Home Θέατρο Συντευξη της ελένης Σκότη

Συντευξη της ελένης Σκότη

0

«Πού είναι η Αριστερά; Είναι κάπου κρυμμένη, σε μία σπηλιά και γλείφει τις πληγές της».

Η Ελένη Σκότη φαίνεται και είναι σπουδαία. Βουτηγμένη μέσα σε μία τέχνη που υποκύπτει στις σκηνοθετικές και δημιουργικές της ορέξεις. Ενώ το έργο «Η δύναμη του σκότους» συνεχίζει να ανεβαίνει από την Ομάδα Νάμα στο Σύγχρονο Θέατρο, η σκηνοθέτις ετοιμάζει μία καινούρια παράσταση, «The Night Alive», θέλει να συνεργαστεί και πάλι με τον Δημήτρη Καταλειφό και ονειρεύεται –τώρα πια- την πρώτη της εμφάνιση στην Επίδαυρο. Μία συζήτηση μαζί της μπορεί να ξεφύγει και τελικώς εκτός από το έργο τηςνα ασχοληθείς πιο πολύ μαζί της. Διότι όσο σημαντικές οι πράξεις της επάνω στη σκηνή άλλο τόσο είναι και αυτές της ενδιαφέρουσας ζωής της.

Είναι εύκολο το πρακτικό κομμάτι της τέχνης; Η επικοινωνία μιας παράστασης…
Δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Μου είναι πολύ δύσκολο. Αν ήμουν υπεύθυνη εγώ δε θα είχαμε κάποια είδηση. Δε θα υπήρχε το «Επί Κολωνώ». Με έχουν καλομάθει, είμαι πολύ τυχερή στην ζωή μου. Πάντοτε είχα τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω μου. Δε μου αρέσει να φαίνομαι.

Ποιο ήταν το πιο μεγάλο σας όνειρο εξ αρχής; Να είστε στο θέατρο, να είστε τυχερή, να έχετε ένα μεγάλο σπίτι;
Από μικρή ήθελα να είμαι στο θέατρο. Να ασχοληθώ με την τέχνη, να σκηνοθετήσω. Τα χρήματα ή το μεγάλο σπίτι είναι κάτι που δε με ένοιαξε ποτέ. Όσο μεγαλώνω σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο πρακτική, να είχα διαχειριστεί διαφορετικά κάποια πράγματα. Όμως δεν κυνήγησα τα υλικά αγαθά. Αν και μεγάλωσα έχοντας μια οικονομική άνεση –που εξαφανίστηκε όταν χάσαμε όλα μας τα λεφτά- δεν θέλησα να είμαι πλούσια. Και όταν χάσαμε τα “πλούτη”, δεν ένιωσα λύπη. Απλώς τώρα που μεγαλώνω και νοικιάζω ακόμα, που δεν έχω ένα δικό μου σπίτι αναρωτιέμαι… μήπως έπρεπε να κάνω διαφορετικά… κάτι.

Και η μητρότητα; Ήταν κάτι που σας ένοιαζε;
Δεν το είχα στο μυαλό μου…Προέκυψε. Έκανα ένα παιδί εκτός γάμου. Ευτυχώς που γέννησα ένα παιδί. Μπορεί να μη με ένοιαζε να γίνω μαμά, αλλά έγινα και νιώθω ευτυχισμένη. Δεν είχα το μητρικό ένστικτο. Το μόνο που επιθυμούσα ήταν να έχω έναν σύντροφο, αυτό δεν το πέτυχα.

