Με έναν τρόπο, στο θέατρο όλοι παραμένουμε παιδιά για πάντα».
Ξεκίνησε ως νεαρός ηθοποιός στηρίζοντας παραστάσεις σκηνοθετών, όπως των Μαστοράκη, Μαυρίκιου, Καραθάνου, Λιγνάδη, Ρήγου, της Θεοδώρου και άλλων, για να ξεχωρίσει κάποια χρόνια αργότερα με την ερμηνεία του ως Dr. Frank στο Rocky Horror Show. Από εκείνη τη στιγμή, ο 34χρονος Κωνσταντίνος Ασπιώτης ερμηνεύει ρόλους απαιτητικούς. Πέρσι ήταν ο Άλεξ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και φέτος ο Άμλετ. Ένας «κόντρα» ρόλος θα λέγαμε από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει, ο πρίγκηπας της Δανίας τον καλεί να συναντήσει τα σκοτάδια του, να χτυπηθεί μεταξύ ζωής και ανυπαρξίας. Συζητήσαμε μαζί του λίγες μέρες αφού έδωσε το πρώτο του ραντεβού στη σκηνή με τον πρίγκιπα Άμλετ στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά.
Τα τελευταία χρόνια ερμηνεύεις απαιτητικούς ρόλους. Σε έχει αλλάξει αυτό;
Ασφαλώς! Πιστεύω πως κάθε συνεργασία και κάθε ενασχόληση με ένα νέο κείμενο στο θέατρο μας εξελίσσει ως ηθοποιούς. Αλλά και ως ανθρώπους, ναι!
Τι έχεις απομυθοποιήσει στο επάγγελμα σου;
Αν το πιστεύεις, μου φαίνεται το ίδιο μαγικό όπως στην αρχή και ακόμη περισσότερο. Άλλωστε η δουλειά μας είναι να ασχολούμαστε με παραμύθια.
Θα εμπιστευόσουν να σε σκηνοθετήσει ένας νέος δημιουργός;
Οπωσδήποτε και με μεγάλη χαρά. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι τα ηλικιακά χρόνια κάποιου έχουν να κάνουν με τη σκηνοθεσία. Το μυαλό του σκηνοθέτη είναι το θέμα, οι γνώσεις και το ταλέντο του.
Πότε οι ευκολίες ενός ηθοποιού γίνονται εμπόδιο στην εξέλιξη του;
Όταν επαναπαύεται σε αυτές και τις εμπορεύεται συνέχεια. Όποιος το κάνει αυτό εμποδίζει τον εαυτό του να διευρύνει τα όριά του και να δει πως υπάρχουν και άλλα κομμάτια «γης ανεξερεύνητης – παρθένας».
Πώς θα καταφέρεις να φέρνεις σε πέρας το ρόλο του Άμλετ κάθε βράδυ;
Να είμαι ειλικρινής; Δεν ξέρω. Αυτό που μπορώ να πω πάντως είναι ότι είμαι επαγγελματίας.
Πώς καταπολεμάς το άγχος σου ως ηθοποιός;
Με την επιθυμία μου να πω την ιστορία.
Αγαπημένο σου τραγούδι αυτή την περίοδο;
Το «Πάμε μια βόλτα» της Μαρίζας Ρίζου από τον υπέροχο νέο της δίσκο «Μεγάλη γιορτή».
Όταν σκηνοθετείς εσύ άλλους ηθοποιούς είσαι στοργικός ή σκληρός;
Νομίζω ότι είμαι πολύ στοργικός, τους αγαπάω, τους νοιάζομαι απόλυτα και τους εμπιστεύομαι. Φυσικά αυτό με κάνει και πολύ αυστηρό κάποιες φορές.
Τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να αλλάξει η δική σου γενιά στο ελληνικό θέατρο;
Δεν πιστεύω στη μάχη των γενεών στο θέατρο. Με έναν τρόπο, στο θέατρο όλοι παραμένουμε παιδιά για πάντα. Κάτι σαν να βρισκόμαστε στην χώρα του Πίτερ Παν. Οι γενιές υπάρχουν μόνο σαν έννοια για να μας τοποθετούν κάπου, είναι ένας χαρακτηρισμός ίσως περίεργος, αν όχι και άδικος.
Νιώθεις μεγαλύτερη ευθύνη για τις καλλιτεχνικές σου πράξεις τώρα που αναγνωρίζεται περισσότερο η δουλειά σου;
Όχι δεν το νιώθω έτσι. Εγώ τη δουλειά μου κάνω πάντα. Ερευνώ καταστάσεις, αντιλαμβάνομαι πράγματα και πάντα, λέω ιστορίες. Αυτό είναι όλο.
Πόσο αλλάζει η συνεργασία ενός ηθοποιού με τον σκηνοθέτη όταν καλείται να ερμηνεύσει έναν ρόλο όπως ο Άμλετ;
Δεν ξέρω γενικά. Πάντως συγκεκριμένα με τον Γιάννη Κακλέα συνεργαστήκαμε άψογα, ήρεμα και με σεβασμό. Ήταν ωραία.
Ποια σκέψη σου δίνει χαρά;
Όταν πεινάω και έρχεται η παραγγελία… (γέλια).
Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά;
Πολλές φορές. Πάντα όμως κοίταζα τη δουλειά μου και δεν άφηνα να με «ρίχνει» κανείς. Ενδυνάμωνα την πίστη στον εαυτό μου.
Επόμενα σχέδια;
Έχω σκηνοθετήσει την μουσική παράσταση της Μαρίζας Ρίζου, η οποία θα παίζεται για άλλο ένα Σάββατο (10/12) στο Passport Κεραμεικός, και, φυσικά, συνεχίζει το ταξίδι μου με τον Άμλετ μέχρι τις 22 Γενάρη. Είναι αρκετά αυτά και ωραία. Τουλάχιστον για μένα. Τίποτα άλλο μελλοντικά.
* Άμλετ του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Παίζουν επίσης οι: Ευγενία Δημητροπούλου, Θανάσης Δήμου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Στέργιος Κοντακιώτης, Στέλιος Ξανθουδάκης, Χρήστος Σαπουντζής, Ιβάν Σβιτάιλο, Έλενα Τοπαλίδου, Γιάννης Τσεμπερλίδης και Τζεφ Μαράουι. Μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2017.
Πηγή: Tospirto