«Δεν είναι δεξιά ή αριστερά. Το πρόβλημα είναι ότι αλλάζουμε άποψη κάθε μέρα. Εμείς δεν έχουμε σταθερότητα».
Δύο παραστάσεις… «Μια τεράστια έκρηξη» στο Skrow Theater-επανάληψη περσινής επιτυχίας- και τα «Επτά χρόνια»- για πρώτη φορά- στο θέατρο Αποθήκη. Ένας ηθοποιός. Ο Ορφέας Αυγουστίδης συμμετέχει σε δύο έργα που έχουν να πουν για την πραγματικότητα, την κλωτσιά που δίνει η αληθινή ζωή στον κάθε «Γιώργο» που βγαίνει στον έξω κόσμο –ο ήρωας της Έκρηξης- αλλά και την εφορία που έχει εισβάλλει στην ζωή όλων πόσο μάλλον σε αυτή των φίλων των… «Επτά Ετών». Ρεαλισμός, το ενδεχόμενο φυλάκισης, σχέσεις με κορίτσια, μοναξιά και πολλά μηδενικά (οικονομικά και μη). Ένας Ορφέας παντός καιρού τα αναδεικνύει με το ταλέντο του σε δύο θέατρα, σε δύο σκηνές με μια ψυχή.
Πώς θα περιέγραφες την ζωή σου στα 30 και κάτι;
Θα ξεκινήσω με την κλισέ προσέγγιση λέγοντας ότι νιώθω πολύ καλά. Είμαι τυχερός που είχα τη διαύγεια να πω στον εαυτό μου – εγκαίρως- ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν και οι παράγοντες που θα με κάνουν να νιώθω ευτυχισμένος δε μπορεί να είναι εξωτερικοί. Τη χαρά, το να νιώθω ευτυχισμένος είναι κάτι που οφείλω να το δημιουργήσω μόνος μου. Να το κουβαλάω μέσα σαν μία παρούσα συνείδηση όχι σαν κάτι που περιμένω να μου το φέρει κάποιος άλλος. Ως ένα βαθμό το έχω καταφέρει και μαζί υπάρχει και μία σχετική ισορροπία. Αυτή που μετριέται στις στιγμές και είναι περισσότερες οι στιγμές που ισορροπώ και λιγότερες αυτές που προσπαθώ να βρω το κέντρο μου. Το πώς αντιλαμβάνομαι την κατάσταση ξεκινάει από εμένα και ανοίγει προς τα έξω. Από εκεί και πέρα έχω τις δυσκολίες που έχουμε όλοι. Είμαστε σε μία εποχή που μπορούμε να μιλάμε με τάξεις. Η δική μου τάξη είναι η «μεσαία και κάτω». Άλλοτε ζορίζομαι περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Υπάρχουν στιγμές που παίρνω κάποιες ανάσες, είναι και οι στιγμές που δουλεύω περισσότερο για να κερδίζω λιγότερα και τα λοιπά. Αλλά μέσα μου είναι όλα πιο φωτεινά.
Στην ισορροπία ποιοι είναι δίπλα σου και σε βοηθάνε;
Οι γονείς μου. Είμαστε μάλιστα σε ένα στάδιο σχέσης που όλες οι αντιδράσεις που υπήρχαν στο μεγάλωμα αλλά και κάποια κομμάτια, αυτά που αντιστεκόμαστε να αποδεχθούμε στους γονείς μας και μας κρατάνε σε απόσταση, έχουν ψευτολυθεί.
