Thursday, March 28, 2024
spot_img
HomeΘέατροΣυντευξη του Λάκη Λαζοπουλου

Συντευξη του Λάκη Λαζοπουλου

            Συντευξη του Λάκη Λαζοπουλου

Μπορεί πάντα να με τοποθετούσαν στο κέντρο του τραπεζιού μα εγώ ήθελα, από μικρό παιδί, να κάθομαι στη γωνία».

Από τον τέταρτο όροφο του διαμερίσματος του, βλέπουμε σχεδόν όλη την Αθήνα να περνάει, σαν χαλί, κάτω από τα πόδια μας. Το φως του ήλιου, ανοιξιάτικα εκτυφλωτικό, βάζει ζέστη μέσα στο σπίτι, στα ποτήρια μας δροσερό νερό και το ipad να παίζει χαμηλόφωνα ελληνικά τραγούδια. Αυτή την αστική καρτ -ποστάλ που χαρακτηρίζει το μεσημέρι της συνάντησης μας, ο Λάκης Λαζόπουλος θέλει να την αποχωριστεί. Όχι τόσο τη συγκεκριμένη εικόνα αλλά την πραγματικότητα της, την τρέλα της πόλης με την οποία αρνείται πεισματικά να συμφιλιωθεί. Μπορεί δηλαδή τα μάτια του να κοιτάζουν την Αθήνα αλλά τελικά βλέπουν στον ορίζοντα τους την Πάρο, τον τόπο όπου θα ήθελε περισσότερο να ζήσει. «Το καλοκαίρι επισκεφθήκαμε με τη Χαρούλα (Αλεξίου) σε ένα μαγικό χωριό της Πάρου, στον Πρόδρομο. Θυμάμαι πως όλα τα σπίτια άνοιξαν τις πόρτες τους να μας υποδεχθούν. Αυτή η ανοιχτωσιά μου θυμίζει τον τρόπο που μεγάλωσα και δεν παύω να την αναζητώ» εξηγεί, λύνοντας κάθε απορία.
Φαίνεται λοιπόν, πως έχει έρθει η στιγμή ενός επαναπροσδιορισμού για το Λάκη Λαζόπουλο – ο ίδιος την ονομάζει «φάση νέας προοπτικής». Σαν να ταιριάζει το αίσθημα του με τη σκέψη της τελευταίας τους θεατρικής παράστασης, το «Αποχαιρετιστήριο δείπνο» που ανεβαίνει στο θέατρο «Γκλόρια». Κι ενώ μοιάζει ελκυστικό να μιλήσεις μ’ έναν πρωταγωνιστή της εμβέλειας του για όσα είναι έτοιμος ν’ αφήσει πίσω του, ξαφνικά ανοίγει την καλλιτεχνική ατζέντα του κι αραδιάζει ένα σωρό εγχειρήματα που έχει στα σκαριά. Το «Κτήμα», την πρώτη, μετά από πολύ καιρό, μαύρη κωμωδία που γράφει, δύο κινηματογραφικά σενάρια που προωθεί στο εξωτερικό, μια τρόπον τινά αυτοβιογραφία του την οποία κρατάει για αργότερα, μια Αριστοφανική Επίδαυρο για το καλοκαίρι.
Άνθρωπος των αντιθέσεων όπως και κάθε πολυ-δημιουργική φύση, ο Λάκης Λαζόπουλος παραμένει αμετακίνητος σε μιαν απόφαση του: Να μην ασχοληθεί με τα κοινά και ν’ ανακαλύπτει τον εαυτό του μέσα από την τέχνη του• διατηρώντας πάντα το δικαίωμα να εκφράζει τις πολιτικές του θέσεις όσο κι αν αυτές κοστίζουν.

