Μια ευαίσθητη παράσταση που «σήκωσε» στους ώμους του ο Γιάννης Νιάρρος.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επιλέγει και σκηνοθετεί στο θέατρο Τζένη Καρέζη τη θεατρική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Σάιμον Στίβενς «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα». Επιλογή ρίσκο για μια μεγάλη θεατρική σκηνή, καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο έργο που απευθύνεται σ΄ όλες τις ηλικίες και έχει κεντρικό ήρωα ένα δεκαπεντάχρονο αυτιστικό αγόρι, τον Κρίστοφερ, που παλεύει να επιβιώσει έχοντας «προβλήματα συμπεριφοράς» ή κατά την ιατρική «Σύνδρομο Άσπεργκερ». Ρίσκο που ευτυχώς αποδίδει αξιόλογους θεατρικούς καρπούς και τελικά «κερδίζει» στη θέαση, καθώς φέρνει μέσα από την οπτική γωνία ενός ασυνήθιστου μυαλού επισημαίνονται αλήθειες για τον κόσμο μας που περνούν απαρατήρητες.
Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας παράξενος δεκαπεντάχρονος νέος και το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο. Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα. Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν, δεν μπορεί να πει ψέματα.
Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό τον σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του, όμως, θα τον κάνει να χάσει την εμπιστοσύνη προς τον πατέρα του, με τον οποίο και μεγαλώνει, και θα τον οδηγήσει μετά από πολλές περιπέτειες στη μητέρα του που τη θεωρούσε νεκρή. «Βουτά» απότομα στον κόσμο των μεγάλων και προσπαθεί να λύσει άλλα μυστήρια, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό «Ποιος σκότωσε το σκύλο», όπως το μεγάλο μυστήριο της αγάπης και των ανθρωπίνων σχέσεων…
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί με λιτή, αλλά εύστοχη σκηνοθετική ματιά το έργο του Σάιμον Στίβενς, ρίχνοντας φως και στις πιο λεπτές εκφάνσεις της κοινωνίας μας, αυτές που σχετίζονται με το πως αντιλαμβανόμαστε και πως συμπεριφερόμαστε απέναντι σε καθετί διαφορετικό. Με πολύτιμο αρωγό τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη και το σκηνικό με τους μεγάλους λευκούς κύβους της Μαγδαληνής Αυγερινού -που παρέπεμπε πολύ έξυπνα στα ιδιαίτερα κουτάκια του μυαλού του Κρίστοφερ αναφορικά με το πως ερμηνεύει τον κόσμο γύρω του- έστησε με χιούμορ και άκρατη ευαισθησία μία εύρυθμη παράσταση που στηρίχθηκε πάνω σε μία λαμπρή -σχεδόν σαρωτική- ερμηνεία. Αυτή του Γιάννη Νιάρρου. Ο νεαρός ηθοποιός έλαμψε κυριολεκτικά στον ρόλο του Κρίστοφερ. Γοήτευσε ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε κι ενσάρκωσε τον ιδιαίτερο αυτό χαρακτήρα, μαγνήτισε με τα έξοχα κινησιολογικά μέσα του, αλλά και την ευκολία του να «περπατά» μέσα στο ιδιαίτερο μυαλό του ήρωά του. Μας δημιούργησε την αίσθηση πως παρακολουθούμε ένα μοναδικό one man show. Και ενώ η επιλογή του Γ. Νιάρρου στον κεντρικό ρόλο αποδείχθηκε «διαμάντι», δυστυχώς το υπόλοιπο καστ ήταν απολύτως διεκπεραιωτικό. Με εξαίρεση την Μαρία Καλλιμάνη – που είχε κάποιες καλές στιγμές ως μητέρα του Κρίστοφερ- όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές μας άφησαν ασυγκίνητους. Άχρωμη η Αλεξάνδρα Αϊδίνη ως Σιβόν και η Μαρία Κατσανδρή στους πολλαπλούς της ρόλους, τελείως εκτός ρόλου ο Θέμης Πάνου στο ρόλο του πατέρα του Κρίστοφερ και αδιάφορος ο Θύμιος Κούκιος στους επίσης πολλαπλούς του ρόλους.
Εν κατακλείδι, το έργο αυτό προκαλεί συγκινήσεις, καθώς μας φέρνει αντιμέτωπους με τους ίδιους τους εαυτούς μας και τη στάση μας απέναντι στο διαφορετικό και γίνεται απόλυτα κατανοητό πως τελικά οι «ταμπέλες» δε μας αποκαλύπτουν πολλά για τους ανθρώπους στους οποίους «φοριούνται», όσο μας λένε πράγματα για τους ανθρώπους που τις «φοράνε» στους άλλους.
Πηγή : Tospirto