Το μεγαλύτερο «θέμα» που είχες;
Είναι το βαθύτερο θέμα που έχουμε όλοι μας που μεγαλώνουμε φυσιολογικά, σε πολλά εισαγωγικά. Είναι το να παύεις να νιώθεις θυμό για πράγματα που θα ήθελες να αλλάξουν και δεν αλλάζουν. Κατ’ αρχάς δεν έχεις αυτό το δικαίωμα και επίσης δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Πρέπει να τους αποδεχθείς ώστε να έχεις μία ωραία και γλυκιά σχέση. Να κάνεις αυτό που κάνεις σε όλους τους ανθρώπους εκτός από τους γονείς σου. Όμως μεγαλώνοντας και απαιτώντας ισότητα και ισότιμη αντιμετώπιση έτσι πρέπει να γίνει. Και κάπως μαλακώνει όλο αυτό. Έχει να κάνει με το μέσα σου. Δεν είχα κάποια φοβερή κόντρα μαζί τους, αλλά μπορεί στα 25 να αντέδρασα, να μου είπαν κάτι και είπα γιατί. Όμως ο καθένας έχει τα δικά του, μικρά, κόμπλεξ με τους γονείς του. Όπως θα έχουν και τα παιδιά μου με εμένα.
Περνώντας τα χρόνια θα έλεγες ότι είσαι παιδί της μαμάς ή του μπαμπά;
Και των δύο διότι όταν χώρισαν οι γονείς μου -που ήμουν στην αρχή του Γυμνασίου- τους έβλεπα και τους δύο. Μέχρι εκείνη τη στιγμη είχαμε την οικογένεια με τον τρόπο που τη μαθαίνουμε- με τα στέφανα- και μετά άλλαξε μορφή. Αλλά αν και έμενα με τη μάνα μου τους έβλεπα και τους δύο καθημερινώς. Δημιούργησα λοιπόν δύο- ίσης εξάρτησης και αγάπης- σχέσεις.
Ένιωσες- κάποια στιγμή- παιδί χωρισμένων γονιών;
Το παιδί χωρισμένων γονιών είναι μία αφορμή για να πεις ότι έχεις προβλήματα. “Είμαι έτσι επειδή είμαι παιδί χωρισμένων γονιών”
Το έχεις πει;
Όχι.
Φίλους έχεις;
Έχω φίλους που είναι δίπλα μου και με βοηθάνε στο να είμαι καλά. Υπάρχει και η συντροφικότητα στην ζωή μου, που είναι εξίσου ένας σημαντικός παράγοντας ισορροπίας. Επίσης η δουλειά μου, μια δουλειά που και πριν από την κρίση είχε δυσκολίες –όπως και τώρα- αφού κάθε έξι μήνες ψάχνεις να βρεις τι θα κάνεις. Όμως αυτή η διαδικασία μου κάνει καλό. Το ότι έχω κάπου να στοχεύω. Όσο περνάει ο καιρός ξέρω όλο και περισσότερο τι θέλω να κάνω, πώς θέλω να στέκομαι μέσα σε αυτή τη δουλειά και επίσης όλα όσα μου δίνει είναι ξεκάθαρα – τώρα πια- και πολύ ουσιαστικά.
Ωραία όλα αυτά αλλά πότε χάνεις την ισορροπία και όλα όσα γίνονται σε κάνουν να παλεύεις με το μάταιο;
Η ανισορροπία θα έρθει από την απουσία όλων αυτών που προανέφερα. Πέρα από αυτό η ματαιότητα υπάρχει ακόμα και τώρα. Έχω δεχθεί τη ματαιότητα σε αυτά που κάνουμε. Για αυτό δεν παλεύω για κάποια υστεροφημία, ούτε για κάποιο στόχο που είναι πολύ ψηλά, κάτι που περιμένω να έρθει και θέλω πολύ να κατακτήσω. Διότι ξέρω ότι μετά από αυτό θέλεις κάτι άλλο, και μετά κάτι άλλο και αυτό δεν έρχεται. Ειδικά μέσα στο θέατρο. Υπάρχουν ηθοποιοί που οι γονείς μου θαύμαζαν και τους ενέπνευσαν, που δεν τους ξέρω και δεν θα τους μάθω ποτέ. Και τα παιδιά μου δεν θα τους έχουν ακουστά. Τέλειωσαν όλοι αυτοί και μάλιστα ενώ έκαναν μεγάλες καριέρες και ονειρεύτηκαν μεγάλα πράγματα και τα κατάφεραν, κάποιοι άλλοι όχι, φεύγοντας από αυτή την ζωή πέρασαν στη λήθη. Είναι πολύ κοντά το σημείο που ξεχνιέσαι δεν χρειάζεται να περάσουν 100 χρόνια. Αλλά το να είμαι σπουδαίος και να αποδείξω σε περισσότερους ανθρώπους τι μπορώ να κάνω, όχι δεν με απασχολούν τέτοιους είδους θέματα. Όταν όμως αυτό που κάνω περνάει στον κόσμο είναι κάτι σημαντικό, το δέχομαι και το χαίρομαι αλλά είναι ένα σπουδαίο δώρο της στιγμής.
