Μία παράσταση με άποψη και αισθητική που «πνίγηκε» μέσα στις ορμές της.
Προβλήματα, ανασφάλειες και ερωτήματα περικυκλώνουν ασφυκτικά τους μαθητές ενός επαρχιακού σχολείου, που μπαίνουν με ορμή στην εφηβεία. Η οικογένεια, πνιγμένη στα συμπλέγματα και τις ενοχές, αδυνατεί να απαντήσει ακόμη και στα αυτονόητα ερωτήματα, οι καθηγητές αρκούνται σε μια στείρα μετάδοση γνώσης. Φυλακισμένοι στην άγνοιά τους, αντιμέτωποι με τη διερεύνηση της σεξουαλικότητας, τη φιλία, τον ρομαντισμό και τη βία, οι έφηβοι προσπαθούν να ελέγξουν τις γενετήσιες ορμές τους, να λύσουν το μυστήριο του έρωτα, αλλά και της δημιουργίας και… ματαίως να αναπνεύσουν.
Ο Φρανκ Βέντεκιντ με το «Ξύπνημα της άνοιξης» μιλά για το στραγγαλισμό της αθωότητας και των πρώτων παρορμήσεων και καταγγέλλει μια συντηρητική κοινωνία που εστιασμένη στην αποτελεσματικότητα καταστέλλει το ένστικτο και την επαφή με το σώμα. Το έργο αυτό μπορεί κάλλιστα -και με τη σωστή διαχείριση- να ιδωθεί και ως μία αλληγορία του συγκεντρωτισμού, των ανερχόμενων φασιστικών μορφωμάτων, αλλά και του θρησκευτικού φανατισμού απέναντι στην αδυναμία εξέγερσης μιας κοινωνίας, στην αδυναμία της να απαιτήσει την ελευθερία της και τον βαθύ ανθρωπισμό της.
Ο Δημήτρης Καραντζάς μέσα από σύντομες, αποσπασματικές εικόνες, προσπαθεί να ρίξει φως στις εφηβικές ορμές και στην ουσία της ανθρώπινης υπόστασης μη διστάζοντας να προκαλέσει και να «αγγίξει» με τρόπο ωμό θέματα που ακόμη και σήμερα θεωρούνται από πολλούς ταμπού. Οι έφηβοι ήρωες του έρχονται σ΄επαφή με την ανθρώπινη φύση τους, απογυμνώνονται – μεταφορικά και κυριολεκτικά- και απεκδύονται τον επικρατούντα κοινωνικό συντηρητισμό μέσα στο καταπράσινο και ανθισμένο κήπο/πλαίσιο που έστησε η Άρτεμις Φλέσσα στο κέντρο της σκηνής. Εκτός του πλαισίου αυτού επικρατεί σκοτάδι, όλα είναι γκρί και σε απόλυτη τάξη, καμία παρεκτροπή δεν επιτρέπεται, καμία ερώτηση πέραν των προκαθορισμένων. Εκεί κινείται η εξαιρετική Μαρία Σκουλά -στο πρόσωπο της οποίας έχει συμπτυχθεί κι αντικατοπτρίζεται ο κόσμος των ενηλίκων – παλεύοντας μάταια να καθυστερήσει τη φυσική πορεία των παιδιών προς την Αλήθεια, δοκιμάζοντας τρόπους διαπαιδαγώγησης, την τρυφερότητα αλλά και την καταστολή, την κατανόηση αλλά και την απαγόρευση, σε μια συνεχή πάλη με τον ίδιο της τον εαυτό.
Ο Δημήτρης Καραντζάς με τη σκηνοθετική του αυτή οπτική επιστρέφει λίγο στα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ, καθώς η προβληματική του, το στήσιμο των ηθοποιών και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται, παραπέμπει αρκετά στις εφηβικές του προσεγγίσεις. Ωστόσο εδώ, τα συναισθήματα που δημιουργούνται δεν είναι το ίδιο έντονα – μολονότι πρώτη φορά τολμά και βάζει σε παράστασή του τόσο πολύ γυμνό (οι έφηβοι εντός της πράσινης σκηνικής κατασκευής μένουν τελείως γυμνοί, απελευθερώνονται και έρχονται σε επαφή με τις γενετήσιες τους ορμές με μπόλικο ρεαλισμό).
Ωστόσο, κάτι έμεινε τελικά μετέωρο και ανολοκλήρωτο, κάτι δε λειτούργησε σωστά και από το μέσο περίπου και μετά χάθηκε το ενδιαφέρον στη θέαση και οποιαδήποτε πιθανότητα ταύτισης με τους ήρωες. Εφταιξε ο υπέρ το δέον ερμηνευτικός και σκηνικός φορμαλισμός που στέρησε από το έργο τις κορυφώσεις; Η αποσπασματικότητα των σκηνών που ίσως να μην «έδεσαν» όπως έπρεπε; Η υπερβολική συμπύκνωση των προσώπων και των σκηνών στη διασκευή; Η απειρία πολλών εκ των νεαρών ηθοποιών (από την ομάδα των οποίων έλαμψε με τη φρεσκάδα της η Νάνσυ Σιδέρη); Πραγματικά, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τι ακριβώς ήταν αυτό που τελικά αποδυνάμωσε μία παράσταση που είχε και αισθητική, αλλά και άποψη.
Πηγή : Tospirto