Πριν από μερικές μέρες, χιλιάδες μιλανέζοι αποχαιρετούσαν υπό βροχήν στην πλατεία Ντουόμο τον Ντάριο Φο τραγουδώντας το «Bella ciao», κατά τη διάρκεια της κηδείας του. Ο γιος του νομπελίστα Ιταλού συγγραφέα δήλωσε συγκινημένος πως «Είμαι βέβαιος ότι τώρα η μητέρα μου, Φράνκα Ράμε, και ο πατέρας μου είναι μαζί και γελάνε ξεκαρδιστικά»…
Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσει κάποιος, που μένει στην Ελλάδα, τη μνήμη, αλλά και το αδάμαστο πνεύμα του ιδιοφυούς κλόουν, που σατίριζε ακούραστα τη βλακεία της εξουσίας και την εξουσία της βλακείας, είναι να πάει να δει την πρώτη ταινία, στην οποία εμφανίστηκε ο Ντάριο Φο, μαζί με την αγαπημένη του γυναίκα, τη Φράνκα Ράμε, γράφοντας επίσης και το σενάριό της, μαζί με το σκηνοθέτη, Κάρλο Λιτσάνι.
Είναι ένα εκκεντρικό, καυστικό και αστείο φιλμ εντελώς μέσα στο πνεύμα του Φο: ήρωας ο Αχιλλέας (Ντάριο Φο), ένας κατεργαράκος, ονειροπόλος και αδέξιος, το παιδί για όλες τις δουλειές σε μια εφημερίδα. Ονειρεύεται να γίνει δημοσιογράφος, και η ευκαρία (νομίζει πως) του προσφέρεται όταν ένας φιλαράκος του σχεδιάζει μια μεγάλη κλοπή, στην οποία ο αφελής Αχιλλέας και θα συμμετάσχει, αλλά και θα την «πουλήσει» ως αποκλειστική είδηση στην εφημερίδα που δουλεύει…
Η εκκεντρική αυτή κωμωδία, μια καυστική κριτική της κοινωνίας, παραπέμπει στην Commedia dell’arte. Θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για μια …ροζ εκδοχή του ιταλικού νεορεαλισμού και μια ταινία προπομπός του είδους της μεγάλης ιταλικής κωμωδίας.
Με τη σοβαροφάνεια που μας μαστίζει, ίσως αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ένας αληθινός γελωτοποιός, όπως χαρακτήριζε τον εαυτό του ο μακαρίτης ο Ντάριο Φο…