Η ιδεολογία και η πολιτική τι ρόλο παίζουν στην ζωή σου;
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το να έχεις ιδεολογία και συνέπεια, στη ζωή, την καθημερινότητα και στον τρόπο που λειτουργείς δεν έχει να κάνει με την πολιτική και ίσως είναι και το αντίθετο. Η πολιτική είναι μία θεωρία, μία ασπίδα που τη βάζεις μπροστά για να πας προς μία κατεύθυνση που θα σου φέρει λεφτά και θα σε ωφελήσει. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός που να θέλει να πάρει πάνω του αυτό που συμβαίνει και να γίνει ήρωας. Δεν αντιδράει κάποιος μέσα από την πολιτική. Εκεί καβατζώνεσαι και κάθεσαι, έτσι τουλάχιστον αποδεικνύεται. Αυτό που ζούμε είναι αρκετά σάπιο αν και γίνεται κάποια προσπάθεια για να μην φαίνεται τόσο σάπιο είναι εις βάρος όλων μας. Επίσης, δεν πιστεύω στα μεμονωμένα σπασίματα, διότι αυτό συμβαίνει. Δεν υποστηρίζω το «βγαίνω και τα κάνω όλα λίμπα». Διότι δεν έχω δει να τα κάνουν λίμπα άνθρωποι που έχουν θέση και έχοντας προσπαθήσει να αλλάξουν την κατάσταση βρήκαν τοίχο και κατέληξαν στο λίμπα. Επίσης οι άνθρωποι δεν έχουμε αλλάξει. Υπάρχει αγένεια και πόλωση. Προσπαθώ, δεν ξέρω και εγώ γιατί προσπαθώ… αλλά θέλω να είμαι συνεπής, να επιτρέπω στον εαυτό μου να αλλάζω θέση και άποψη- είμαι άλλωστε 30. Αλλά δε θα αλλάξω θέση και άποψη με μία κούφια πολιτική υπόσχεση για μία καλύτερη ζωή.
Θα πουλούσες αυτά που πιστεύεις για μία καλύτερη θέση μέσα στη δουλειά σου;
Τα όρια μέσα στη δουλειά είναι αρκετά ελαστικά. Το τι θεωρεί ο καθένας ξεπούλημα διαφέρει. Είναι υποκειμενικό και θέμα αισθητικής. Δεν θα το έκανα. Όμως ορισμένες φορές η αισθητική μου γίνεται ελαστική – με τίμιο τρόπο- για να κάνω μια δουλειά που δεν πετάω τη σκούφια μου αλλά έχει αρετές και καλά λεφτά. Αλλά κάτι ντροπιαστικό δεν θα το έκανα για κανένα λόγο. Γενικώς στην ζωή μου- και εκτός δουλειάς- αποφεύγω καταστάσεις για τις οποίες θα ένιωθα άβολα και δεν θα είχα το θάρρος να τις αναφέρω. Δε θα έκανα παρέα με έναν Χρυσαυγίτη για παράδειγμα. Δεν θα καθόμουν να πιω καφέ μαζί του.
