Home cinema news Συντευξη του γιώργου παπαδόπουλου

Συντευξη του γιώργου παπαδόπουλου

0

«Κάποια τραύματα είναι τόσο βαθιά θαμμένα που χρειάζεται έναν εξωτερικό φακό για να τα δεις».

Τον ξεχώρισα πρώτη φορά στους «Γιους και Κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Έκτοτε παρακολουθώ την πορεία του («Πολιτισμός, Μια Κοσμική Τραγωδία» /Γιάννης Σκουρλέτης, «Δαμάζοντας τα Κύματα»/ Εθνικό κ.ά) και τις προσεκτικά επιλεγμένες – στην πλειοψηφία τους- δουλειές του. Ο λόγος για τον ηθοποιό Γιώργο Παπαπαύλου που, ευτυχώς, αποφάσισε να αφήσει τα νομικά – είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής- και να ασχοληθεί με το θέατρο. Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στον «Συλλέκτη» που σκηνοθετεί ο Ενκε Φεζολάρι στο Vault και μόλις τελείωσαν -προς το παρόν, γιατί θα ακολουθήσει περιοδεία- οι παραστάσεις του «Αγαμέμνονα» στο Θέατρο Θησείον στο πλευρό της Λήδας Πρωτοψάλτη.

Τι σε γοητεύει στον Συλλέκτη;
Σε μια πρώτη ανάγνωση το έργο είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με ενδιαφέρουσα δομή που σε κάνει να αγωνιάς για το τι θα γίνει παρακάτω. Μελετώντας όμως το κείμενο του Φόουλς αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για κάτι πιο βαθύ,πιο περίπλοκο και πιο ουσιαστικό. Ρίχνει φως στις εμμονές και τις ανακολουθίες της αγγλικής κοινωνίας και επομένως κάθε κοινωνίας που υποφέρει από φαινόμενα ταξικών διακρίσεων,αποκλεισμών και φόβου να αποδεχθεί κάθε τι διαφορετικό. Τι μπορεί να συμβεί όταν δύο άνθρωποι από διαφορετικές τάξεις, διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου βρεθούν σε ένα υπόγειο χωρίς όλα αυτά τα προσωπεία που η κοινωνία επιβάλλει να έχουν στην καθημερινότητα τους.

Ψυχογράφησε μας λίγο τον ήρωα που υποδύεσαι. Μπόρεσες να τον καταλάβεις;
Τον κατανόησα για να μπορέσω να τον υπερασπιστώ σκηνικά. Ο Φρέντερικ παρουσιάζει διαταραχές και αποκλίνουσες συμπεριφορές. Είναι κοινωνιοπαθής και επομένως δεν μπορεί να αντληφθεί ότι αυτό που κάνει είναι λάθος. Οι πράξεις του είναι εγκληματικές και κοινωνικά μη αποδεκτές. Δεν μπορεί να απολαύσει την ομορφιά παρά μόνο την εγκλωβίζει, στην αρχή με τις πεταλούδες και μετά με ζωντανό οργανισμό, την Μιράντα. Μέσα σε όλα αυτά εγώ σκέφτηκα ότι ο Φρέντερικ αισθάνεται μια τεράστια μοναξιά, ένα δυσαναπλήρωτο κενό γιατί δεν είχε την τύχη να μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον που θα του επέτρεπε να συγκροτήσει μια προσωπικότητα που θα αναγνωρίζει το κακό και το λάθος. Γιατί η αναγνώριση συνεπάγεται αποδοχή του άλλου.

Πού επικεντρώνεται η παράσταση σκηνοθετικά;
Η σκηνοθεσία του Ένκε επικεντρώνεται στην ταξική διαμάχη και στην έντονη μάχη εξουσίας στην οποία προσπαθούν να κυριαρχήσουν ο ένας στον άλλο σωματικά,διανοητικά,ηθικά και αισθητικά επιβάλλοντας τη θέληση του στον άλλο. Αυτό επιτυγχάνεται άλλοτε με ρεαλισμό και άλλοτε ποιητικά-υπερβατικά.

