Home cinema news 10 φινάλε ταινιών που σημάδεψαν τον 21ο αιώνα – Spoiler alert

10 φινάλε ταινιών που σημάδεψαν τον 21ο αιώνα – Spoiler alert

0

Ανατροπές, θυσίες, πόνος & μεγάλες αγάπες – αυτά τα φινάλε θα μας μείνουν για πάντα.

Ένα από τα πιο έγκριτα κινηματογραφικά site διεθνώς, το Indiewire, ψηφίζει τα πιο δυνατά φινάλε κινηματογραφικών ταινιών τα τελευταία χρόνια. Κριτήριά τους, η δεξιοτεχνία των σκηνοθετών, οι απρόβλεπτες ιστορίες, οι εξαιρετικές ερμηνείες.

Διαβάστε παρακάτω ποιες 10 ταινίες διάλεξαν για την top λίστα τους.

10. «Μόναχο» (2005)

Η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ προτάθηκε για 5 Όσκαρ και 2 Χρυσές Σφαίρες, αφού είχε εντυπωσιάσει με τις ερμηνείες και τη σκηνοθεσία της. Ωστόσο, δεν αποτέλεσε εισπρακτική επιτυχία. Η ταινία βασιζόταν σε ένα πραγματικό γεγονός, στη Σφαγή του Μονάχου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972. Εκεί μία ομάδα Παλαιστινίων της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης εισέβαλαν στο Ολυμπιακό χωριό κρατώντας 9 ισραηλινούς αθλητές όμηρους, ενώ σκότωσαν άλλους 2. Στη ταινία πρωταγωνιστούν οι Έρικ Μπάνα, Ντάνιελ Κρεγκ, Ματιέ Κασσοβίτς και Τζέφρεϊ Ρας. Αν και ο Σπίλμπεργκ είναι γνωστός για τα ‘happy ends’ του, το «Μόναχο» δεν ήταν μία από αυτές.

Στην τελευταία σκηνή, ο πράκτορας της Μοσάντ, Άβνερ (Έρικ Μπάνα) συναντά τον σύνδεσμό του, Εφραίμ (Τζέφρεϊ Ρας), σε σημείο που φαίνεται πανοραμικά το Μανχάταν. Ο Εφραίμ ζητάει από τον «τραυματισμένο» στρατιώτη να επιστρέψει στη μάχη και ο Άβνερ αρνείται. Οι δύο άντρες χωρίζονται και η κάμερα ακολουθεί τον Άβνερ. Στο βάθος διαγράφεται το World Trade Center και οι Δίδυμοι, που έχουν προστεθεί ψηφιακά στη σκηνή, μιας και βρισκόμαστε 4 χρόνια μετά την τρομοκρατική επίθεση και την καταστροφή τους. Το επιχείρημα είναι οφθαλμοφανές και δύσκολα το ξεχνάει κανείς. Το «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» αφήνει τελικά όλο τον κόσμο αόμματο.

9. «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» (2005)

Το σπουδαίο σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν στηρίζεται σε ένα φανταστικό ερώτημα, που σίγουρα έχουμε αναρωτηθεί όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας: τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να διαγράψουμε από το μυαλό μας μία ερωτική σχέση που δεν τελείωσε καλά; Όταν ο Τζόελ ανακαλύπτει ότι η πρώην κοπέλα του Κλέμενταϊν έχει επισκεφθεί μία ειδική κλινική για να σβήσει τη σχέση τους από το μυαλό της, ως εκδίκηση αποφασίζει να κάνει το ίδιο. Καθώς όμως οι αναμνήσεις του διαγράφονται, εκείνος συνειδητοποιεί ότι την αγαπάει ακόμα. Και τότε προσπαθεί να διορθώσει το λάθος του. Ο Τζιμ Κάρεϊ και η Κέιτ Γουίνσλετ δημιουργούν ένα υπέροχο ζευγάρι σε αυτή την γλυκόπικρη ταινία του Μισέλ Γκοντρί που απέσπασε διθυραμβικά σχόλια αλλά και κατάφερε επίσης να σημειώσει μία μεγάλη εισπρακτική επιτυχία.

Όταν φτάνουν στην τελική σκηνή κανείς από τους δύο δεν θυμάται τίποτα για τη σχέση τους και αυτό είναι… οκ! Το ζευγάρι χάνεται στο χιόνι, σε ένα «κλειστό σύστημα» ελπίδας και απελπισίας για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Beck με το «Everybody’s Gotta Learn Sometime» τους συνοδεύει σε ένα έρημο νησί, από το οποίο ίσως δεν θα θέλουν να φύγουν ποτέ. Κέρδισε το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, μία υποψηφιότητα ερμηνείας για τη Γουίνσλετ και δικαίως θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.

