Το ελληνικό ντοκιμαντέρ, «Όλυμπος: Τέσσερα μονοπάτια για να φτάσεις τους θεούς», του Νίκου Ντουρλιού, προβάλλεται για λίγα σαββατοκύριακα αποκλειστικά στο «Ιντεάλ».
Όσοι… συχνάζουν στον Όλυμπο, και έχουν ανεβοκατέβει κάμποσες φορές τις πλαγιές και τις κορφές του εμβληματικού θεσσαλικού βουνού, ενδεχομένως να μην βρουν κάτι καινούριο στο 93λεπτο ντοκιμαντέρ που επί τέσσερα χρόνια φιλμάριζε ο Νίκος Ντουρλιός. Από την άλλη, όσοι εκλαμβάνουν ως αχρείαστη ταλαιπωρία μια ορειβατική ανάβαση, επίσης δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν για το «Όλυμπος: Τέσσερα μονοπάτια για να φτάσεις τους θεούς», που συμμετείχε στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Εκείνους, όμως, που ζαχαρώνουν την ιδέα, ή το έχουν ήδη ψιλοεπιχειρήσει το ποδαράτο ανέβασμα στο πιο ψηλό βουνό της χώρας, αυτή η τεχνικά άρτια ταινία τεκμηρίωσης σίγουρα θα τους εμπνεύσει –και θα τους παρακινήσει. Πρωτ’ απ’ όλα, με τις υπέροχες λήψεις της (ειδικά τα νυχτερινά time lapse, με τον έναστρο ουρανό να κινείται κυκλικά πάνω από την μυθολογική κατοικία των θεών είναι καταπληκτικά) που απαθανατίζουν δρυμούς, πανίδα, νεφοσκεπείς ορθοπλαγιές, χιονισμένες κορυφές και άλλες χαρακτηριστικές εκφάνσεις του Ολύμπου. Η θαυμάσια εικόνα –που πιστώνεται στον ίδιο τον σκηνοθέτη– συνδυάζεται πολύ όμορφα με τις μουσικές συνθέσεις του Θοδωρή Ρεγκλή, ενώ το σπικάζ του ντοκιμαντέρ υπηρετείται από τη φωνή του Ακύλλα Καραζήση.
Όσον αφορά την αφηγηματική δομή, μετά από μια σύντομη ιστορική αναδρομή στους πρωτοπόρους της «ολύμπιας» ορειβασίας (Μπουασονά, Κάκαλος, κλπ) μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες, το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε τέσσερα διακριτά μέρη, καθένα απ’ τα οποία ακολουθεί ένα από τα τέσσερα πιο δημοφιλή πεζοπορικά μονοπάτια του βουνού (συνολικά, υπάρχουν περί τα 30). Σε όλες τις περιπτώσεις, στόχος-άγιο δισκοπότηρο είναι η κορυφή του Μύτικα (2.918μ) –ή έστω, το οροπέδιο των Μουσών γύρω στα 250μ χαμηλότερα. Κι επειδή, όπως ήδη σημειώσαμε, η ταινία απευθύνεται περισσότερο στους επίδοξους παρά στους ψημένους ορειβάτες, η κάθε μια από τις τέσσερις διαδρομές προσεγγίζεται κυρίως μέσα από την «ανθρώπινη» ιστορία συγκεκριμένων αναβατών που την επιχειρούν: ένα ζευγάρι, ένας πατέρας και μια κόρη, τρεις φίλοι κ.ο.κ. προετοιμάζονται, ακολουθούν το μονοπάτι, καταλύουν στα καταφύγια και, πάνω απ’ όλα, μοιράζονται με τον σκηνοθέτη –και κατ’ επέκταση, με τον θεατή– σκέψεις και συναισθήματα σχετικά με την ανάβαση και το δημοφιλές βουνό. Εμβόλιμα σε αυτές τις τέσσερις ξεχωριστές «ιστορίες», παρουσιάζονται θραύσματα συνεντεύξεων με «καταφυγιάδες» (οι υπεύθυνοι των καταφυγίων), σαν τον νεαρό Μιχάλη Στύλλα του «Κάκαλος» ή τον θρυλικό Κώστα Ζολώτα, τον βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών οδηγό βουνού, που ήταν διαχειριστής του «Σπήλιος Αγαπητός» από το 1954 έως το 2001, με αποτέλεσμα το καταφύγιο να είναι πια περισσότερο γνωστό με το δικό του επώνυμο, παρά με την επίσημη ονομασία του.
Πρόκειται σίγουρα για ένα άρτιο ελληνικό ντοκιμαντέρ φτιαγμένο με πολύ μεράκι (και κόπο), που παρά την πολύ κλασική του αφήγηση ανταμείβει τον θεατή. Ταυτόχρονα, καλύπτει ένα τεράστιο κενό της ημεδαπής φιλμογραφίας, που ελάχιστα ασχολείται με τα βουνά και τις εκεί φυσικές δραστηριότητες. Και αυτή είναι αναμφίβολα η μέγιστη προσφορά ενός ντοκιμαντέρ, που ήδη δρομολογεί μια εκτενέστερη εκδοχή του για τηλεοπτική μετάδοση από τα κρατικά κανάλια.
Για λίγα σαββατοκύριακα στις 15:30 αποκλειστικά στον κινηματογράφο «Ιντεάλ».
Πηγή : Tospirto