Ο ακροδεξιός είναι τόσο επικίνδυνος όσο θέλουμε ή μας κάνουν να πιστεύουμε. Αυτός μας πάει πίσω;
Σε αυτή την φάση εμείς πάμε τον ευατό μας πίσω διότι ό,τι και να μας πουν το χάβουμε και στρίβουμε σαν ψάρια μέσα στο νερό. Όλα τα «άκρα» μπαίνουν και τα σπάνε χωρίς ιδεολογία και με κλειστά τα μάτια. Δεν είναι δεξιά ή αριστερά. Το πρόβλημα είναι ότι αλλάζουμε άποψη κάθε μέρα. Εμείς δεν έχουμε σταθερότητα.
Μήπως όμως η Χρυσή Αυγή έχει μια πιο ξεκάθαρη ιδεολογία, άρα για αυτό το λόγο προσελκύει κόσμο;
Παίζει αυτό το χαρτί πολύ καλά αλλά δεν είναι αυτό που λέει. Αυτοί που την ψηφίζουν δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν που ρίχνουν την ψήφο τους. Έπαιξε λοιπόν το χαρτί της ιδεολογίας και έφερε κόσμο στις κάλπες.
Ας μιλήσουμε για τις θεατρικές δουλειές σου που συνδέονται πολύ με την πραγματικότητά μας. Πρώτη η «Τεράστια Έκρηξη» με το Γιώργο που ζει σε ενα παραμύθι και βγαίνοντας στον έξω κόσμο έρχεται αντιμέτωπος με την ωμή αλήθεια. Τι σου έχει μάθει;
Συνδέομαι πολύ με το κείμενο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, αν και εγώ δε βγήκα στον κόσμο όπως αυτός ο ήρωας, με μία κλωτσιά. Διότι έφυγα από το σπίτι μου σε ηλικία 21 ετών, ζω και δουλεύω μόνος μου αλλά πάντα έχω την ασφάλεια των γονιών, έχω τις φτερούγες που θα με καλύψουν σε ό,τι και αν συμβεί. Όμως ταυτίζομαι πολύ με τον ευάλλωτο συναισθηματικό κόσμο του Γιώργου. Εκεί εκτέθηκα, στις πρώτες σχέσεις με τα κορίτσια, στη διαχείριση των σχέσεων από το σχολείο και μετά, στους περίεργους ανθρώπους, στους συγγενείς, στη νοσταλγία. Σε κάτι που πυροδότησε τα όνειρά μου. Αυτή η δουλειά μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι πολύ ωραίο. Σεβάστηκα το κείμενο, την προσέγγιση του Βασίλη και προσπάθησα να μπω μέσα αυτό, να με βάλω χωρίς όμως να πειράξω αυτό το αυτοβιογραφικό έργο. Αυτό μου βγάζει θετικά συναισθήματα που παίρνεις από μια δουλειά που γίνεται συλλογικά και με σεβασμό. Χαίρομαι πολύ που συνεχίζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη γιατί δεν προλάβαμε να το χορτάσουμε.
Οι αντιδράσεις του κοινού;
Μου είχαν αφήσει ένα γράμμα, ένα ολόκληρο κατεβατό, που μου έγραφε κάποιος για το πόσο πολύ συνδέθηκε με τον ήρωα. Ότι είδε τον εαυτό του και σκέφτηκε ότι είναι καιρός να γειωθεί, να μεγαλώσει και να ωριμάσει. Πολλά επίσης ήταν τα σχόλια που έλεγαν ότι δεν με είδαν καθόλου. Ότι εκεί πάνω ήταν ο εαυτός τους που μιλούσε. Τόσο διάφανος είμαι στη σκηνή που κάποιος μπορεί να μπει μέσα και να ξεχάσει ότι έπαιζα εγώ. Να μπει και να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό.
