Home cinema news Συντευξη της Σοφία Πάσχου

Συντευξη της Σοφία Πάσχου

0

«Θέλω να μην έχω ανάγκη από μεγάλες πράξεις για να μπορώ να ονειρευτώ».

Τη γνωρίσαμε ως σκηνοθέτη της παράστασης «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» πέρσι στο θέατρο Πόρτα, ένα έργο που συζητήθηκε αρκετά στο χώρο του παιδικού θεάτρου. Φέτος, η Σοφία Πάσχου συνεχίζει μαζί με την ομάδα της Patari Project, με την επόμενη ενήλικη αυτή την φορά παράσταση τους -η τρίτη κατά σειρά που απευθύνεται σε ενήλικες, μετά το «10 cm up» και την «Οδύσσεια». Επηρεασμένη από μία τεχνική που έμαθε στην Αγγλία, η νεαρή σκηνοθέτις δημιουργεί μαζί με τους συνεργάτες της παραστάσεις που εκτυλίσσονται πάνω σε πλατφόρμες περιορισμένων διαστάσεων και εμπνέεται κάθε φορά από άλλα κείμενα και καταστάσεις. Η νέα της δουλειά, η «Μύτη» του Νικολάι Γκόγκολ, έκανε χθες (30/1) την πρεμιέρα της. Η Σοφία Πάσχου συζητάει μαζί μας για τη δημιουργική διαδικασία που χρησιμοποιεί και τις εμπειρίες της ως νέα δημιουργός.

Συστήσου μας.
Σοφία Πάσχου. Είμαι 35 χρονών και σκηνοθέτης των Patari Project.

Πώς εμπνεύστηκες το Patari Project; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα;
Το Patari Project είναι μία τεχνική που διδάχθηκα στη σχολή, όταν σπούδαζα στο Λονδίνο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή μου κίνησε το ενδιαφέρον. Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να γίνει μια παράσταση βασισμένη σε αυτήν. Η ομάδα μας άρχισε να δημιουργεί παραστάσεις χρησιμοποιώντας αυτή την τεχνική, η οποία αξιοποιεί ως σκηνικό χώρο υπερυψωμένες εξέδρες με περιορισμένο μέγεθος.

Με ποιο στόχο δημιουργήσατε αρχικά την ομάδα σας;
Η ομάδα μας δημιουργήθηκε το 2012 αναζητώντας στο θέατρο την ουσία μέσω της απογύμνωσης. Η τεχνική της πλατφόρμας αναδείχθηκε τελικά ως το ιδανικό όχημα στις αναζητήσεις μας.

Ποια είναι η πιο όμορφη εμπειρία που θυμάσαι από το Λονδίνο;
Η άφιξη μου, όταν έφτασα τον Σεπτέμβριο του 2006 για πρώτη φορά στο Λονδίνο. Βρισκόμουν εκεί κρατώντας δύο βαλίτσες και την κιθάρα μου. Θυμάμαι είχα έναν χάρτη στο χέρι και προσπαθούσα να καταλάβω προς τα πού πρέπει να πάω.

Άλλαξε ποτέ αυτό το συναίσθημα;
Ναι, κάποια στιγμή όταν ήρθα αντιμέτωπη με την απώλεια ενός αγαπημένου μου προσώπου.

Αθήνα ή Λονδίνο λοιπόν;
Αθήνα. Πλέον το σπίτι μου είναι εδώ. Ο κύκλος της Αγγλίας έκλεισε πια για μένα.

Ήταν δύσκολο να επικοινωνήσεις στην αρχή, αυτό που είχες στο μυαλό σου, με τους συνεργάτες σου στην Ελλάδα;
Ήμουν τυχερή. Στο δρόμο μου συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμασταν την ίδια οπτική εντός και εκτός θεάτρου. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα ήταν συνοδοιπόροι μου από την αρχή.

Ήθελες πάντα να ασχοληθείς με το θέατρο για παιδιά; Έγινε τυχαία ή από ανάγκη;
Το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» ξεκίνησε όταν ο Θωμάς Μοσχόπουλος μου πρότεινε να κάνουμε μια παιδική παράσταση στο θέατρο Πόρτα. Δεν αντιμετωπίσαμε όμως καθόλου την παράσταση ως παιδική. Το μόνο που θέλαμε ήταν να αφηγηθούμε τη δική μας εκδοχή πάνω στο μύθο της Σταχτοπούτας. Δεν πιστεύω άλλωστε στο διαχωρισμό μεταξύ παιδικού και ενήλικου θεάτρου.