Το ότι είστε μία ανύπαντρη μητέρα σας έφερε σε δύσκολη θέση; Σας τρόμαξε κάτι;
Η ανατροφή ενός παιδιού είναι μεγάλη και δύσκολη υπόθεση. Όμως δεν άφησα κάτι να με αγγίξει ή να με πληγώσει. Το παιδί μου είναι ένα δώρο και εγώ είμαι πολύ περήφανος άνθρωπος. Επίσης έχω την τύχη να περιτριγυρίζομαι από καλλιτέχνες. Περνάω όλη την ημέρα μου στο θέατρο ή στο σπίτι με το παιδί μου. Δεν υπάρχει κάποιος να με κατακρίνει. Το δύσκολο κομμάτι είναι το οικονομικό. Όσο μεγαλώνει η Ζωή, η κόρη μου, μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις.

Είπατε ότι η οικογένειά σας έχασε την περιουσία της. Αυτή την χασούρα την ζούμε χρόνια τώρα…Όλοι μαζί. Τι καλό μπορεί να μας μάθει;
Ότι δε χρειαζόμαστε τα χρήματα τόσο όσο πιστεύουμε. Τα χαλιά, τους πίνακες, τις εκδρομές… όλα αυτά, χωρίς αυτά μπορώ να ζήσω. Έχω την υγεία μου; Έχω ένα πιάτο φαγητό; Αρκεί. Ας σκεφτώ ότι ήταν ωραία που τα είχα κάποτε, ότι τα έζησα, αλλά να μην το σκεφτώ με πικρία. Ας καταλάβω ότι μπορώ να ζήσω με ένα χαμόγελο. Μου έλεγε η μητέρα μου «Ελένη δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Εσύ να μάθεις να είσαι ανεξάρτητη. Αν χάσεις χρήματα, αν πεθάνει ο άντρας σου, εσύ τι θα κάνεις;» Ευτυχώς νιώθω ότι -από τη στιγμή που βρήκα και κατάφερα να κάνω αυτό που αγαπά,ω δε φοβάμαι. Ακόμα και στις δυσκολίες δεν ένιωσα φόβο. Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε είναι ότι πάντα έχουμε κάτι. Όσα και να χάσουμε, πάντα κάτι θα υπάρχει. Αρκεί να κάνεις κάτι που αγαπάς πολύ.

Αν χάσεις όμως αυτό που αγαπάς;
Πήγα στην Αμερική για να γεννήσω την κόρη μου. Και βρέθηκα εκεί- έχοντας φύγει από την Ελλάδα όπου ήταν πλέον το σπίτι μου- και έπρεπε να δουλέψω. Άρχισα να δουλεύω με ηλικιωμένους ανθρώπους, σε γηροκομεία. Για ενάμιση χρόνο ήμουν μια νοσοκόμα που τους έδινα τα χάπια τους, τους φρόντιζα, τους καθάριζα. Έπαθα μεγάλη κατάθλιψη. Γιατί αν και έμαθα πολλά και σημαντικά δεν ήταν αυτό που αγαπούσα. Γύρισα, λοιπόν, στην Ελλάδα και μόλις πάτησα τα πόδια μου εδώ άρχισαν να ανοίγονται πόρτες, ήμουν και πάλι στο χώρο μου, ήμουν στο χρόνο μου. Πάντα σου επιστρέφει αυτό που αγαπάς.

Έχοντας ζήσει στην Αμερική και βλέποντας την πολιτική κατάσταση εκεί αλλά και αυτό που συμβαίνει εδώ. Πιστεύετε ότι ο Τραμπ και ο Τσίπρας φταίνε για όλα όσα τους κατηγορούμε ή από τη στιγμή που τους διαλέξαμε είναι «αυτό που μας αξίζει;»
Το θέμα είναι ποιοι είμαστε εμείς. Κατ αρχάς ο Τραμπ είναι ένας καρκίνος, μια αρρώστια. Σίγουρα είναι η αντανάκλαση μιας κατάστασης που έχει τροφοδοτηθεί από τους Δημοκράτες. Τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν δημιούργησαν ένα μεγάλο κενό. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ είναι άντρες, κυρίως άνεργοι που αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι. Πιστεύουν στο ψέμα. Αυτός ο άνθρωπος τους κοροϊδεύει συνειδητά. Είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να μας ξυπνήσει. Να μάθουμε από τα λάθη και να δούμε τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα. Η μόνη λύση είναι να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Αλλά ζούμε σε μια εποχή που ο φόβος μας αποδυναμώνει. Οι ειδήσεις μας κάνουν να μουδιάζουμε και να μην είμαστε καλά. Ειδικά με τον Τραμπ παραλύω, θυμώνω και μου ανεβαίνει η πίεση. Αυτός είναι ο Πλανητάρχης που ετοιμάζεται να μας τινάξει στον αέρα; Και εμείς καθόμαστε και συζητάμε ακόμα;