Και τα «Επτά Χρόνια» στο θέατρο Αποθήκη;
Είναι μια Ισπανική ταινία που βγήκε πέρυσι. Πολύ σύγχρονο κείμενο. Ένα σενάριο για τον κινηματογράφο. Κάτι που αφορά όλους. Μιλάει για τέσσερις νέους ανθρώπους που έχουν κάνει ένα μπαμ με μία εταιρία και μπλέκουν με την εφορία. Έχουν βγάλει πολλά λεφτά, έρχεται λοιπόν η φοροδιαφυγή αλλά και η σύλληψη. Κάποιος πρέπει να το πάρει πάνω του και να μπει φυλακή. Μαζεύονται λοιπόν οι φίλοι, επιχειρηματολογούν και έρχονται σε αντιπαράθεση για να καταλήξουν στο ποιος συμφέρει ή σε ποιον θα κοστίσει λιγότερο το να πάει φυλακή.
Πώς θα περιέγραφες τη σχέση που έχουμε με την εφορία το 2017;
Είναι ο μεγαλύτερος φόβος. Μέχρι τώρα ήταν η θρησκεία – με τον τρόπο της- αφού και αυτή λειτουργεί σε ένα πλαίσιο φόβου με ενοχές και έλεγχο. Τώρα έχουμε την εφορία. Ακόμα και στο κρεβάτι σου, στις πιο προσωπικές σου στιγμές την κουβαλάς μαζί σου. Είναι δυσάρεστο το ότι φτάνουμε να λέμε “ευτυχώς φέτος δεν έβγαλα λεφτά φέτος”, το έχω πει.
Οι φόροι μπαίνουν για να μπουν προκειμένου να μας ελέγχουν; Αυτό που ζούμε είναι βιώσιμο;
Σκέφτεσαι –στις μέρες μας- πολύ το τι θα κερδίσεις. Εύχεσαι να είσαι στα 15 με 20 χιλιάδες το χρόνο –όχι το καθαρό κέρδος- αλλιώς να έχεις από 200 χιλιάδες και πάνω (αυτό δεν γίνεται). Το ενδιάμεσο δεν υπάρχει άρα εύχεσαι να είσαι όσο πιο στριμωγμένος γίνεται. Δεν είμαι οικονομολόγος άρα θα σου πω τα προφανή. Ότι κάποιος θέλει να είμαστε εκεί, να μη μπορούμε να κάνουμε κάτι δικό μας, να μη διεκδικήσουμε γη και περιουσίες στην χώρα μας. Το ζητούμενο είναι να πουλήσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να συντηρηθείς. Να πάρουν τα πάντα αυτοί που βγάζουν τα εκατομμύρια. Στο τέλος θα γίνει ένα καλό ξεκαθάρισμα με αυτούς που θα ελέγχουν τα πάντα και από την άλλη πλευρά θα είμαστε όλοι εμείς που θα πρέπει απλώς να δουλεύουμε. Το θέμα είναι να μην έχεις κάτι που μπορεί να μην το γνωρίζουν.
Μιας και είπες για “κάτι δικό μας”. Η περίφημη επιχειρηματικότητα υπάρχει στην εποχή μας; Μπορείς εσύ , ένας νέος άνθρωπος, να ονειρευτείς και να διεκδικήσεις;
Μια επιχείρηση νόμιμη με προσωπικό και με εργαζόμενους που να πληρώνονται δε μπορεί να υπάρξει. Αν ανοίξεις ένα μαγαζί και σε έξι μήνες δε «σκίσει» θα μπεις μέσα άσχημα. Πολλοί ανοίγουν αλλά λίγοι επιβιώνουν.