Έχετε περάσει σε μιαν άλλη εποχή σε σχέση με την κωμωδία;
Η αλήθεια είναι πως το μυαλό και η διάθεση μου έχει μπει σε μια καινούργια φάση η οποία μοιάζει σαν να έρχεται ένα κύμα από βαθιά και μέχρι να σκάσει στην παραλία αργεί κάπως. Αυτό που με ενδιαφέρει τώρα είναι να αναπτύξω μια σχέση με την κοινωνική κωμωδία – που πάντα μου άρεσε – και λόγω των συγκυριών δεν είχα την ευκαιρία να υπηρετήσω, μα κι επειδή θα με βοηθήσει σαν συγγραφέα να γράψω δικές μου κωμωδίες στην ίδια κατεύθυνση.

Τι σχολιάζει το «Αποχαιρετιστήριο δείπνο», η νέα κωμωδία την οποία επιλέξατε να ανεβάσετε;
Έχει στο κέντρο του ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδιά, τον Πιερ που είναι εκδότης βιβλίων και την Κλοτ η οποία δουλεύει στο χώρο της διαφήμισης. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ένα ζευγάρι κλασικό που στην καθημερινότητα του μαζεύει από παντού πλήξη. Γυρίζουν σε βαρετά τραπέζια, ανταλλάσσουν βλακείες. Ξοδεύουν χρόνο και ουσιαστικά γίνονται διαχειριστές του χρόνου τους, του διαθέσιμου χρόνου φιλίας. Κι έτσι όταν αποφασίζουν να μπουν σε μια διαδικασία αποχαιρετισμών αποκαλύπτονται πράγματα για το παρελθόν τους. Η ιστορία τους φωτίζει δηλαδή, τι συμβαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων όταν έχουν κουραστεί από το ψέμα. Αν λες την αλήθεια καμία σχέση δεν κουράζεται – έχει ανόθευτη βενζίνη.

Ποια είναι η εμπειρία σας από αυτή τη νέα κωμική φόρμα;
Καταρχάς μέσα από τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου μπήκα κι εγώ και όλη η ομάδα, η Μαρία Λεκάκη και ο Λευτέρης Ελευθερίου σε μια διαδικασία άσκησης. Είμαστε τρεις κωμικοί που ενώ κάλλιστα θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς, φτάσαμε να δουλεύουμε σαν τρία πιάνα κουρδισμένα πάνω σε μία μελωδία. Υπηρετούμε ένα είδος που δεν ξέραμε, αποδίδουμε με εσωστρέφεια τους ρόλους και επιχειρούμε να παραβιάσουμε τις ευκολίες μας.

Είναι εύκολο να αφήσετε τον τρόπο σας για έναν άλλο;
Ο καθένας μπορεί ν’ αφήσει τον τρόπο του όταν καταλαβαίνει ότι ο άλλος τρόπος θα του δώσει κάτι που δεν είχε μέχρι τότε. Είναι σίγουρο πως και οι τρεις βγαίνουμε κερδισμένοι σαν ηθοποιοί γιατί μπαίνουμε σε μια άλλη σφαίρα λογικής που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε κι άλλα έργα στο μέλλον.

Με τον καιρό έχουν αλλάξει τα υποκριτικά σας μέσα;
Μεγαλώνοντας έχω την ανάγκη να μιλήσω για πιο εσωτερικά πράγματα. Βλέπετε, η εξωστρέφεια μου ήταν αποτέλεσμα μιας έμφυτης συστολής που είχα από παιδί. Με διευκόλυνε ώστε να μην πλησιάσει κανένας προς τα μέσα. Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη και οι μνήμες δεν είναι κάτι που αποχωρίζεσαι ποτέ – αρκεί να μην τους καταθέτεις κάθε τόσο στεφάνι. Από μικρός πήγαινα στα πανηγύρια, στα γλέντια με τους γονείς μου, έμαθα να κοιμάμαι με θορύβους, μουσικές, νταούλια με τη γειτονιά να φωνάζει συνεχώς στ’ αυτιά μου κι αυτό το αφομοίωσα υποκριτικά. Τώρα που ησύχασα, έχω πιο μεγάλη ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτά που με απασχολούν μέσα μου ή για το «μέσα» άλλων ανθρώπων.

