«Ελπίζω… να σοβαρευτώ χωρίς να «γεράσω». Χαίρομαι… τόσο πολύ με την δουλειά μου που συχνά τρομάζω, μήπως δεν είμαι ικανός για τίποτα άλλο».
Και επάνω στη σκηνή, λουσμένος στο φως, μέλος της «ορχήστρας» που ερμηνεύει το εκάστοτε έργο, και πίσω από το φως, πίσω από τον ηθοποιό, ενορχηστρωτής της παράστασης. Ο Μάξιμος Μουμούρης είναι μια διχασμένη προσωπικότητα, για την ακρίβεια διχάζεται ανάμεσα σε δύο αγάπες: σε εκείνη για τη σκηνοθεσία και σε εκείνη για την υποκριτική. Δεν είναι βεβαίως ο μόνος σκηνοθέτης που θέλει να είναι και ηθοποιός ούτε ο μόνος ηθοποιός που θέλει να είναι και σκηνοθέτης. Το έχουμε ξαναδεί το παιχνιδάκι με πολλά και μεγάλα ονόματα ανάμεσα στους παίκτες. Οπότε απλώς ακολουθεί την… παράδοση, εκείνων που θέλουν διαρκώς να ανακαλύπτουν νέους δρόμους, που θέλουν να γευτούν το θεατρικό παιχνίδι σε όλη του την ένταση. Αυτή την περίοδο το απολαμβάνει ως σκηνοθέτης της «Τιμής της αδελφής», σε κείμενο της Βίκυς Κουκούτση, που παίζεται στο Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης. Αλλά ταξιδεύει και στο ιστορικό παρελθόν της Άνδρου, παίζοντας στη νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, η οποία βασίζεται στο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη «Μικρά Αγγλία». Σε ένα διάλειμμα των μποφόρ που αποκλείουν το νησί όπου γίνονται τα γυρίσματα από τον υπόλοιπο κόσμο πήρε το πλοίο, ήρθε στα γραφεία μας, και απάντησε στις ερωτήσεις μας. Ακολούθως αναχώρησε και πάλι με πρίμο αέρα στα πανιά του.
Διάβασα… πολλές γνώμες που μου προκάλεσαν σύγχυση. Θα συνεχίσω να το κάνω αναζητώντας την προσωπική μου κρίση.
Είδα… εικόνες που δεν περίμενα να δω ποτέ.
Άκουσα… τόσες και τόσο υπέροχες μουσικές που νιώθω πως δε θα προλάβω να ακούσω και τις υπόλοιπες κρυμμένες κάπου εκεί έξω.
Μου είπαν… πολλά ψέματα ενώ είχα πει την αλήθεια και πολλές αλήθειες ενώ εγώ αποδείχτηκα ψεύτης.
Θέλω… να είμαι πάντα καλός αλλά δεν γίνεται και θέλω να το αποδεχτώ αυτό.
Θύμωσα… λίγο με τους άλλους, περισσότερο με τον εαυτό μου, και συνεχίζω…
Πίστεψα… πως η ζωή μου θα εξελισσόταν ομαλά, χωρίς ανατροπές και πολλές ανησυχίες, παρά μόνο εκείνες που θα αντιμετώπιζα με ενθουσιασμό στην σκηνή. Λάθεψα ολοκληρωτικά, ευτυχώς. Τρικλοποδιάστικα στο ίδιο μου το δεξί ποδάρι, σηκώθηκα και ξαναπερπατώ σε άγνωστους δρόμους.
Ελπίζω… να σοβαρευτώ χωρίς να «γεράσω».
Χαίρομαι… τόσο πολύ με την δουλειά μου που συχνά τρομάζω, μήπως δεν είμαι ικανός για τίποτα άλλο.
Φοβάμαι… ότι έχει χαθεί η αγάπη για το σύνολο στον βωμό του «εγώ», και φοβάμαι επίσης πως είμαστε ικανοί να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, είναι το πιο εύκολο και το έχουμε μάθει καλά.
Πηγή : Tospirto