Ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ αμείωτης έντασης όπου δύο ανθρώπινα πλάσματα ακροβατούν ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, ανάμεσα στο ένστικτο και στη λογική.
Τι γοήτευσε την Κερασία Σαμαρά στο συγκεκριμένο έργο ώστε να το σκηνοθετήσει; «Η έννοια της πρόφασης. Ένιωσα ότι το έργο είχε μια δήθεν αστυνομική πλοκή, ενώ στην πραγματικότητα στόχευε σε κάτι άλλο, στο να μιλήσει για την μοναξιά και το φόβο της απομόνωσης μέσα σ’ έναν ψεύτικο κόσμο και μάλιστα σε μια τέτοια χρονική στιγμή, που ο κόσμος μας επαίρεται για τον θρίαμβο της άμεσης επικοινωνίας. Κάπως έτσι, άλλωστε, συνδέεται “Το σπίτι στη Λϊμνη” με τα δύο κείμενα που παράλληλα το διατρέχουν. Με την “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” του Lewis Carroll και με το ποίημα του Edgar Alan Poe “Όνειρο Μέσα σε Όνειρο”.
Στο έργο, ο Ντέιβιντ, ένας επιτυχημένος ποινικολόγος, ξυπνάει αναπάντεχα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το πώς βρέθηκε εκεί. Δίπλα του στέκεται η ψυχίατρος Άλις, που αναλαμβάνει να τον ταξιδέψει βήμα – βήμα πίσω στο σκοτάδι ενός μυστικού λαβύρινθου, ενός άλυτου γρίφου, στα έγκατα της μνήμης και του νου, σαν άλλη Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Τι θέλετε να “πει” μ’ αυτό; «Είναι ένα σύγχρονο έργο. Πρωτοανέβηκε το 2014. Προέκυψε προφανώς από τη σημερινή πραγματικότητα. Δύο δυνατά μυαλά, ασκημένοι, ευέλικτοι επαγγελματίες, μία γιατρός κι ένας ποινικολόγος, που έμαθαν να ανιχνεύουν ο καθένας απ’ την πλευρά του την ανθρώπινη φύση, βρίσκονται τώρα οι ίδιοι κάτω από το μικροσκόπιο ο ένας του άλλου, ως υποψήφια θύματα της αμείλικτης προσωπικότητας που και οι δύο διαθέτουν. Υπό παρακολούθησιν ο ένας του άλλου και παίζοντας ταυτόχρονα και οι δύο το ρόλο του αρπακτικού που καραδοκεί μια ελάχιστη κίνηση για να επιτεθεί. Σε αιώνια αγωνία, παλεύοντας ο καθένας για την ατομική του επιβίωση, με τον αιώνιο φόβο ότι ο άλλος ψεύδεται και ότι όπου να ‘ναι θα τον κατασπαράξει. Κάτι μας θυμίζει όλο αυτό, σίγουρα…»
Όσο για τους ήρωες… «Ο Ντέιβιντ είναι ένας πανέξυπνος, επιτυχημένος, ποινικολόγος, λάτρης της δουλειάς του και των προνομίων που του παρέχει. Ξυπνά αναπάντεχα μέσα σε έναν χώρο τον οποίο δεν αναγνωρίζει και ούτε μπορεί να ανακαλέσει το πώς βρέθηκε εκεί. Μέσα από μια τέτοια συνθήκη τον γνωρίζουμε και ανακαλύπτουμε σιγά σιγά έναν γοητευτικό, αδίστακτο, φιλόδοξο, βαθύ γνώστη της ανθρώπινης φύσης. Δίπλα του βρίσκεται η Άλις, απόμακρη, οξυδερκής, επιφανειακά ψυχρή και μάλλον δύσπιστη ψυχίατρος, που τον παρακολουθεί. Και οι δύο, αποδεικνύεται στην πορεία ότι έκρυβαν καλά μιαν άγνωστη πλευρά τους».
Ατμόσφαιρα θρίλερ και μυστήριου… «Αυτό προέκυψε φυσικά, ως αποτέλεσμα. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να αποκρυπτογραφήσω την πρόθεση των ηρώων και να φωτίσω το περιβάλλον από το οποίο προέρχονται. Σε κάθε δημιούργημα, όποιο κι αν είναι, πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να ορίσει την δική του πραγματικότητα. Συχνά μας εκπλήσσει η μορφή που παίρνει κάτι, καθώς εμείς απλώς προσπαθούμε να το αποκαλύψουμε και όχι να το μορφοποιήσουμε. Το όποιο έργο τέχνης είναι ένα παιδί που γεννιέται. Εμείς μπορεί να είμαστε υπεύθυνοι της γέννησής του, όμως εκείνο έχει ήδη την δική του ζωή, μορφή και δύναμη, έτσι κι αλλιώς» αναφέρει χαρακτηριστικά η Κερασία Σαμαρά.
Καλλιτεχνικό όνειρο/ βαθύτερη επιθυμία; «Ακόμη δεν έχω πραγματοποιήσει τα στοιχειώδη, πρώτα όνειρά μου. Δεκάδες κείμενα θέλω να μελετήσω, έργα να σκηνοθετήσω, ρόλους να παίξω. Σα να λέμε «πού θέλεις να ταξιδέψεις;» Παντού. Σε όλον τον κόσμο. Ωστόσο, ναι, υπάρχουν πράγματα που χρόνια τώρα ονειρεύομαι να κάνω. «Το Μυστικό της Υπόθεσης “Μακρόπουλος”», του Karel Čapek είναι ένα απ’ αυτά. Πήγα στην Πράγα, πήρα τα δικαιώματα του έργου το 2000 και το μετέφρασα. Έκτοτε, επί δεκαοκτώ χρόνια τώρα, προσπαθώ να το ανεβάσω, αλλά η παραγωγή είναι πολυδάπανη και προφανώς δεν τα χω καταφέρει μέχρι τώρα. Υπάρχει μια προοπτική να το ανεβάσω τον ερχόμενο χειμώνα στην θεατρική του μορφή. Μαθαίνω ότι ανεβαίνει στην οπερική του μορφή φέτος, στη Λυρική Σκηνή.
Ο «Αγαμέμνων», του Αισχύλου, με μια συγκεκριμένη ματιά, και δύο έργα του Shakespeare, που δεν έχω αξιωθεί ποτέ ως τώρα να παίξω. Επίσης ένα έργο του Martin McDonagh, αλλά και μια παράξενη, σύγχρονη γαλλική κωμωδία».
Και ως προς τα μελλοντικά σχέδια… «Προς το παρόν είμαι πολύ απορροφημένη ακόμη από ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ. Από τις παραστάσεις μας εδώ, αλλά και από την περιοδεία που επιθυμούμε να κάνουμε στη Θεσσαλονίκη και σε μεγάλες πόλεις της περιφέρειας. Μιλώ για τα άμεσα μελλοντικά σχέδια μόνο, γιατί όπως όλοι ξέρουμε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά…»
Πήγη : tospirto-net