Eνσαρκωτής του διάσημου λαϊκού κινηματογραφικού ήρωα Φαντότσι που συμβόλιζε μία πτυχή της ιταλικής ψυχής.
Ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς της Ιταλίας, ο Πάολο Βιλάτζο, ενσαρκωτής του διάσημου λαϊκού κινηματογραφικού ήρωα Φαντότσι που συμβόλιζε μία πτυχή της ιταλικής ψυχής, έφυγε από τη ζωή στη Ρώμη σε ηλικία 84 ετών.
Με το θάνατο του Βιλάτζο «φεύγει» άλλος ένας από τους λιγοστούς μεγάλους και πηγαίους εκπροσώπους της μεγάλης ιταλικής κωμικής παράδοσης. Όπως τονίζει η εφημερίδα La Repubblica, «εάν είναι πολλοί οι ηθοποιοί που παίζουν κωμωδία, οι αληθινοί ‘κωμικοί’ μετριούνται στα δάκτυλα ενός χεριού»: Τοτό, Φράνκο και Πίπο,Βιλάτζο….».
Μετά μία εξαιρετική σταδιοδρομία στο καμπαρέ και στην τηλεόραση (όπου έγινε ευρέως γνωστός για τους ρόλους του ως ο σαδιστής ‘καθηγητής Κραντς’ και ο δουλοπρεπής υπάλληλος Φράκια), ο Βιλάτζο εισήλθε στην κινηματογραφική σκηνή από τη ‘μεγάλη πόρτα’. Ήταν το 1970 ενσαρκώνοντας τον Γερμανό παιδοκτόνο στην ταινία «Ο Μπρανκαλεόνε στις Σταυροφορίες» του Μάριο Μονιτσέλι, κατόπιν έπαιξε στο πλευρό του μεγάλου Βιτόριο Γκάσμαν και το 1974 γύρισε το «Μην αγγίζετε την λευκή γυναίκα» με τον Μάρκο Φερέρι.
Αλλά και στο τέλος της καριέρας του, ο Βιλάτζο υπήρξε πρωταγωνιστής σε σημαντικές ταινίες σκηνοθετών, όπως το 1989 στο ‘Η φωνή της Σελήνης’ του Φεντερίκο Φελίνι (με συμπρωταγωνιστή τον Ρομπέρτο Μπενίνι), το 1993 με το ‘Μυστικό’ του Ερμάνο Όλμι και σε μία από τις ταινίες του ‘Αξιότιμοι Φίλοι μου’ του Μονιτσέλι, το 1994.
Πρωταγωνιστής αναδεικνύεται μετά από την ασύλληπτη επιτυχία του βιβλίου του με τις περιπέτειες του ‘λογιστή Φαντότσι’ και την πρώτη ταινία της ομώνυμης κινηματογραφικής σειράς, σε σκηνοθεσία του Λουτσάνο Σάλτσε – κυρίως επειδή και το βιβλίο αλλά και η σειρά των δέκα ταινιών είχαν κατορθώσει να χτυπήσουν μία ευαίσθητη φλέβα των Ιταλών, παρουσιάζοντας με κωμικό τρόπο τις παθογένειες της σύγχρονης κοινωνίας και των πολιτών της ‘Χερσονήσου’.
Ο Φαντότσι είναι το προσωπείο του αιώνιου χαμένου, του αποτυχημένου σε όλες τις πτυχές της ζωής του και τις προσπάθειες να την αλλάξει, του συνεσταλμένου ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον του και στους ανθρώπους που το συναποτελούν, του ανώφελα δουλοπρεπή απέναντι στους προϊσταμένους του, η μορφή που ταυτίζεται με ένα από τα μοιρολατρικά κοινωνικά ασυνείδητα της Ιταλίας, αυτό του ‘θύματος’ και της ‘αιώνιας κακοδαιμονίας’ που ταλανίζει το πεπρωμένο της χώρας.
Ταυτόχρονα όμως, ο Φαντότσι με την ελευθερία και την αφτιασίδωτη, πηγαία, ειλικρίνεια της έκφρασης που επιτρέπεται στους «ταπεινούς τω πνεύματι» μπορούσε να εκφράσει και τις μύχιες απόψεις της κοινωνίας, που ο καθωσπρεπισμός κι η ανάγκη να μην βαδίσει ενάντια στο ρεύμα καταπνίγουν.
Πηγή : Tospirto