Για την Αριστερή κυβέρνηση που έχουμε εδώ;
Ποια είναι η Αριστερή κυβέρνηση; Πού είναι η Αριστερά; Είναι κάπου κρυμμένη, σε μία σπηλιά και γλείφει τις πληγές της. Έχουν κρυφτεί όλοι τους προκειμένου να καταλάβουν όλοι αυτοί τι έπαθαν και τι έκαναν. Και μέσα σε όλα κανείς δεν λέει πια ότι είναι Αριστερός.

Από τη στιγμή που δουλεύετε πολύ με νέους ανθρώπους. Πώς βλέπετε τα νιάτα; Το μέλλον;
Όσοι νέοι άνθρωποι έχουν μείνει στην Ελλάδα, επειδή οι περισσότεροι έχουν φύγει στο εξωτερικό, είναι πιο συνειδητοποιημένοι. Έχουν ένα χιούμορ, ένα σαρκασμό. Είναι πιο απαξιωτικοί απέναντι στα πράγματα, δεν πετάνε στα σύννεφα. Κρατάνε μια απόσταση ασφαλείας και αυτό είναι αισιόδοξο.

Είπατε πριν για τους ανθρώπους που έχετε γύρω σας. Ένας σημαντικός για εσάς είναι και ο Δημήτρης Καταλειφός.
Ο Δημήτρης είναι μεγάλο κεφάλαιο για εμένα. Τον πλησίασα μόνη μου γιατί ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Αυτό που μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι ότι το θέατρο είναι το μοναστήρι του. Είναι ταγμένος σε αυτό και ζει μέσα από την τέχνη του. Είναι κάτι που θαυμάζω και εκτιμώ. Είναι ένας καλλιτέχνης μορφωμένος, πολύ διαβασμένος. Πανέξυπνος και με ένα ξεχωριστό ένστικτο επί σκηνής. Κάτι που μπορώ να πω για αυτόν είναι ότι έχει πολύ μεγάλο άγχος πριν από κάθε πρεμιέρα. Είναι εμμονικός με το να δουλέψει το έργο, να κάνει πολλά και με μεγάλη επιμονή. Αν και στην αρχή της προετοιμασίας, όλα μοιάζουν πολύ χαλαρά και ρόδινα, όσο πλησιάζει η στιγμή της πρεμιέρας η ένταση αυξάνεται. Μπαίνει σε όλα τα χωράφια, θέλει να ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία, με τα φώτα, τη μουσική, τα παίρνει όλα πάνω του. Δεν είναι μόνο ηθοποιός, είναι και όλα τα άλλα… μαζί. Αυτό του προσθέτει περισσότερο άγχος και έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να κάνω τη μαμά, να τον νταντέψω. Όμως είναι ένας σπουδαίος θεατράνθρωπος και θέλω πολύ να συνεργαστούμε και πάλι. Το θέλω πολύ και μάλιστα είναι κάτι που το συζητάμε ήδη.