8. «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (2007)

Οι αδελφοί Κοέν είναι γνωστοί για τα αριστοτεχνικά τους σενάρια. Και σε αυτή την ταινία έχουν πετύχει πολλά περισσότερα: σπουδαίες ερμηνείες (ο Τόμι Λι Τζόουνς και ο Χαβιέρ Μπαρδέμ είναι απλά αξέχαστοι) και ένα ατμοσφαιρικό φιλμ που συνδυάζει το θρίλερ με τα υπαρξιακά ερωτήματα. Διασκευασμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, η ταινία διηγείται την ιστορία μιας αποτυχημένης συναλλαγής ναρκωτικών, καθώς τρεις άντρες διασταυρώνονται στις ερήμους του δυτικού Τέξας της δεκαετίας του ‘80. Πολλοί τη θεωρούν την καλύτερη ταινία των αδερφών Κοέν. Κέρδισε τέσσερα Όσκαρ (ανάμεσα τους καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου).

Η ταινία δεν ήταν προορισμένη για να έχει ξεκάθαρο τέλος με την έννοια ότι οι αδερφοί Κοέν πιστεύουν ότι το μόνο πράγμα που δίνει νόημα είναι αυτό που επιλέγουμε εμείς τελικά να πιστέψουμε. Στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο Σερίφης Εντ Τομ Μπελ (Τόμι Λι Τζόουνς) διηγείται ένα όνειρο με τον πεθαμένο πατέρα του: «Στο όνειρο ήξερα ότι έχει προχωρήσει. Κανόνιζε πώς θα ανάψει φωτιά εκεί έξω στο σκοτάδι και στο κρύο. Και ήξερα πώς όποτε πάω θα είναι εκεί. Μετά ξύπνησα.» Η ανάγκη του ήρωα να πιστέψει στο επέκεινα και η επαναφορά του στην πραγματικότητα.

7. «Χαμένοι στη Μετάφραση» (2003)

Ήταν η ταινία που μας θύμισε το σπουδαίο κωμικό και μελαγχολικό ταλέντο του Μπιλ Μάρεϊ και που καθιέρωσε τη Σκάρλετ Γιόχανσον ως μία από τις πιο σημαντικές νέες πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ. Καθόλου άσχημα για την μόλις δεύτερη ταινία της Σοφίας Κόπολα. Το φιλμ περιστρέφεται γύρω από έναν μεσήλικα ηθοποιό, τον Μπομπ, έναν ξεπεσμένο σταρ του κινηματογράφου που βρίσκεται στο Τόκιο για τις ανάγκες ενός διαφημιστικού για ουίσκι. Εκεί συναντάει μία νεαρή κοπέλα, που αποφοίτησε πρόσφατα από τον πανεπιστήμιο, την Σαρλότ. Μπορεί να βρίσκονται για διαφορετικούς λόγους στην Ιαπωνία, αλλά η προσωπική τους μοναξιά θα τους κάνει να γνωριστούν ένα βράδυ στο μπαρ του ξενοδοχείου και να αναπτυχθεί μεταξύ τους μία συμπάθεια ή ερωτική επιθυμία – το διφορούμενο των συναισθημάτων τους είναι ένα από τα βασικά στοιχεία γοητείας της ταινίας.

Στο φινάλε, αγκαλιάζονται μέσα στην πολυκοσμία και ο Μάρεϊ ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της Σκάρλετ – κάτι που ποτέ δεν θα μάθουμε – το αντίο τους έχει δάκρυα, μια αίσθηση ανεκπλήρωτου και το κομμάτι «Just Like Honey» των The Jesus and Mary Chain ακούγεται πιο συγκινητικό και μοναχικό από ποτέ.

6. «Η πράξη του φόνου» (2013)

Η ταινία του Τζόσουα Οπενχάιμερ πραγματεύεται ένα πραγματικό γεγονός και αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ντοκιμαντέρ. Την ιστορία της ταινίας αναπαριστούν και διηγούνται τα αληθινά πρόσωπα, μία ομάδα ανδρών οι οποίοι δρούσαν στην αληθινή ζωή ως αρχηγοί ταγμάτων θανάτου και σκότωναν με τα χέρια τους εκατοντάδες άτομα. Στην ταινία, οι ίδιοι οι δολοφόνοι εξιστορούν τους φόνους που έχουν διαπράξει, αλλά και παίζουν τους ρόλους του θύματος. Βασικό τους κίνητρο για να συμμετάσχουν στην ταινία δεν είναι όμως η κάθαρση της μαρτυρίας, όπως θα φανταζόταν κανείς, αλλά η επιθυμία τους να πρωταγωνιστήσουν ο καθένας στο αγαπημένο του είδος ταινίας –γουέστερν, κατασκοπείας, μιούζικαλ. Γράφουν τα σενάρια, παίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και τα θύματά τους.