Τα τελευταία χρόνια όμως πολλοί επαγγελματίες στρέφονται στο παιδικό θέατρο και για λόγους επιβίωσης. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτήν την τάση;
Το παιδικό θέατρο δεν μπορεί και ούτε πρέπει να περιοριστεί ποτέ στον όρο «τάση». Εφόσον το παιδικό θέατρο συμβαίνει, καλώς συμβαίνει. Αρκεί να υπάρχει επίγνωση της υπεύθυνης θέσης που απαιτεί.

Ποιες ποιότητες πρέπει να έχει ένα έργο για να ωφελήσει αλλά και να ελκύσει ένα παιδί; Πότε αρχίζουν να βαριούνται;
Είναι θέμα σεβασμού. Τα παιδιά βαριούνται όταν νιώσουν ότι βλέπουν «παιδική» παράσταση, όταν ακούσουν «παιδική» μουσική -την κακώς νοούμενη φυσικά «παιδική» παράσταση και μουσική. Αυτή που απλώς χαϊδεύει το νάζι τους και δεν αγγίζει τα ένστικτά τους. Τα παιδιά δρουν με ένστικτο και καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Αντιλαμβάνονται βάθη τα οποία εμείς δεν μπορούμε να φιλτράρουμε.

Τι σας έμαθαν τα παιδιά ως θεατές της παράστασης;
Ότι την απάντηση που ψάχνουμε, εκείνα την γνωρίζουν.

Πόσο διαφορετικά δουλέψατε για την φετινή δουλειά σας από την περσινή;
Η διαδικασία στην ουσία της είναι η ίδια. Είμαστε όλοι ισάξια μέλη, με ίσο λόγο και μερίδιο ευθύνης. Εγώ, αναγκαία, είμαι και το εξωτερικό μάτι.

Πιστεύεις ότι το Patari Project αρέσει σε παιδιά και ενήλικες για τους ίδιους λόγους;
Η δύναμη του συνίσταται, τεχνικά, στη συνύπαρξη νου και σώματος και κυρίως στο ότι έχει πραγματικό λόγο για να υπάρχει και να κάνει ό,τι κάνει. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αγγίζει όλους τους θεατές ανεξαρτήτως ηλικίας για τους ίδιους λόγους.

Με ποιον τρόπο αντιδράς στη γενική απογοήτευση που υπάρχει γύρω μας;
Με τη φετινή μας παράσταση την «Μύτη» του Γκόγκολ που καθρεφτίζει τον παράλογο κόσμο που ζούμε. Παρόλο που το έργο γράφτηκε το 1832, μιλάει ξεκάθαρα για το σήμερα. Η μύτη του Κοβαλιώφ αποφασίζει να ξεκολλήσει από το πρόσωπό του. Και εκείνος ξεκινάει έναν απεγνωσμένο αγώνα για να την βρει. Πώς είναι να ξυπνάς και να έχεις χάσει κάτι που θεωρείς δεδομένο; Τι είναι λογικό και τι όχι; Ποιος ορίζει τελικά την πραγματικότητα μας;

Μία φράση που κρατάς από την νέα παράσταση σας;
«Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς καμία προειδοποίηση…».

Μοιράσου μαζί μας ένα μεγάλο προσωπικό σου όνειρο.
Να μην έχω ανάγκη από μεγάλες πράξεις για να μπορώ να ονειρευτώ.

Τελικά το μέγεθος μετράει στο θέατρο;
Όσο και στα υπόλοιπα (γέλια).

Πιστεύεις ότι έχει ωφελήσει το θέατρο η οικονομική κρίση ή το έχει βλάψει;
Είναι δεδομένο ότι σε τέτοιες περιόδους γεννάται μία ζύμωση. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι αυτός ο λόγος και η αφορμή. Δεν είναι δυνατόν να ειπωθεί δηλαδή ότι κάποιος ωφελείται από την οικονομική κρίση.

Ποιες κακές συνήθειες υπάρχουν στο ελληνικό θέατρο;
Η συνήθεια ως έννοια από μόνη της αρκεί. Τι ότι υπάρχουν είναι ήδη αρνητικό.

Τι φέρνεις στο μυαλό σου όταν θέλεις να πάρεις δύναμη;
Τη φράση «Καλή και δυνατή», όπως συνήθιζε να λέει η Σταχτοπούτα.

Είναι δύσκολο και απαιτητικό να είναι κανείς ηθοποιός/σκηνοθέτης στις μέρες μας. Τελικά όλη αυτή η προσπάθεια αξίζει;
Ναι αξίζει. Για πολύ προσωπικούς λόγους, δεν θα το αποδείξει η Ιστορία. Δεν περιμένω κάποιου είδους ανταμοιβή. Η προσωπική εμπειρία, η διαδικασία και η ανταλλαγή που προσφέρει το θέατρο, αποδεικνύουν για μένα και με κάνουν να νιώθω βέβαιη, ότι ναι, όλος αυτός ο κόπος τελικά αξίζει.

Πηγή : tospirto