Η Μαριάννα Κάλμπαρη σε συνεργασία με τον θίασο, κατάφεραν και «μίλησαν» στη γλώσσα του Χόρβατ στήνοντας μία ατμοσφαιρική παράσταση που συντηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον στη θέαση και συνδυάζει σε ισορροπημένες δόσεις τη σκληρότητα και τον ρεαλισμό με το χιούμορ και τον σουρεαλισμό.
«Τίποτα δεν μας δίνει τόσο την αίσθηση του απείρου όσο η βλακεία». Με τη φράση αυτή προλογίζει ο Χόρβατ το έργο του “Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης”. Και αυτή ακριβώς την αίσθηση του απείρου, των αέναων κύκλων της ιστορίας, αλλά και της ανακυκλούμενης κοινωνικής βλακείας με τις επικίνδυνες προεκτάσεις της καταφέρνει να μας μετεφέρει η παράσταση που σκηνοθέτησε η Μαριάννα Κάλμπαρη μαζί μ΄όλο τον θίασο του θεάτρου Τέχνης (μετά την αποχώρηση του Νίκου Μαστοράκη από τη θέση του σκηνοθέτη). Γιατί ουσιαστικά το έργο αυτό -που γράφτηκε το 1931, έξι χρόνια πριν την άνοδο του φασισμού- εκθέτει όσο λίγα την ανθρώπινη μωρία, προβλέπει τον επερχόμενο εφιάλτη του ναζισμού και ταυτόχρονα αποδομεί μοναδικά τον σύγχρονο άνθρωπο.
Η υπόθεση του έργου είναι φαινομενικά απλή: Η νεαρή Μαριάνε αρραβωνιάζεται, υπό την πίεση του πατέρα της, τον Όσκαρ, έναν απλό χασάπη. Ο επιρρεπής στον ιππόδρομο και τυχοδιώχτης Άλφρεντ έχει σχέση με την πλούσια χήρα Βάλερι, την οποία εκμεταλλεύεται οικονομικά. Την ημέρα του αρραβώνα της η Μαριάνε θα ερωτευτεί τον Άλφρεντ και θα τον ακολουθήσει, πιστεύοντας πως στο πρόσωπό του θα βρει τη μεγάλη ευτυχία που ονειρευόταν. Αλλά η ίδια η ζωή θα την προδώσει. Θα επιστρέψει στην αγκαλιά του παλιού της αρραβωνιαστικού και ό,τι πεισματικά και ηρωικά προσπάθησε να αποφύγει, της απονέμεται στο τέλος ως νομοτελειακή δικαιοσύνη, ενώ γύρω της–και μέσα της- η ανοησία συνεχίζει να βασιλεύει θριαμβευτικά.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη σε συνεργασία με τον θίασο, κατάφεραν και «μίλησαν» στη γλώσσα του Χόρβατ στήνοντας μία ατμοσφαιρική παράσταση που συντηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον στη θέαση, συνδυάζει σε ισορροπημένες δόσεις τη σκληρότητα και τον ρεαλισμό με το χιούμορ και τον σουρεαλισμό και συνδέεται εύστοχα με το σήμερα. Με πολύ έξυπνες σκηνικές και φωτιστικές λύσεις (σκηνικά: Χριστίνα Κάλμπαρη, φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου) και υπό τις νότες του Γιόχαν Στράους, οι ήρωες εισέρχονται στο ονειρικό δροσερό Δάσος της Βιέννης και γευματίζουν στις όχθες του Δούναβη προσπαθώντας να αποτινάξουν από πάνω τους τη μιζέρια της καθημερινότητας και να κάνουν την ανατροπή. Μάταια όμως, καθώς η ευρύτερη κοινωνική παρακμή τούς έχει εμποτίσει πλήρως και κάθε ελπίδα έχει χαθεί. Γιατί αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει τους μικροαστούς ήρωες του έργου αυτού, είναι η βλακεία… Η βλακεία αυτών που ζουν μέσα στις προκαταλήψεις, την θρησκοληψία και τον συντηρητισμό. Αυτών που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να δουν τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό τους, που είναι άκρατα εγωιστές και συμφεροντολόγοι, που προσπαθούν να εξυψωθούν, να ξεφύγουν, να κάνουν ένα βήμα μπροστά, όμως διαρκώς παλινδρομούν. Παραδομένοι στη ημιμάθεια και την απαιδευσιά, μικροί και τιποτένιοι, υπνοβατούν ακολουθώντας απαθείς και αμαθείς τον φασισμό. Η έλευση του είναι μοιραία και η σκιά του είναι αυτή που δίνει μια εξαιρετική πολιτική διαχρονική διάσταση στο κείμενο.
Μολονότι η παράσταση είχε κάποια προβλήματα στο ρυθμό της (εμείς είδαμε μία από τις πρώτες παραστάσεις, οπότε αυτό μπορεί να μην ισχύει σήμερα), οι μεγάλες ερμηνείες όλων των ηθοποιών τη «σηκώνουν» στιβαρά στους ώμους τους. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, καθώς με τα εκφραστικά και τα κινησιολογικά της μέσα απόλυτα συντονισμένα σαρώνει κυριολεκτικά τη σκηνή στον ρόλο της Μαριάνε. Εξίσου καλή και η Ιωάννα Μαυρέα στον ρόλο της Βάλερι, μιας γυναίκας παγωμένης συναισθηματικά που νοιάζεται μόνο για την επιβίωσή της. Ο Νίκος Χατζοπουλος στάθηκε άξια στο ρόλο του πατέρα της Μαριάνε, εξαιρετικός ο Νικόλας Χανάκουλας στον ρόλο του απλοϊκού χασάπη και αρραβωνιαστικού της Μαριάνε, λίγο πιο εκτελεστικοί ο Νίκος Αλεξίου ως τυχοδιώκτης και τζογαδόρος και ο Θόδωρος Γράμψας στον ρόλο του απόστρατου αξιωματικού. Καλά λειτούργησε και το δίδυμο της Σμαράγδας Σμυρναίου με την Κατερίνα Λυπηρίδου. Εκπληξη η ερμηνεία του νεαρού Βασίλη Μαγουλιώτη.
Γιατί να δω την παράσταση:
-Γιατί αναδεικνύει το κείμενο του Χόρβατ.
-Γιατί επικεντρώνεται στην ανθρώπινη βλακεία και τα έκτροπά της.
- Για τις ερμηνείες της υποκριτικής της ομάδας
Πηγή : Tospirto