Θα μιλήσετε γι’ αυτά και συγγραφικά;
Ναι. Θα μπορούσα να γράφω με τέτοια ευκολία για 45 ζωές. Το κεφάλι μου μπλοκάρει από την προσπάθεια να επιλέξω τι είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο για να καταπιαστώ. Έχω μπροστά μου δέκα project, έχω έτοιμα δύο κινηματογραφικά σενάρια, δουλεύω θεατρικά έργα και παράλληλα το βιβλίο που γράφω. Θα έχει ένα αυτοβιογραφικό χαρακτήρα όπου καταγράφω στιγμές τις οποίες θυμάμαι έντονα, σαν να μπήκα μέσα στο κουτί της μνήμης μου και διάλεξα όσα είχα πρόχειρα.

Η διαλογή των αναμνήσεων ήταν επώδυνη;
Έχω σταθεί και σε επώδυνα πράγματα αλλά αυτή είναι η δουλειά του χρόνου. Όλα ζητούν χρόνο: Σχέσεις, αγάπες, έρωτες, κακοτυχίες, ιδέες, καλά και κακά.

Ο χρόνος σας έχει κάνει καλό;
Ναι γιατί τον σεβάστηκα, έκανα αυτό που ήθελα, δεν υποχώρησα σε όσα πίστευα οπότε σε όποια ώρα και να γυρίσω πίσω το ρολόι της ζωής μου ξέρω πως έκανα αυτό που μου άρεσε.

Πού έχετε διαθέσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής σας;
Κυρίως στη δουλειά μου γιατί εκεί περνούσα ωραία. Όταν με ρωτούσαν τι κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, τους κοιτούσα με απορία και προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσαν.

Δεν έχετε κουραστεί από αυτή την αφοσίωση;
Εκείνο που με κουράζει είναι το γύρω περιβάλλον. Δεν έχω συμφιλιωθεί με την Αθήνα και δεν πρόκειται να συμφιλιωθώ ποτέ. Θα προτιμούσα να μένω μόνιμα το χειμώνα στην Πάρο. Δεν αντέχω να χρειάζομαι ώρες για να φτάσω κάπου και να ολοκληρώσω μια δουλειά. Θέλω να είμαι στην ώρα μου, δεν μπορώ να χάνω χρόνο – μπορεί και να τρελαθώ. Όσες σκηνές απόγνωσης έχω ζήσει στη ζωή μου, τις έχω ζήσει μέσα στο αυτοκίνητο. Γι’ αυτό και οδηγώ πάντα στη δεξιά λωρίδα ώστε να έχω δυνατότητα διαφυγής.

Είναι πιθανό το σενάριο να αφήσετε την Αθήνα και ότι αυτή σημαίνει;
Είναι μέσα στο μυαλό μου• να μπορώ να ζω στην Πάρο και να έρχομαι μόνο για να δουλεύω και να φεύγω. Η Πάρος είναι το κέντρο της άλλης ζωής που θέλω να κάνω. Έχει θάλασσα κι ότι έχει θάλασσα μου αρέσει περισσότερο.

Είστε έτοιμος να αποχαιρετίσετε ανθρώπους;
Θες – δεν θες θ’ αποχαιρετίσεις ανθρώπους. Αυτό που μαζί τους έπρεπε να συμβεί έχει συμβεί. Όλες οι σχέσεις δεν είναι ίδιες• οι σχέσεις έχουν χρόνο, ο έρωτας έχει χρόνο. Η αγάπη είναι άχρονη γιατί και σαν συναίσθημα δεν είναι καθορισμένο ακριβώς.