Στην Επίδαυρο πότε θα πάτε; Γιατί δεν έχετε πάει ακόμα;
Δεν αισθανόμουν έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα. Έχω μεγάλο δέος για την Επίδαυρο. Όταν πηγαίνω νιώθω σαν προσκυνητής. Όμως, όσο μεγαλώνω αρχίζω και το φαντάζομαι, το βλέπω. Θα ήθελα να είμαι και εγώ μέσα σε αυτό το μεγαλείο. Τον τελευταίο χρόνο ακόμα περισσότερο. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έβλεπα τις παραστάσεις σκεπτόμενη «πώς θα το έκανα εγώ». Έβλεπα και θαύμαζα χωρίς να έχω λόγο. Τώρα όμως επιτρέπω στον εαυτό μου να το φαντάζομαι. Να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω.

Με ποιο έργο θα θέλατε να βρεθείτε εκεί;
Με την Αντιγόνη. Ή με τον Οιδίποδα.

Μέχρι τότε δουλεύετε και την παράσταση «The night alive» που θα κάνει πρεμιέρα το 2018.
Αυτό το έργο είναι πολύ ανθρώπινο. Δε γίνεται τίποτα σπουδαίο, όμως συμβαίνει κάτι εδώ και τώρα. Σχεδόν κοινότυπο. Άνεργοι, περιθωριακοί τύποι, μία πόρνη, στο Δουβλίνο. Όμως οι σχέσεις είναι γοητευτικές, ανθρώπινες, συγκινητικές. Έχει τόσο φως, τέτοια ελπίδα μέσα στη μαυρίλα που ζούμε που τονίζει πάνω από όλα την αγάπη…έτσι γίνεται κάτι υπέροχο…με τρόπο απλό.

Με αφορμή το έργο. Αυτός ο κόσμος είναι πιο σκληρός για τους άντρες ή για τις γυναίκες;
Η κοινωνία έχει φορτώσει τον άντρα με πολλά πράγματα. Τον αναγκάζει να αποδείξει με τις πράξεις του τι είναι, δεν έχει κάτι άλλο. Τον ρωτάει διαρκώς “Τι είσαι, πόσα βγάζεις, έχεις αυτοκίνητο, οικογένεια, παιδιά;” Σε αυτό το μονοπάτι περπατάει και προσπαθεί συνεχώς να δείξει ποιος είναι. Τον παλιό καιρό η γυναίκα ήταν περισσότερο πίσω, παρακολουθούσε και υποστήριζε. Τώρα βγήκε μπροστά και καταφέρνει να κάνει τα πάντα. Φροντίζει , υποστηρίζει, είναι σημαντική στο παρασκήνιο αλλά και στο προσκήνιο. Οι γυναίκες έχουν μάθει να είναι – και είναι- δυνατές. Έχουν μάθει να προσαρμόζονται. Οι άντρες βγάζουν μια κραυγή, αλλά ακόμα και έτσι είναι σπουδαίοι.

Μιας και λέμε για τους άντρες. Τι ρόλο έχουν παίξει στην ζωή σας; Τι σας έχει κάνει ο έρωτας;
Τα πάντα. Ο έρωτας με έχει κάψει, με έχει στεναχωρήσει. Ήμουν αρραβωνιασμένη και ο άντρας μου πέθανε, το έζησα αυτό, την απώλεια. Ήμουν παντρεμένη για δέκα χρόνια και χώρισα, έζησα το διαζύγιο. Έζησα τον έρωτα –μόνο για τον έρωτα. Με δυσκόλεψε πολύ λοιπόν επειδή δεν ήταν μόνο ένα πράγμα, ήταν πολλά και διαφορετικά. Τώρα όμως, μετά από όλα αυτά, ζω την αγάπη μέσα από τον έρωτα. Έχω κάτι σημαντικό. Νιώθω και είμαι γεμάτη από τον έρωτα.

Η μητρότητα; Τι μαμά είστε;
Ύαινα. Νιώθω μαμά και μπαμπάς. Με νοιάζει να έχω την υγεία μου και να μπορώ να φροντίζω το παιδί μου.

Το πιο τρελό όνειρο για το μέλλον;
Να σκηνοθετήσω στην Επίδαυρο.

Πηγή : tospirto