Θα έφτιαχνες ένα δικό σου θέατρο;
Όχι. Υπάρχουν πολλά, δεν χρειάζεται ακόμα ένα
Τι σου αρέσει στο θέατρο περισσότερο;
Είναι μία αίσθηση, δε μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Ένα από αυτά είναι να βρίσκομαι με ανθρώπους που εκτιμώ, να εκτίθεμαι μαζί τους και να με καλλιεργεί η καλλιτεχνική και δημουργική διαδικασία. Δεν θέλω να νιώθω ένα πράγμα συγκεκριμένο που δε μπορεί να εξελιχθεί.
Η καλή εξωτερική σου εμφάνιση σε έχει βοηθήσει, σε έχουν προσεγγίσει για να κάνεις τον ωραίο;
Στην τηλεόραση μπορεί- τις μισές φορές και παραπάνω- να με έχουν καλέσει για να παραστήσω τον ωραίο. Ομώς εγώ ποτέ δεν το είδα έτσι, δεν ένιωσα έτσι. Στο θέατρο πάντοτε ήμουν κάτι άλλο. Έψαχνα ρόλους που θα με βάλουν σε μία ωραία διαδικασία να ανακαλύψω κάτι ξεχωριστό. Αυτό στην τηλεόραση είναι λίγο δύσκολο αφού κάποιοι θα σε καλέσουν λέγοντας ότ υπάρχει ένας χαριτωμένος που ερωτεύεται την τάδε, έλα να τον κάνεις. Συμβαίνει διότι κάποιοι άνθρωποι και δέκα να μπορείς να δώσεις θα σου ζητήσουν ένα.
Στο φλερτ και στη σχέση σου με τις γυναίκες έχεις παίξει το χαρτί του ωραίου ή του αναγνωρίσιμου;
Όχι. Ορισμένες γυναίκες-ίσως- φλερτάρουν κάποιον που είναι γνωστός, αλλά χωρίς να το παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους. Το κάνουν επειδή νιώθουν οικειότητα- ίσως. Άλλωστε και οι γυναίκες όπως και οι άντρες γοητεύονται από κάποιον και τον προσεγγίζουν διότι «κάπου τον έχουν ξαναδεί».
Σου έχει συμβεί;
Ναι αλλά αυτά συνήθως γίνονται χοντροκομμένα και βράδυ οπότε αντιδρώ και βάζω όρια.
Ποια είναι η ιδανική γυναίκα;
Αυτή που θα με κάνει να σκεφτώ και να δω αυτά που έχουν σημασία. Θέλω μια ζεστασιά-όχι ντάντεμα- και μία ασφάλεια. Ένα ισότιμο πάρε –δώσε, αυτό είναι το ωραίο.
Υπάρχει τώρα στην ζωή σου;
Δε μπορώ να σου πω.
Κάποιο έντονο ερωτικό πάθος σε έχει βασανίσει και σε έχει μάθει;
Ναι. Έπαθα και βγήκα διαφορετικός μέσα από αυτό. Μαθαίνεις, σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι δεν πρέπει να καταπιέζεις τον πόνο. Οφείλεις να αφήνεις τον άλλον να μπαίνει βαθιά στην ψυχή σου χωρίς να σκέφτεσαι ότι μπορεί να σε διαλύσει φεύγοντας. Διότι όσο περιορίζεις τον πόνο άλλο τόσο περιορίζεις την χαρά και την ευτυχία που μπορεί να σου δώσει η σύνδεση με έναν άνθρωπο. Τώρα φοβάμει λιγότερο και είμαι πιο ευάλλωτος.
Πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο φυσιολογικός;
Οι γονείς μου έχουν μεγάλη ευθύνη σε αυτό. Είναι αξιοθαύμαστοι και μου έχουν δώσει πολλά εφόδια για να μπορώ να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και τα προβλήματα. Μπορεί να ξεφεύγω που και που και να χάνω τον έλεγχο αλλά δεν είμαι ψυχάκιας. Κάτι τέτοιο θέλει πολλές “σταγόνες”, είτε να γίνεις δολοφόνος ή Βούδας, όταν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις.
Πηγή : Tospirto