Home cinema news Συντευξη με τον αρη μπινιαρη

Συντευξη με τον αρη μπινιαρη

0

Ο Άρης Μπινιάρης – αυτήν την εποχή – παίζει με τις «Βάκχες». Είναι έτοιμος να τις παρουσιάσει σ’ έναν εσωτερικό, αλλά ασφαλή χώρο, αυτόν της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Ένας καλλιτέχνης συνεπής, δημιουργικός και ευφάνταστος. Ένας άνθρωπος ειλικρινής και ευγενής. Χαίρεσαι να μιλάς μαζί του όσο χαίρεσαι να βλέπεις τα έργα του να ζωντανεύουν και να θεριεύουν επί σκηνής. Και να σε παρασύρουν….

Πόσο αγχωμένος είσαι πριν από την πρεμιέρα της παράστασηςq
Είναι ένα δημιουργικό άγχος και μία εξίσου δημιουργική αγωνία σε συνδυασμό με την προσμονή.

Τι μπορεί να σε προβληματίσει, τι έχεις στο μυαλό σου κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας; Χάνεις τον ύπνο σου;
Δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει να χάνω τον ύπνο μου. Είναι μια δουλειά. Ξέρω ότι πρέπει να ξεκινήσω πρόβες και να παραδώσω- στο τέλος- μία παράσταση. Έχοντας ένα πρόγραμμα και ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα φτάσαμε-και αυτήν τη φορά- να είμαστε έτοιμοι για την πρεμιέρα, στο βαθμό που πιστεύουμε εμείς ότι είμαστε έτοιμοι. Είναι πιο απλό από όσο ακούγεται και αυτό που κάναμε ήταν να δουλέψουμε εντατικά και να ολοκληρώσουμε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Τώρα περιμένουμε να δούμε αν θα το δεχθεί ο κόσμος. Άλλωστε ο στόχος μας είναι αυτή η παράσταση να συσχετιστεί με τους θεατές, να επικοινωνήσει και να έχει ανταπόκριση. Την ετοιμάσαμε με πίεση, κούραση, χαρά και κόπο.

Οι «Βάκχες» γιατί ήρθαν στον δρόμο σου;
Έχει προηγηθεί η παρουσίαση του ίδιου έργου το 2010, στο Bios. Με μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση… τότε. Επειδή το Αρχαίο Δράμα δεν παύει να είναι μία ανοιχτή πλατφόρμα για μένα προκειμένου να συσχετίζομαι και να συνδιαλέγομαι, πήρα μία συνειδητή απόφαση να ξανασχοληθώ με τις Βάκχες και να προτείνω το ανέβασμά τους στην Στέγη. Αυτήν τη φορά – και μέσα από διάφορες προοπτικές που προέκυψαν – βρέθηκα να κάνω μία παράσταση εσωτερικού χώρου. Ενός χώρου, όμως, που αισθάνθηκα – εξ αρχής- την ασφάλεια ότι στον βαθμό που θα χρειαζόταν -και τελικώς χρειάστηκε- να υπάρξει μία δραματουργική μετατόπιση του έργου, αυτό θα ήταν εφικτό. Και κάπως έτσι έχω την εντύπωση ότι αυτό που έχουμε φτιάξει μπορεί να σταθεί και σ’ έναν εξωτερικό χώρο. Ο θεατής θα δει ένα σύνολο τελεστών που εγείρουν μία τελετουργία μέσω της μουσικής, της κίνησης και των εκφραστικών μέσων των ηθοποιών για να αφηγηθούν -εν είδει- παραβολής την ιστορία των Βακχών. Επίσης το συγκεκριμένο έργο έχει σημαντική αξία αφού – ως επί το πλείστον φέρει μπροστά τη ζωογόνο και τη ζωοφόρο ορμή και δύναμη των πραγμάτων. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο για το σημείο όπου βρισκόμαστε σαν κοινωνία και σαν χώρα σήμερα. Έχουμε ενδώσει σε αντιστάσεις και σε μία παραίτηση από την προσπάθεια να καλυτερέψουν τα πράγματα. Αυτό είναι ένα ισχυρό κομμάτι που βρήκα ότι συνδέεται με τη ζωή που ζούμε.

Το Αρχαίο Δράμα μπορεί να ερεθίσει την ιστορική μνήμη του θεατή και να τον βάλει σε σκέψεις για το τώρα και το μέλλον;
Είναι μία αμφίδρομη διαδικασία. Δεν έχει να κάνει μόνο μ’ ένα κείμενο ή μια παράσταση. Είναι σημαντική η χρονική στιγμή της συνάντησης. Σε τι φάση βρίσκεται ο θεατής. Πάντως η δημιουργική ενασχόλησή μας μ’ αυτά τα κείμενα, η ερμηνεία τους μέσα από τους δικούς μας κώδικες και τα φίλτρα του σήμερα μακριά από την αγωνία της αναβίωσης τα μετατρέπει σε καλούπια. Εκεί μπαίνουμε για να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε με αποτέλεσμα να προκύπτει κάτι γόνιμο, κάτι ωραίο. Αν μιλήσω από την πλευρά του θεατή αυτό που με νοιάζει εμένα όταν βλέπω ένα έργο είναι να δω τη σύνδεση του καλλιτέχνη με το έργο και τι είναι αυτό που τον συγκλόνισε τόσο πολύ προκειμένου να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο κείμενο.

