Home cinema news ΣΎΝΤΕΥΞΗ της Αγγελική Παπούλια

ΣΎΝΤΕΥΞΗ της Αγγελική Παπούλια

0

«Αυτά που γράφονται για μένα, καλά ή κακά, με αφορούν λίγο».

Όταν μιλάει σε, κάπως, χαλαρό τόνο προσέχεις περισσότερο τη δροσιά στη φωνή της. Συνηθίζει να αφήνει προτάσεις ανολοκλήρωτες, λόγια να αιωρούνται. Φοράει σχεδόν πάντα μαύρα, oxford παπούτσια. Όπως και τώρα, πίνει πράσινο τσάι. Νομίζεις πως η Αγγελική Παπούλια είναι ένα πλάσμα που ανήκει αλλά και δεν ανήκει σε αυτή την πραγματικότητα. Οικείο και μαζί ανοίκειο. Πως είναι ανοιχτή και διαθέσιμη αρκεί να μην παραβιάζει το προσωπικό της σύνορο. Πως νοιάζεται αλλά και δεν νοιάζεται για την ευρωπαϊκή αναγνώριση των τελευταίων ετών. Και πως σίγουρα δεν αναζητά τις συστάσεις μα ούτε και τις εντυπώσεις σου.

Από τις μέρες του ερευνητικού σινεμά και του θεάτρου μπορούμε πια να μιλάμε για ευρωπαϊκές θεατρικές συμπαραγωγές και βραβευμένα φιλμ σε μεγάλα φεστιβάλ. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου;
Ταξιδεύω πολύ περισσότερο, συχνά για μήνες. Έχω μείνει ανά διαστήματα σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Συνεχίζω να δουλεύω ακόμη πιο πολύ. Αντιμετωπίζω τη δουλειά μου πιο δημιουργικά, με μεγαλύτερη ευθύνη, περισσότερο άγχος και περισσότερη χαρά. Κάποιες φορές είναι πολύ όμορφα, άλλοτε πολύ κουραστικά, άλλοτε πολύ αστεία ή πολύ δύσκολα.

Σε ξελόγιασε καθόλου το αστραφτερό περιβάλλον που βίωσες κι εξακολουθείς να βιώνεις στις διεθνείς διοργανώσεις;
Όχι, δεν επηρεάζει το αστραφτερό περιβάλλον την σχέση με τον εαυτό μου ή με τους άλλους.

Υπάρχει κάτι που εκτίμησες σε αυτές τις συνθήκες δουλειάς σε σχέση με τον ελληνικό τρόπο;
Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με διαφορετικές συνθήκες δουλειάς εκπλήσσομαι από την αποτελεσματικότητα και την πολύ καλύτερη οργάνωση που επικρατεί στο εξωτερικό. Υπάρχει μεγαλύτερη φροντίδα για όλα και σίγουρα αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής με όλο αυτό.

Βεβαίως πέρασες σε μια άλλη κλίμακα, κατά την τελευταία παραγωγή του Γιώργου Λάνθιμου, το «Lobster». Αισθάνθηκες ότι μπήκες σε έναν άλλο κόσμο δουλειάς;
Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα σε μία άλλη γλώσσα, δηλαδή στα αγγλικά. Αυτό ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γιατί κατάλαβα ότι είναι τελείως διαφορετική η σχέση μου με αυτή τη γλώσσα• πολύ πιο ανοίκεια. Οπότε ήταν πολύ πιο δύσκολο να εκφράσω ή να μην εκφράσω κάτι, κι ήμουν αναγκασμένη να σκέφτομαι στα αγγλικά και στα ελληνικά ταυτόχρονα. Κατά τα άλλα, ήταν πολύ ευχάριστα να συμμετέχω σε μια τέτοια παραγωγή.

Αναζητάς τις κριτικές των ξένων μέσων, τα όσα γράφονται για σένα;
Διαβάζω κάποιες κριτικές – ποτέ όλες – κάθε φορά που η ταινία που συμμετέχω παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Προσπαθώ να καταλάβω πώς εξέλαβαν την ταινία άνθρωποι από άλλες χώρες. Πάντως, αυτά που γράφονται για μένα, καλά ή κακά, με αφορούν λιγότερο – ειλικρινά.

Αισθάνεσαι μεγαλύτερη εγγύτητα στο θεατρικό ή στον κινηματογραφικό σου εαυτό;
Μου είναι πολύ δύσκολο να τα διαχωρίσω• δεν υπάρχει διαφορά. Κυρίως αισθάνομαι εγγύτητα όταν δουλεύω με ανθρώπους που θέλω, είτε αυτό έχει να κάνει με το σινεμά είτε με το θέατρο. Εγγύτητα αισθάνομαι επίσης όταν η συνθήκη μου επιτρέπει να είμαι δημιουργική και να σκέφτομαι όταν φοβάμαι ή όταν ανακαλύπτω πράγματα που δεν ξέρω.

