«Είμαστε υποκριτικά συντηρητική κοινωνία γιατί σαν λαός έχουμε πάθος, φλεγόμενο ταμπεραμέντο και έντονη σεξουαλικότητα».
Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν προκαθορισμένοι «ρόλοι» και σε ποιο βαθμό φτάνει η ελευθερία του ατόμου; Πόσο καταπιεσμένα ή κοινωνικά απομονωμένα μπορεί να είναι τα μέλη μιας κοινωνίας; Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τη Φένια Αποστόλου στην παράσταση «Το Κάλεσμα της Λορίν» που σκηνοθετεί στο Small Argo full of Art. Τα ερωτήματα αυτά δεν την απασχολούν τυχαία. Η ίδια γεννήθηκε σε ένα άλλο σώμα και πλέον ζει τη ζωή που πάντα ήθελε ως γυναίκα. «Ο άνθρωπος έχει όλα τα όπλα να αντισταθεί στην καταπίεση, όμως αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν φτάσει στην πλήρη συνειδητότητα του εαυτού του και των ουσιαστικών αναγκών του», αναφέρει χαρακτηριστικά παρακάτω. Αυτό εξάλλου έκανε και η ίδια. Καταδύθηκε στον εαυτό και στα θέλω της και τα ακολούθησε σθεναρά. Και δεν το μετάνιωσε, το αντίθετο υπέστη μία δημιουργική… έκρηξη.
Μιλήσαμε με την Φένια Αποστόλου (η παράσταση μάλιστα πήρε και παράταση έως τις 14 Ιανουαρίου), αλλά και για όλα όσα μας εγκλωβίζουν σήμερα σε ρόλους και συμβάσεις.
Τι σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο;
Το έργο μιλάει για μια κρυμμένη αλήθεια, μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη, μια αναζήτηση ενός εσωτερικού εαυτού που πολλές φορές έρχεται κόντρα με τη ζωή που υποχρεώνεται κοινωνικά να ζήσει ο άνθρωπος. Είναι ένα έργο που αφορά τον έρωτα και την αγάπη με την ευρύτερη έννοια αποδοχής του άλλου χωρίς εγωιστικές προσδοκίες, εμμονές και καταπιεστικές διεκδικήσεις. Αφορά το δικαίωμα της ελευθερίας του ανθρώπου να ζήσει σύμφωνα με τα πραγματικά του Θέλω που θα τον οδηγήσουν στην ολοκλήρωση και στην πρόοδο του ως ύπαρξη.
Πού αγγίζει το σήμερα;
Το έργο πραγματεύεται την ταυτότητα φύλου, ένα θέμα που έχει πάρει μεγάλη έκταση κοινωνικά στις μέρες μας με την πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου αναγνώρισης της κοινωνικής ταυτότητας φύλου. Ένα ζήτημα για μια μερίδα ανθρώπων της κοινωνίας μας που πολλές φορές έμενε κρυμμένο, θαμμένο, περιθωριακά αποσυρμένο από την κοινωνική ζωή. Σήμερα που τα κοινωνικά στερεότυπα τείνουν να αλλάζουν και να επαναπροσδιορίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου, το έργο αυτό έρχεται σαν γέφυρα επικοινωνίας και κατανόησης σε κάτι που για πολλά χρόνια παρέμενε κατακριτέο περιθωριοποιώντας εύκολα κάποιους από τους συνανθρώπους μας.
Πιστεύετε στους ρόλους;
Οι ρόλοι δημιουργήθηκαν για να εκφράσουν μέσα από συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια κάποια εξωτερικά γνωρίσματα του φύλου. Πολλές φορές λειτούργησαν ως καμουφλάζ σε αποκλίνουσες συμπεριφορές, καταστρέφοντας ζωές και ανθρώπους. Η τυπολατρική διατήρηση των ρόλων είναι κάτι που δεν με αφορά γιατί πάντα αυτό που εμένα συγκινούσε και κέντριζε ήταν η αλήθεια του ανθρώπου. Με απασχολούσε πάντα το “είναι” και όχι το “φαίνεσθαι”, το “γνήσιο” και όχι το “δήθεν”, η “ανάγκη” και όχι η “σύμβαση”.
Πόσο καταπιεσμένοι είμαστε σήμερα;
Σήμερα που η εξέλιξη και η ταχύτητα είναι αυτές που χαρακτηρίζουν την εποχή μας, που η πληροφορία και η διάδοση της γίνεται πιο γρήγορα από ποτέ, που όλα αλλάζουν ραγδαία και που το καινούριο “μοντέλο” έγινε ήδη παλιό, ο άνθρωπος έχει όλα τα όπλα να αντισταθεί στην καταπίεση, όμως αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν φτάσει στην πλήρη συνειδητότητα του εαυτού του και των ουσιαστικών αναγκών του. Παρόλα αυτά υπάρχει έντονη καταπίεση γύρω μας γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι θυσιάζουν την ευτυχία τους και καταπνίγουν τις επιθυμίες τους για να είναι αρεστοί και αποδεκτοί.
Πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν αν δεν υπαγόμασταν στους κανόνες των ρόλων μας;
Όλοι οι ρόλοι και τα παιχνίδια, έχουν κανόνες που όμως θα πρέπει να ανατρέπονται και να καταργούνται όταν εμποδίζουν την εξέλιξη και την ευτυχία μας. Μια τέτοια εξαίρεση είναι και ο Πέδρο του έργου, ένας τριαντάρης συμβιβασμένος και παντρεμένος καθηγητής, που παλεύει μέσα από τη σύμβαση του γάμου και της αγάπης για τη σύντροφό του, να φέρει στο φως την πραγματική του φύση που σαν ενεργό ηφαίστειο θα καταστρέψει άθελά του τα πάντα. Η ελευθερία είναι υπέρτατο αγαθό για τον άνθρωπο και χρέος μας να την προστατεύουμε “πάση θυσία”. Μπορείτε να φανταστείτε πως θα ήταν η κοινωνία μας; Ελεύθερη, αλλά αν κρίνουμε από την ιστορία της ανθρωπότητας, μάλλον μιλάμε για μια φανταστική κοινωνία σε έναν άλλο πλανήτη!
Ποια η άποψή σας για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου;
Είναι μια σημαντική πρόοδος στην αποδοχή της διαφορετικότητας και μια ελπίδα ότι οι αγώνες μπορούν να έχουν αποτέλεσμα, να αποκτήσουν φωνή και παρουσία κάποιοι συνάνθρωποι μας που για χρόνια ήταν αόρατοι. Ένας άνθρωπος που έχει διανύσει μια μεγάλη και επίπονη πορεία κατάκτησης του φύλου που ταυτίζεται με την ψυχή του και έρχεται σε σύγκρουση με το γενετήσιο του, είναι άνανδρο ένα δημόσιο έγγραφο να του θυμίζει κάτι που το έχει αφήσει πίσω του και να τον φέρνει σε δύσκολη θέση κάθε φορά που χρειάζονται τα στοιχεία ταυτοποίησής του. Έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Ένα μεγάλο μπράβο στο Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, στις Ακτιβιστικές Οργανώσεις και στους βουλευτές που το ψήφισαν. Λίγη περηφάνια σ’ αυτή τη χώρα δεν βλάπτει!!
Πόσο αποδεκτό είναι αυτό στο ελληνικό κοινό; Είμαστε συντηρητική ως κοινωνία;
Είμαστε υποκριτικά συντηρητική κοινωνία γιατί σαν λαός έχουμε πάθος, φλεγόμενο ταμπεραμέντο και έντονη σεξουαλικότητα. Γι αυτό βρισκόμαστε σε μια συνεχή και έντονη διαμάχη με το μέσα μας και επειδή είμαστε ενοχικοί και όχι τόσο θαρραλέοι σε κάποια ζητήματα, πέφτουμε σε τραγικά λάθη και γινόμαστε εύκολα φερέφωνα “συστημάτων” που καλούμαστε να τα υπερασπίσουμε ακόμα κι αν δεν μας εκφράζουν. Με την “ομπρέλα” της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εμάς κατ’ επέκταση ως Ευρωπαίους Πολίτες καλούμαστε να εξελιχθούμε και να κοιτάξουμε μπροστά.
Μελλοντικά σχέδια;
Είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί το “Κάλεσμα της Λορίν” πήρε παράταση μετά από τη συνεχώς αυξανόμενη προσέλευση του κοινού. Συνεχίζουμε κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.30 στο “A Small Argo Full Of Art” στο θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο). Επίσης στις 16 Δεκεμβρίου έχω πρεμιέρα στο χοροθεατρικό έργο που σκηνοθετώ με τίτλο “Βαλπούργη-Η Ιστορία μιας Μάγισσας”, στο θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός). Ένα άκρως φεμινιστικό έργο για την καταπίεση και την αδικία που έχουν υποστεί οι γυναίκες ανά τους αιώνες. Ένα έντονο εικαστικά έργο με πρόζα, χορό, video art, μια κινηματογραφική σκηνοθεσία με δυο εξαίρετους performers. Η “Λορίν” πρόκειται να δώσει δυο παραστάσεις 18 και 19 Ιανουαρίου στο πλαίσιο των Χριστουγεννιάτικων Εκδηλώσεων του Δήμου Ερμούπολης στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων στη Σύρο. Επίσης τα πρώτα δύο Δευτερότριτα μετά το Πάσχα στο θέατρο Επίκεντρο στην Πάτρα. Τέλος, συζητάμε για μεγάλη τουρνέ εντός και εκτός Ελλάδος.
Πηγή : tospirto