράφουσε μια χώρα με κρίση που διαρκεί.
Με αφορμή τη διάδρασή της κάθε ταινίας με το κοινό και τους ήρωες που πρωταγωνιστούν, ετοιμάζεται ένας διαφορετικός τρόπος της παρουσίας αυτών των ντοκιμαντέρ: Αμέσως μετά την τηλεοπτική τους προβολή, θα μπορεί κανείς να τα παρακολουθήσει σε μία ειδική διαδραστική πλατφόρμα μαζί με νέες ταινίες που ετοιμάστηκαν μετά την ολοκλήρωση των 12 αρχικών ταινιών ντοκιμαντέρ. Οι ταινίες αυτές δίνουν τη δυνατότητα στον θεατή να παρακολουθήσει την εξέλιξη των ηρώων με βάθος χρόνου που ξεπερνάει τα 5 χρόνια, τις μετακινήσεις τους και άλλες παράλληλες αφηγήσεις που αφορούν στην ιστορία κάθε ταινίας. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια νέα διαδραστική μορφή ντοκιμαντέρ, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση και της Στέγης. Έτσι οι αρχικές 12 ταινίες και οι ιστορίες τους επεκτείνονται δημιουργικά στο χρόνο και στο χώρο καθώς παρακολουθούμε τη συνέχεια κάθε ιστορίας και τις μετακινήσεις των ηρώων τους.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: «Ψάχνοντας τους ήρωες των ταινιών, τόσο μυθοπλασίας όσο και ντοκιμαντέρ, που γυρίζω τα τελευταία 10 χρόνια, βρέθηκα μπροστά σε μια Αθήνα διαφορετική, σχεδόν αόρατη και απροσδόκητα δυναμική. Κι εκεί συνειδητοποίησα πως αυτό που νιώθω, συχνά, ως αδιέξοδο στη σύγχρονη τέχνη, μάλλον απαιτεί μια νέα επαφή με την πραγματικότητα, με το ντοκουμέντο και τους τρόπους που γίνονται αφορμή και βάση για το καλλιτεχνικό έργο. Νιώθω πως η Αθήνα είναι μια παρεξηγημένη “χώρα” και το νιώθω κάθε φορά που μιλάω με τους συνεργάτες μου και τους συμπαραγωγούς μου στο εξωτερικό. Αυτή η εικόνα αλλάζει άρδην όταν έρχονται κι όταν τους “ξεναγώ” επιτόπου στην πόλη με τον τρόπο που τη βλέπω ή όταν γίνονται θεατές του τρόπου που την αποτυπώνουμε στο φακό από το 2009. Το ένιωσα στις αντιδράσεις του κοινού στις 38 χώρες όπου ταξίδεψα με το J.A.C.E. – Just Another Confused Elephant. Μετά την προβολή μιλούσαν έκπληκτοι για μια Ελλάδα που δεν ήξεραν ούτε είχαν φανταστεί, για ήρωες (που ως αντιήρωες) διαχειρίζονται αυτοσχέδια κι επινοητικά τα αδιέξοδα της εποχής. Συμπτωματικά το J.A.C.E. – Just Another Confused Elephant (ταινία μυθοπλασίας) ξεκίνησε να γυρίζεται με την αρχή της κρίσης το 2007. Το σενάριό της βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία κι είναι ένας καταδικασμένος αντιήρωας που παλεύει να προσδιορίσει εξαρχής “πατρίδα”, “οικογένεια” και “ταυτότητα”. Βασικό κίνητρο για την ταινία αυτή ήταν πως η ουσιαστική ιστορία γράφεται μέσα από αντιήρωες και στα ψιλά των εφημερίδων. Αυτό με ενδιαφέρει πολύ τα τελευταία χρόνια κι εκεί ψάχνω τους πραγματικούς πρωταγωνιστές: στους αξιοσημείωτους που δε συναντάμε εύκολα στις οθόνες. Στη διάρκεια αυτών των γυρισμάτων για τις ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ συναντήσαμε και καταγράψαμε κινηματογραφικά πολλούς και διαφορετικούς τύπους ανθρώπων οι οποίοι μοιάζουν να γίνονται “οδηγοί” σε μια ανθρωποκεντρική χαρτογράφηση της Αθήνας, των αδιεξόδων της και των λύσεων. Ανακαλύψαμε ανεξερεύνητες περιοχές της πόλης είτε στο κέντρο της είτε στην περιφέρειά της μέσα από χαρακτήρες που η ίδια η ζωή τους κάνει ήρωες συναρπαστικών καθημερινών διηγήσεων κρίσης και επιβίωσης. Για πρώτη φορά ένιωσα την αληθινή δύναμη του ντοκουμέντου και του ντοκιμαντέρ στον τρόπο που γίνεται μια τέχνη σημερινή με κοινωνικές παρεμβάσεις· στον τρόπο που εξασφαλίζει και τη συμμετοχή των ίδιων των ηρώων στο τελικό αποτέλεσμα χωρίς να τους βλέπει μόνο ως υποκείμενα αποτύπωσης. Οι ήρωες (οι αντιήρωες, επιμένω) που συνάντησα και συναντώ τα τελευταία χρόνια είναι η εμμονή μου γιατί η επαφή μαζί τους νιώθω πώς λειτουργεί αποκαλυπτικά μέσα μου και ξεκαθαρίζει όσα νιώθω να ΄ναι θολά τελευταία. Κι έτσι άρχισα να σκέφτομαι μια νέα χαρτογράφηση της Αθήνας μέσα από μια μεγάλη λίστα ηρώων που στήνει μιαν καίρια ανθρωπογεωγραφία της πόλης και την καθιστά ζωντανή, κι όχι μόνο δέσμια ενός μακρυνού παρελθόντος. Αυτοί οι ήρωες μοιάζουν να γίνονται οι “οδηγοί” σε μια πορεία που απαιτεί άμεσες δράσεις και καίρια παρέμβαση και διεκδικεί την προοπτική, ειδικά σε μια στιγμή που πυκνώνουν οι απειλές πως όλα μοιάζει να έχουν τελειώσει για όσους ζούμε σε αυτό τον –σχεδόν- καταδικασμένο τόπο.»
Πηγή : Tospirto