Θελήσατε να απαλλαχτείτε από φορτία ή από ανθρώπους;
Φορτία είχα ναι, αλλά δεν είναι ωραίο να λες ότι απαλλάχτηκες από ανθρώπους γιατί αυτό σημαίνει ότι βάζεις τον εαυτό σου στο κέντρο των εξελίξεων ενώ δεν είσαι παρά ένα συμβάν μέσα στη ροή της ζωής. Θα με αποχωριστούν άνθρωποι όπως και θα αποχωριστώ ανθρώπους ωστόσο ό,τι δεν συνδέθηκε με βαθύ έρωτα ή με βαθιά αγάπη είναι σίγουρο ότι μέσα στο χρόνο θα λυθεί.

Δεν υπήρξε ούτε έστω μια φάση στη ζωή σας που βάζατε τον εαυτό σας στο κέντρο;
Όσο κι αν φανεί απίστευτο, όχι. Μπορεί πάντα να με τοποθετούσαν στο κέντρο του τραπεζιού μα εγώ ήθελα, από μικρό παιδί, να κάθομαι στη γωνία. Αυτή ήταν και είναι η αγαπημένη μου θέση. Δεν θέλω να μιλάω• θέλω να είμαι ήσυχος και ν’ ακούω.

Οξύμωρο να το λέει αυτό ένας πρωταγωνιστής.
Θα σας πω το εξής: Κάποια στιγμή, το περασμένο καλοκαίρι κάτι φίλοι μου μού πρότειναν να πάμε για μπάνιο σε μια συγκεκριμένη παραλία. Και λέω: «Ρε παιδιά έχει πάρα πολύ κόσμο. Άσε που θα με κοιτάζουν όλοι και το μόνο που θα κάνω για να ικανοποιήσω τα μάτια τους θα είναι μια βουτιά!». Περίπου το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο.

Υπολογίζετε τι περιμένουν οι άλλοι από εσάς;
Δεν γίνεται αλλιώς.

Το κυνήγι της πρωτιάς μπορείτε να το αφήσετε πίσω σας;
Δεν είχα καμία αγωνία για πρωτιά και θέλω να το κάνω σαφές. Όταν αφήνεις τη Νομική και μετακινείσαι στο θέατρο δεν το κάνεις για να γίνεις πρώτος αλλά για να κάνεις αυτό που θες. Πρωτιά είναι να ακολουθείς αυτό που είσαι. Επομένως η οποιαδήποτε επιτυχία είχε να κάνει με όσα σκεφτόμουν και ήθελα. Επιτυχία είναι ο σεβασμός στη θέληση μας. Να μην φτιάξουμε μια εικόνα άλλη από αυτή που πραγματικά είμαστε. Οπότε, σας διαβεβαιώ, δεν πέρασα τέτοιες αγωνίες.

Ακόμα κι αν αυτό δεν μεταφραζόταν σε εισιτήρια στο ταμείο του θεάτρου;
Δεν το αντιμετωπίζω έτσι. Όταν γράφω ή παίζω σκέφτομαι ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορώ να κάνω πολλούς ανθρώπους χαρούμενους. Κι αυτή η θέληση δεν έχει να κάνει με την επιτυχία αλλά με το ότι αυτός είναι ο δικός μου δρόμος. Δεν με ενδιαφέρει για να κάνω κάτι και να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου αλλά όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Έχω την τέχνη μου για να περνούν καλά οι άλλοι. Αλλιώς είναι σαν να ανοίγεις ένα σουβλατζίδικο και να τρως τα σουβλάκια μόνος σου.