Έχεις ορίσει τι σημαίνουν για σένα οι Blitz μετά από δέκα χρόνια κοινής πορείας και εξέλιξης;
Δέκα χρόνια δουλειάς ήταν αρκετά για να προχωρήσει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το θέατρο ως ομάδα. Έχουν αλλάξει οι αναφορές μας και οι επιθυμίες μας. Μας αρέσει πολύ περισσότερο να ασχολούμαστε με ποιητικά κείμενα και προσπαθούμε κάθε φορά να αφηγηθούμε μια ιστορία με ακόμα πιο προσωπικό τρόπο.

Στο «6 a.m. How to disappear completely» – που παρουσιάζετε στη Στέγη -όπως και σε προηγούμενες δουλειές σας- επεξεργάζεστε πολύ το φαντασιακό, το ονειρικό πεδίο. Πού το αποδίδεις αυτό;
Θεωρώ ότι η πραγματικότητα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την πρακτικότητα. Αυτό που μας περιβάλλει είναι η πρακτικότητα, όχι η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα συνεχώς μας διαφεύγει, και είναι πολύ προσωπικός ο τρόπος με τον οποίο την αντιλαμβανόμαστε ή προσπαθούμε να τη διαμορφώσουμε. Εμείς τουλάχιστον, ως ομάδα, προσπαθούμε μέσα από αυτή τη δουλειά να ανακαλύψουμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε με κάτι… αόρατο.

Στην παράσταση διαπραγματεύεστε την πορεία του ανθρώπου σε μια άλλη ζώνη πραγματικότητας. Σε προσωπικό επίπεδο πώς το μεταφράζεις αυτό;
Έχω πάψει να ψάχνω την σχέση αίτιου και αιτιατού σε όλα. Οι συνδέσεις είναι πάντα πιο παράλογες και σπάνια υποκύπτουν σε αυτό που ονομάζουμε λογική.

Είναι εύκολο να δει κανείς την πιο αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων στην τρέχουσα συνθήκη;
Για μένα πάντοτε, είτε ζοφερή είτε ευχάριστη είναι η συνθήκη γύρω μου, προσπαθώ να τη μεταβάλλω.

Σε ποιες στιγμές της ζωής ή της δουλειάς σου έχεις αισθανθεί την ανάγκη της «απόλυτης εξαφάνισης»;
Πολύ συχνά, είτε στη ζωή μου είτε στη δουλειά μου έχω την ανάγκη να σιωπώ, να αλλάζω, να μετασχηματίζω αυτό που συμβαίνει, να προχωράω, να εκπλήσσομαι. Όλοι αυτοί είναι για μένα τρόποι εξαφάνισης.

Από την εμπειρία σου, τι θα έλεγες ότι παθαίνει ένας καλλιτέχνης που επιστρέφει σε μια πόλη σαν την Αθήνα και ξαναζεί την παρακμή από εκεί που την είχε αφήσει;
Αυτό που με στενοχωρεί κάθε φορά, είναι ότι διαπιστώνω πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για τους καλλιτέχνες στην Αθήνα. Και είναι πολύ σκληρές. Δεν μπορώ παρά να θαυμάζω την επιμονή τους. Σκέφτομαι πόσο μεγαλύτερη βοήθεια και διευκόλυνση λαμβάνουν οι καλλιτέχνες σε άλλες χώρες και θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει εδώ είναι πολύ άδικο.

Έχεις μπει σε σκέψεις να φύγεις οριστικά από την Αθήνα, να δουλέψεις με βάση μιαν άλλη ευρωπαϊκή πόλη;
Στην Αθήνα επιστρέφω και μένω όταν δουλεύουμε για μια καινούργια παραγωγή της ομάδας blitz και για όσον καιρό χρειάζεται να είμαι εδώ. Δεν μπορώ να φύγω οριστικά. Προς το παρόν, τον υπόλοιπο καιρό μένω στο Βερολίνο.

Αλήθεια, έχεις επεξεργαστεί το σενάριο να αυτονομηθείς σαν ηθοποιός και θεατρικά – αν αυτό προκύψει;
Ομολογώ πως δεν έχω σκεφτεί ποτέ να αυτονομηθώ οριστικά. Μπορώ να δουλέψω στο θέατρο εκτός της ομάδας blitz εφόσον μου προταθεί κάτι που να μου αρέσει και να με ενδιαφέρει. Αυτό έχει να κάνει πρωτίστως με τους ανθρώπους – συνεργάτες, με το έργο, τον συγγραφέα ή με τη συνθήκη. Αν κάτι από όλα αυτά – ή και όλα αυτά μαζί – με ικανοποιεί, θα το κάνω.

Πηγή : Tospirto