Μια αποστασιοποιημένη θεατρική προσέγγιση του ομώνυμου μυθισορήματος του Χέρμαν Κοχ.
«Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε τα πάντα για τον άλλον για να είμαστε ευτυχισμένοι».
Άραγε όντως δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τα πάντα για τον άλλον προκειμένου να είμαστε ευτυχισμένοι; Την απάντηση σε αυτό και άλλα ενδιαφέροντα ερωτήματα καλείται να δώσει η παράσταση «Το Δείπνο». Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χέρμαν Κοχ, η θεατρική διασκευή πραγματεύεται τα διλήμματα και τις ευθύνες που υπάρχουν μέσα στις οικογένειες. Μολονότι το μυθιστόρημα πραγματεύεται ενδιαφέροντα και σύγχρονα της εποχής μας θέματα, ωστόσο η παράσταση δεν κατάφερε να κορυφώσει θεατρικά το ενδιαφέρον αυτό, αλλά το κράτησε σε μια αποστασιοποιημένη προσέγγιση.
Η παράσταση αρχίζει και το κοινό πληροφορείται για μια δολοφονία που διέπραξαν τρεις έφηβοι νεαροί. Στη συνέχεια, τα φώτα σβήνουν και μεταφερόμαστε σε ένα καλό εστιατόριο, όπου έρχονται να δειπνήσουν δύο ζευγάρια. Πρόκειται για δύο αδέλφια, τον Πολ και τον Σερζ, με τις γυναίκες τους, την Κλαιρ και την Μπαμπέτ. Ο Πολ είναι εκπαιδευτικός, ενώ ο Σερζ είναι υποψήφιος να διεκδικήσει το χρίσμα της πρωθυπουργίας. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, μάς γίνεται σαφές ότι πρόκειται για δύο ζευγάρια που έχουν αρκετά προβλήματα μεταξύ τους, παρά την αντίθετη εικόνα που θέλουν να δείχνουν.
Η Λίλλυ Μελεμέ κρατώντας στα χέρια της ένα κείμενο ιδιαίτερα πλούσιο σε δράση και εναλλαγές, κατάφερε να σκηνοθετήσει μια παράσταση η οποία απέδωσε με επιτυχία την ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ. Ωστόσο, η σκηνοθεσία σκόνταψε, κάποιες φορές, σε σκοπέλους που δημιουργήθηκαν από δραματουργικά κενά. Το πιο βασικό δραματουργικό πρόβλημα ήταν ότι δεν διευκρινίστηκε η συνθήκη του δείπνου σε ένα τόσο ακριβό gourmet εστιατόριο. Πρόβλημα αποτέλεσαν και οι παράλληλες δράσεις, οι οποίες κόστισαν στο ρυθμό της παράστασης. Επιπλέον, αποσπούσαν την προσοχή του θεατή, ενώ αποπροσανατόλισαν και τους ηθοποιούς οι οποίοι φάνηκαν να χάνουν την εστίασή τους. Έτσι, οι ηθοποιοί αναγκάστηκαν αφενός, να προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού από τις ενδιαφέρουσες, ομολογουμένως, παράλληλες και βουβές δράσεις και αφετέρου, να πείσουν με τα λόγια τους και όχι με τις πράξεις τους. Ενδεικτική η περίπτωση του Στέλιου Μάινα, ο οποίος προκειμένου να δώσει την αντίστιξη του ευέξαπτου και θερμοκέφαλου εκπαιδευτικού που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση, φώναζε τα λόγια του. Όταν έπαιζε, χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει κάτι, ήταν σαφώς πολύ καλύτερος! Ο «Σερζ» του Λάζαρου Γεωργακόπουλου διατήρησε μεγαλύτερη ισορροπία στο παίξιμό του και απέδωσε με σαφήνεια τον πολιτικό που έχει ροπή προς το ωραίο φύλο και την τρυφηλή ζωή, που όμως είναι πολύ περισσότερο εγκεφαλικός από τον αδελφό του. Η Κλαιρ της Κατερίνας Λέχου διέθετε εγκράτεια και ψυχραιμία που ταίριαζαν στο ρόλο της. Ωστόσο, στο τέλος χρειαζόταν να ανεβάσει την υποκριτική της θερμοκρασία, προκειμένου να καταστήσει απολύτως σαφή την δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Η Μπαμπέτ της Κατερίνας Μισιχρόνη απομακρύνθηκε από το ρεαλιστικό παίξιμο και υπήρξε υπαινικτική, διατηρώντας μια απόσταση από τα πράγματα, που όμως ταίριαζε περισσότερο με το γενικότερο πλαίσιο της παράστασης. Ο Γιώργος Κοτανίδης στο ρόλο του μετρ ήταν ασαφής, χωρίς να πατάει γερά στο ρόλο του.
Στα θετικά της παράστασης συγκαταλέγεται το ξεχωριστό και τόσο μοναδικό και πρωτότυπο σκηνικό (Μιχάλης Σαπλαούρας). Ήταν λειτουργικό και απόλυτα καλόγουστο και, σε συνδυασμό με την περιστρεφόμενη σκηνή, αποτέλεσε ένα πολύ θεαματικό στοιχείο. Καλόγουστα υπήρξαν επίσης τα κοστούμια των ηθοποιών (Βασιλική Σύρμα), ενώ ήταν εξαιρετικό το παιχνίδι των χρωμάτων τους. Η ενδυματολόγος έντυσε τους θερμόαιμους Πολ-Κλερ σε ζεστές αποχρώσεις, ενώ οι πιο ψυχροί και λογικοί Σερζ-Μπαμπέτ ήταν ντυμένοι σε χρωματισμούς του μπλε και του πάγου. Ιδιαίτερα σημαντικός τέλος, ο ρόλος των φωτισμών (Μελίνα Μάσχα), ο οποίος απέδωσε με σαφήνεια το κλίμα και την αίσθηση του έργου.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα παράσταση, η οποία διαφοροποιείται από αυτές που υπάρχουν στη φετινή χρονιά, προσεγγίζοντας με επιτυχία την ατμόσφαιρα θρίλερ του έργου. Ωστόσο, της λείπει αυτή η σπίθα που θα μπορούσε να την απογειώσει.
Γιατί να το δω
-Για να γνωρίσω το κείμενο, το οποίο δημιουργεί ενδιαφέροντες προβληματισμούς
-Γιατί αποδίδεται καλά η ατμόσφαιρα θρίλερ
-Για το ενδιαφέρον παζλ που δημιουργούν, όταν είναι όλοι μαζί, οι 4 βασικοί πρωταγωνιστές
Γιατί να μην το δω
-Γιατί δραματουργικά το κείμενο αφήνει κενά και έχει φλυαρίες, που χαλούν το ρυθμό της παράστασης
Πηγή : Topsirto