Δεν μπορεί, θα είχατε κι αποτυχίες. Πώς αντιδράσατε σε αυτές;
Έτυχε στα 35 χρόνια που κάνω θέατρο να έχω μια μόνο αποτυχία, «Το ημερολόγιο ενός τρελού» το οποίο το έπαιξα για ένα μήνα το χειμώνα του 1988. Και τότε η λογική με ώθησε να αποτύχω• δεν ήμουν έτοιμος να το κάνω το βήμα και το ήξερα. Ο Βολανάκης από τον οποίο ζήτησα να με σκηνοθετήσει μου είπε πως η τότε απόφαση μου στην Αγγλία λέγεται «κάθομαι σε δύο σκαμπό». Συγκεκριμένα μου είπε: «Θα πέσεις. Οι μεν κουλτουριάρηδες δεν πρόκειται να σε δουν, το δε κοινό σου δεν πρόκειται να σε ακολουθήσει. Άρα θα πέσεις κάτω. Αλλά από την στιγμή που θα πέσεις κάτω θα δεις το θέατρο με άλλη ματιά». Ο Βολανάκης δηλαδή με καλούσε σε αποτυχία και μου έλεγε πως αν είμαι αποφασισμένος να αποτύχω εκείνος ήταν διαθέσιμος να με σκηνοθετήσει. Μετά λοιπόν από εκείνη την αποτυχία έγινε τομή μέσα στο κεφάλι μου για το τι θα έκανα στη συνέχεια της πορείας μου.

Το ρίσκο της αποτυχίας το παίρνετε ανά πάσα στιγμή;
Ναι βέβαια. Δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά και να μην έχεις στο μυαλό σου την αποτυχία. Δεν θα σπάσει το ποτήρι και θ’ αρχίσω να κλαίω. Δεν κλαίω, πάω παρακάτω.

Θέλατε να έχετε στο κοινό σας… κουλτουριάρηδες;
Κουλτουριάρηδες που αγαπούν το θέατρο ναι, πάντα τους θέλεις. Αλλά αρρωστοκουλτουριάδηδες όχι, δεν θέλω. Έχω παρακολουθήσει τέτοια θεάματα τα οποία μου θυμίζουν μονίμως τις γριές που ακούν τα Ευαγγέλια αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ ότι λένε. Υπάρχουν θεατές που όσο δεν καταλαβαίνουν αυτό που είδαν, τόσο ικανοποιούνται ότι αυτό που είδαν είναι σπάνιο και σημαντικό.

Ομολογήσατε νωρίτερα ότι βρίσκεστε σε μια νέα φάση. Θα αναλαμβάνατε αυτή τη στιγμή κάποια θεσμική θέση;
Εγώ, δεν νομίζω ότι θα ήμουν καλός.

Δεν επιθυμείτε την ευθύνη;
Την ευθύνη την αντέχω, τη δουλειά την αντέχω αλλά δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει. Δεν θέλω να έχω σχέση με το δημόσιο, θέλω να δημιουργώ ιδιωτικά. Είμαι σε μια φάση που έχω μια νέα προοπτική. Παρακολουθώ που βρίσκεται η ψυχή μου, που βρίσκομαι εγώ και σχεδιάζω κατά που πάω. Έχω μάθει με τον καιρό να διακρίνω σαν την καμήλα στην έρημο.

Η Ελλάδα είναι έρημος;
Η Ελλάδα είναι έρημη και μόνη. Αλλά με έναν περίεργο τρόπο είναι και το πιο ασφαλές μέρος. Στα επόμενα χρόνια πιστεύω ότι θα είναι η ασφαλής καρδιά της Ευρώπης. Αν παρακολουθήσετε το κύμα πλούσιων του εξωτερικού που έρχονται και αγοράζουν σπίτια στην Αθήνα και σε νησιά, ίσως αυτό είναι μια ένδειξη.

Εσείς δηλαδή βλέπετε θετικά αυτή τη διαδικασία, κι όχι σαν ξεπούλημα όπως την βλέπουν οι περισσότεροι;
Διαφωνώ κάθετα με το να χάνουν τα σπίτια τους οι άνθρωποι. Δεν δέχομαι να χάνει κάποιος βίαια το χώρο του και είναι το σημείο που με ενοχλεί περισσότερο ανάμεσα στα ελληνικά προβλήματα. Οι πρώτες κατοικίες ή τα κληροδοτήματα πρέπει να προστατευτούν. Όμως αυτό δεν είναι θέμα της κάθε κυβέρνησης – είναι και αυτής – αλλά έγκειται στο ότι είμαστε δεμένοι στο άρμα της παράνοιας του Σόϊμπλε. Κι επιμένω σ’ αυτό. Όσο υπάρχει ο Σόϊμπλε η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανασάνει.