Στο τέλος της ταινίας ένας από τους βασικούς ήρωες επιστρέφει στο σημείο των φόνων που έχει διαπράξει προσπαθώντας να πετάξει από πάνω του τα εφιαλτικά εγκλήματα που τον κατατρέχουν, μάταια όμως. Ένα ανατριχιαστικό, δυνατό και ειλικρινές τεκμήριο της πολιτικής πραγματικότητας στην Ινδονησία του 1965.

5. «Το Τραγούδι του Φοίνικα» (2015)

Μία από τις πιο συναρπαστικές ταινίες που μιλούν για το Άουσβιτς και τα θύματά του είναι η ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη Κρίστιαν Πέτζολντ, τόσο για τη σκηνοθετική μαεστρία της όσο για τη σπουδαία ερμηνεία της Νίνα Χος. Η Χος ερμηνεύει τη Νέλι, μία επιζήσασα του Άουσβιτς. Βαριά τραυματισμένη και με παραμορφωμένο πρόσωπο, επιστρέφει στη γενέτειρά της, στο Βερολίνο το καλοκαίρι του 1945. Κάνει πλαστική επέμβαση στο πρόσωπο και επιστρέφοντας βρίσκει τον άνδρα της, τον Τζόνι. Εκείνος όμως δεν την αναγνωρίζει. Αντίθετα της προτείνει να υιοθετήσει την ταυτότητα της νεκρής συζύγου του (της ίδιας δηλαδή) ώστε να διασφαλίσει την κληρονομιά της γυναίκας του καθώς υπήρξε μία μεγαλοαστή του Βερολίνου. Η Νέλι συμφωνεί και γίνεται σωσίας του ίδιου του εαυτού της, προκειμένου να μάθει αν ο Τζόνι πράγματι την είχε προδώσει στους Ναζί, όπως ισχυρίζονται μέλη της Αντίστασης, ή αν την αγάπησε πραγματικά.

Στην τελευταία εμβληματική σκηνή, η Νέλι ερμηνεύει με υπαρξιακό πόνο το «Speak Low», ενώ στο πιάνο παίζει ο Τζόνι, ο οποίος την έχει όντως προδώσει. Μόλις ακούει τη φωνή της και βλέπει το τατουάζ με τον αριθμό από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο χέρι της καταλαβαίνει ότι η πραγματική γυναίκα του έχει γυρίσει. Η Νέλι αποχωρεί! Η ερμηνεία της Νίνα Χος μας υπενθυμίζει ότι κάποιες πληγές της Ιστορίας – και της προσωπικής ιστορίας – απλά δεν γιατρεύονται ποτέ.

4. «Moonlight» (2016)

Από αουτσάιντερ έγινε το φαβορί των Όσκαρ του ’17, κερδίζοντας το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας (με το επεισοδιακό λάθος του Γουόρεν Μπίτι που άνοιξε λάθος φάκελο και ανακοίνωσε αρχικά άλλον νικητή!). Η δεύτερη ταινία του Μπάρι Τζένκινς κατάφερε να σκιαγραφήσει με αριστοτεχνικό τρόπο ένα λυρικό, τρυφερό πορτρέτο του τι σημαίνει να είσαι μαύρος άνδρας στην Αμερική –και δη γκέι. Το «Moonlight» συγκεκριμένα ακολουθεί την ιστορία ενός μαύρου άνδρα από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση του, την προσωπική διαδρομή του από τη διαλυμένη οικογένεια από τη βία και τα ναρκωτικά σε μια καλύτερη ζωή. Η κατεστραμμένη γειτονιά από το κρακ και το bullying που δέχεται στο σχολείο έρχονται σε αντιδιαστολή με τα ερωτικά αισθήματα που τρέφει για έναν συμμαθητή του. Και καθώς τα χρόνια περνούν, τα αισθήματα αυτά εξελίσσονται σε μια περίπλοκη, ερωτική αγάπη.