Οι «Βάκχες» μπορεί να τσιγκλήσουν τον θεατή μέσα από την έκφραση της οργής, ενός ενστίκτου, μιας μεταμόρφωσης;
Στη δική μας την ανάγνωση υπάρχουν έντονα τα ζωοφόρα και τα ερωτικά ένστικτα. Δίνεται μεγάλη σημασία στη γιορτή, στην ηδονή και το «μαζί». Στη σύνθεση και τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση και των ανθρώπων μεταξύ τους. Εστιάζουμε στο ότι όταν μπαίνεις στη διαδικασία να αντισταθείς σε μία τέτοια ορμή που έρχεται- μία φυσική ορμή και ροπή των πραγμάτων- οδηγείσαι αναπόφευκτα σε ένα διαμελισμό και σ’ έναν κατακερματισμό. Παύεις να ανήκεις στο όλον.

Το ότι βρίσκεσαι στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση όπου γίνονται σημαντικές δουλειές σε κάνει να νιώθεις σπουδαίος;
Η διαδρομή μου έχει ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν. Το σημείο όπου βρίσκομαι είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας και μιας επιμονής σε δουλειές όπως το «Θείο Τραγί». Είχα στο μυαλό μου ότι για να μπορέσω να συνεχίσω και να εξελιχθώ θα έπρεπε –κάποιες στιγμές- να αποστασιοποιηθώ. Κάπως έτσι δούλεψα αρκετά σε δουλειές που ήταν άσχετες με το θέατρο. Το 2011 εργάστηκα ως ανειδίκευτος εργάτης σε φωτοβολταϊκά πάρκα, σε συνεργείο ηλεκτρολόγων και αμέσως μετά εκπαιδεύτηκα και έγινα ψήστης σε κεντρική και μεγάλη αλυσίδα αρτοποιίας, όπου έμεινα για 4 χρόνια. Συνειδητά έλυσα το βιοποριστικό μου πρόβλημα και την ίδια στιγμή γείωσα τα πάντα. Όμως η καλλιτεχνική δημιουργία έτρεχε παράλληλα. Κάπως έτσι έβαλα γερές βάσεις και αυτό που κάνω σήμερα είναι πολύ σταθερό αφού προσπάθησα να μην απομακρυνθώ από το κέντρο μου.

Από τη στιγμή που έγινες –εκτός από καλλιτέχνης – και εργάτης, όπως όλοι μας ήρθες πιο κοντά στον κόσμο;
Δεν ξεκινάω κάτι έχοντας στο μυαλό μου αυτό, δεν στοχεύω στο να προσεγγίσω αμέσως το κοινό. Επιλέγω ένα έργο που συγκινεί πρωτίστως εμένα. Είτε γιατί εκφράζει ζητήματα που με αφορούν είτε γιατί λέει πράγματα για την κοινωνία μέσα στην οποία ζω. Το ότι επέλεξα να κάνω μία άλλη δουλειά εκτός θεάτρου ήταν ο δικός μου ασφαλής δρόμος για να μη βάλω σ’ εκείνη την φάση το «Τραγί» μπροστά –σαν άλογο κούρσας- για να μου φέρει χρήματα. Ένιωσα ότι θα έκανα μία έκπτωση στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Η επιθυμία μου ήταν να ζήσω εκτός θεάτρου και να διαφυλάξω την παρουσία μου μέσα σε αυτό. Έμαθα –στις άλλες δουλειές- να διαχειρίζομαι τον χρόνο, να αποδίδω κάτω από συνθήκες πίεσης και να βλέπω το αποτέλεσμα με τη μία. Αν αυτό που έφτιαχνα ήταν καλό ο πελάτης το επέλεγε… κάτι άμεσο και σπουδαίο.

Έχεις σκεφτεί τι θα γίνει μετά τις «Βάκχες»; Γίνεσαι εμμονικός στο να ξεπεράσεις τον εαυτό σου;
Θέλω να σκέφτομαι ότι το επόμενο καλλιτεχνικό βήμα θα είναι κάτι που θα με συγκινεί βαθιά. Αποφεύγω να γίνομαι εμμονικός και να πέφτω σε παγίδες. Το δίχτυ ασφαλείας μου είναι να επιλέξω κάτι που να έχει να μου πει κάτι, κλισέ αλλά είναι αλήθεια.

Ετοιμάζεις ήδη κάτι καινούριο;
Θα κάνω δύο δουλειές. Η μία από αυτές είναι «μικρής κλίμακας» όπως το «Τραγί» και το «’21». Αυτή την φορά έχει να κάνει με το 1940. Με τη νικηφόρα περίοδο πριν έρθουν οι Γερμανοί. Είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά. Η δεύτερη δουλειά δεν είναι ανακοινώσιμη.

Πηγή:  tospirto-net