Εξακολουθείτε να δείχνετε την ίδια εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Θέλω να βλέπω τα πράγματα σε προοδευτική κατεύθυνση. Δεν γίνεται να δεχθώ ότι επί 40 χρόνια η χώρα κυβερνήθηκε σωστά και τώρα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κάνει όλα λάθος. Θα δω τα λάθη και των μεν και των δε αλλά σαν άνθρωπος θα συνεχίζω να στηρίζω την προοδευτική πορεία της χώρας. Ό,τι καινούργιο γεννηθεί θα είμαι εκεί για να το δω. Ό,τι συντηρητικό κι ακροδεξιό συμβαίνει στη χώρα αυτή δεν θα το στηρίξω απλώς και μόνο επειδή οι συγκεκριμένοι κυβερνώντες δεν πέτυχαν αυτά που περίμενε ο κόσμος. Θα κρίνω, θα επιτεθώ αλλά δεν θα βιαστώ να γίνω θιασώτης της δεξιάς λογικής.

Συνεπώς το πρόσημο για το ΣΥΡΙΖΑ είναι θετικό.
Το θετικό πρόσημο σημαίνει ότι δικαιολογείς τα πάντα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν με ρωτάτε αυτό, η απάντηση είναι «όχι». Αλλά σας λέω πως δεν βιάζομαι. Οι δεξιοί αγανακτούν μετά από 40 χρόνια Δεξιάς κι οι αριστεροί αγανακτούν μετά από μια εβδομάδα Αριστεράς. Πρέπει να το κοιτάξουμε λίγο αυτό.

Μιλάτε ακόμα για το διαχωρισμό Δεξιάς κι Αριστεράς. Είστε Αριστερός;
Με ποιά έννοια; Κομματική ταυτότητα δεν είχα ποτέ στη ζωή μου με εξαίρεση τα φοιτητικά μου χρόνια που ήμουν πιο Αριστερός κι από τους Αριστερούς. Πλέον, προσδιορίζω τον εαυτό μου σαν προοδευτικό άνθρωπο που αξιολογεί τα ρεύματα της εποχής. Και σίγουρα δεν μπορώ να ακούω ακροδεξιές φωνές, δεν με ενδιαφέρει ο φασισμός ή ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν πρόκειται στηρίξω λύσεις κυβερνήσεων τύπου Στουρνάρα και Παπαδήμου. Με ενδιαφέρει η κυβέρνηση να προκύπτει από το λαό κι ας κάνει λάθη. Όταν ο λαός αξιολογεί αυτά τα λάθη ας αλλάξει την κυβέρνηση, πάντα με γνώμονα την πρόοδο.

Πιστεύετε πως οι πολιτικές σας θέσεις σας έχουν κοστίσει στο προφίλ σας;
Είναι προτιμότερο να μιλάς την αλήθεια στους ανθρώπους και να τους δίνεις την ευκαιρία να συγκρουστούν μαζί σου, παρά να τους λες ψέματα. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να μην διορθώνω την ψευδή εικόνα – την οποία δημιουργούν πολύ συχνά για μένα. Ο χρόνος θα δείξει τι ήταν πραγματικά αληθινό. Δεν θέλω να βιδώνω πόρτα – πόρτα αυτό που χαλάει. Στη ζωή θα συγκρουστείς, θα κερδίσεις, θα χάσεις αλλά όταν αγαπάς βαθιά τον κόσμο κι ένα ποτήρι και δυο πιάτα να σπάσεις, εκείνοι θα τα ζυγίσουν όλα στο τέλος.

Πηγή : tospirto

RELATED ARTICLES

Most Popular

WE RECOMMENT FOR YOU