Πού αγγίζει το σήμερα;
Μια από τις σημαίνουσες παθογένειες της κοινωνίας μας σήμερα είναι η μη κατανόηση και αποδοχή του άλλου και της διαφορετικότητας του. Όλοι μανιασμένα προσπαθούμε να επιβάλλουμε την άποψή μας και να κυριαρχήσουμε στον άλλο με σημαία μας το μότο ”Αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εχθρός μας”

Γιατί θέλουμε να εγκλωβίσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και ειδικά τους ερωτικούς μας συντρόφους; Βλέπεις τέτοιες σχέσεις γύρω σου;
Κυρίως τέτοιες σχέσεις συναντώ και, όπως μου είπε και ένας ψυχίατρος με τον οποίο συνομίλησα όταν μελετούσα τον ρόλο αυτό, συμβαίνει γιατί υπήρξαν κενά και τραύματα στην βρεφική και παιδική ηλικία και στη σχέση του παιδιού με την μάνα του και τον πατέρα του. Μια σειρά από γεγονότα που ίσως φαντάζουν ασήμαντα για ένα μωρό, μπορούν να το στιγματίσουν και μεγαλώνοντας να θεωρεί ότι η αναγνώριση της ελευθερίας του συντρόφου του σημαίνει αδιαφορία, χωρισμός. Προτιμούν να έχουν τον σύντροφό τους στον καναπέ και να τον βλέπουν τα βαριέται παρά να είναι έξω με τους φίλους του. Τότε όμως δεν συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει το ”εμείς”, υπάρχει το εγώ και το εσύ, αλλά ποτέ δεν ενώθηκαν στο εμείς.

Εσύ το κάνεις αυτό; Εχεις περάσει τέτοιες φάσεις στις σχέσεις σου;
Δεν πέρασα ποτέ τέτοιες φάσεις ευτυχώς. Έχω περάσει το αντίθετο,να μην αντέχω δηλαδή το κοντά, το πολύ κοντά. Κάνω όμως σοβαρη δουλειά με τον εαυτό μου και με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας είμαι σε καλό δρόμο. Επί τη ευκαιρία να πω ότι η ψυχολογία- ψυχιατρική έχει κάνει άλματα. Απευθυνθείτε σε έναν ειδικό. Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα λύσει όλα μόνος του, γιατί για να λύσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις. Κάποια τραύματα είναι τόσο βαθιά θαμμένα που χρειάζεται έναν εξωτερικό φακό για να τα δεις.

Ταυτόχρονα ήσουν και στον Αγαμέμνονα στο θέατρο Θησείον. Μίλησε μας λίγο για το έργο αυτό….
Το έργο αποτελεί μια συρρραφή πάνω στον ΄΄Αγαμέμνονα΄΄ του Αισχύλου και την ΄΄Ιφιγένεια εν Αυλίδι΄΄ του Ευριπίδη. Μέσω μιας μουσικής δωματίου σε συνδυασμό με τρείς φωνές, δύο ηθοποιούς και έναν μουσικό (βιολί), ξετιλύγεται μπροστά μας η πορεία προς τον πόλεμο της Τροίας. Εξιστορείται η πορεία του Αγαμέμνονα, η αφορμή του πολέμου, η θυσία της κόρης του, ο ίδιος ο πόλεμος, η επιστροφή του στο Άργος και η τιμωρία που του επιφύλασσε η γυναίκα του. Αφορμή ο πόλεμος και η ίδια η φύση του. Τα αίτια μέσα από το λόγο των δύο τραγικών ποιητών. Να σημειώσω εδώ οτι η παράσταση ολοκλήρωσε το κύκλο της στην Αθήνα και θα συνεχίσει σε διάφορα φεστιβάλ ανα την Ελλάδα.

Πώς δένει η μουσική με το λόγο στο πρόσωπο του Αγαμέμνονα;
Η μουσική (του Γιώργου Κουμεντάκη) λειτουργεί σε όλη την διάρκεια της παράστασης ως τρίτος ηθοποιός που αντί για λέξεις εκφέρει νότες. Ενδιαφέρουσα είναι η σκηνή όπου εγώ ως Κλυταιμνήστρα συνομιλώ με τον βιολί που υποδύεται τον Αγαμέμνονα. Δηλαδή ακούμε έναν αγώνα λόγου μεταξύ δύο προσώπων, μόνο που η απάντηση στις λέξεις είναι νότες. Δημιουργείται έτσι κάτι εφιαλτικό και ταυτόχρονα καταλαβαίνουμε το μέγεθος του Αισχύλου.

Πώς είναι να στέκεσαι δίπλα στη Λήδα Πρωτοψάλτη;
Η Λήδα είναι η ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Στέκομαι με σεβασμό και δέος και τεράστια ευγνωμοσύνη που συνυπήρξαμε σκηνικά. Θυμάμαι όταν βρεθήκαμε στην πρώτη ανάγνωση πόσο χάλια διάβασα από το τρακ που είχα. Επίσης θα θυμάμαι πάντα αυτά που μου είπε για μένα και τη δύναμή μου ως ηθοποιός.

Μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σου όνειρο;
Να παίξω τον Διόνυσο στην Επίδαυρο και να με σκηνοθετήσει ο Σκορτσέζε. Αν γίνεται και με τον Ντι Κάπριο θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Πηγή : tospirto