Στο φινάλε, σε μια εξπρεσιονιστικά δυνατή εικόνα, ο πρωταγωνιστής γίνεται και πάλι παιδί που κοιτάει τη θάλασσα στην παραλία που ξεκίνησαν όλα – τότε που είχε τις πιο δυνατές εμπειρίες που στιγμάτισαν την ενήλικη ζωή του.

3. «Carol» (2015)

Η ταινία μπορεί να είναι προβλέψιμη στην εξέλιξη της, η ερμηνεία όμως των δύο πρωταγωνιστριών την εκτοξεύει στη δεύτερη θέση των καλύτερων ταινιών. Η Κέιτ Μπλάνσετ και η Ρούνι Μάρα ερμηνεύουν δύο γυναίκες από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Η νεαρή Τερέζ Μπέλιβετ γνωρίζει την κομψή, ευκατάστατη και μεγαλύτερή της Κάρολ Έρντ στην πουριτανική Αμερική του 1952, όπου και ερωτεύονται παράφορα. Μέσα από πολλές προσωπικές θυσίες κατορθώνουν τελικά να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη σχέση. Η ταινία του Τοντ Χέινς αγαπήθηκε από πολλούς (ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι προτάθηκε για 273 βραβεία από τα οποία κέρδισε τα 87) ενώ η Ρούνι Μάρα απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ των Κανών.

Στο τέλος της ταινίας, σε αργή κίνηση, σαν μέσα σε όνειρο ή μέσα σε μια ανάμνηση που γράφεται αυτή τη στιγμή, η Τερέζ πλησιάζει την Κάρολ καθισμένη σε ένα εστιατόριο και ο χρόνος έχει σταματήσει. Ένα πολλά υποσχόμενο φινάλε δύο γυναικών που θα το γράψουν μαζί.

2. «’Ενας Σοβαρός Άνθρωπος» (2009)

Η μαύρη κομεντί των αδελφών Κοέν αποτελεί μία πικρή φιλοσοφική αλληγορία για τη ζωή… Στη Μινεσότα του 1967, ο καθηγητής φυσικής Λάρι Γκρόπνικ είναι ένας καλός άνθρωπος: σωστός σύζυγος, αφοσιωμένος πατέρας, καθηγητής υπόδειγμα που πάντα επιλέγει το σωστό. Μια μέρα όμως όλα αρχίζουν να πηγαίνουν λάθος. Ο Λάρι Γκόπνικ βλέπει σταδιακά τη ζωή του να αλλάζει δραματικά. Αναζητά τότε τη βοήθεια και τη σοφία των ραβίνων. Οι συμβουλές τους όμως θα τον μπερδέψουν ακόμα περισσότερο.

Στο τέλος, ένας τυφώνας καταστρέφει το σχολείο του και τα μικρά και χαζά του προβλήματα μοιάζουν αδιάφορα μπροστά στο χαοτικό σύμπαν που δεν έχει καμία πρόθεση να προσφέρει λύσεις. Στον απόηχο το «Somebody to Love» των Jefferson Airplane. Μία ταινία για τους αφοσιωμένους φαν των Κοέν.

1. «Πριν το Ηλιοβασίλεμα» (2004)

Και ναι, οι κριτικοί του Indiewire είναι ρομαντικοί… Έστω και με τον ιδιαίτερο, προσγειωμένο τρόπο του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Το «Πριν το Ηλιοβασίλεμα» είναι το δεύτερο φιλμ της διάσημης τριλογίας του Λινκλέιτερ, που ακολουθεί τους πρωταγωνιστές της (Ίθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί) σε αληθινό χρόνο, να μεγαλώνουν και να ερωτεύονται, να απομυθοποιούν τη ζωή, αλλά και πάντα να συνεχίζουν την προσπάθεια. Σε αυτή την ταινία, ο Τζέσι είναι πια ένας διακεκριμένος συγγραφέας και συναντά τη Σελίν στο Παρίσι μετά από μία σύντομη ερωτική ιστορία που είχαν στη Βιέννη, πριν από 9 χρόνια.

Έχοντας ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους, κάνουν έναν περίπατο-απολογισμό της σχέσης τους και τελικά επιλέγουν… να τραγουδούν Νίνα Σιμόν στην τελευταία σκηνή μέχρι να ξανασυναντηθούν στη μεγάλη οθόνη μετά από άλλα 9 χρόνια παντρεμένοι πια και με δύο παιδιά (στο «Πριν τα Μεσάνυχτα» και μάλιστα στη Μάνη!).

Πηγή : Tospirto