Home cinema news Σύντευξη από τις Αναστασία Γιαννάκη – Κατερίνα Πατσιάνη

Σύντευξη από τις Αναστασία Γιαννάκη – Κατερίνα Πατσιάνη

0

Οι δυο καλλιτέχνιδες συναντιούνται ξανά στο θέατρο 104 με την παράσταση «Κοιμάμαι και άλλες ιστορίες».

Μετά την κατάκτηση του 1ου Βραβείου στο Bob Theatre Festival 2017 (Scratch Night), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση «Κοιμάμαι», η Αναστασία Γιαννάκη και η Κατερίνα Πατσιάνη συναντιούνται ξανά από τις 24 Φεβρουαρίου στο θέατρο 104 με την παράσταση «Κοιμάμαι και άλλες ιστορίες».

Εμπνευσμένη από το έργο του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Μάικλ Φρέιν, Matchbox, μια σειρά σύγχρονων μικρών θεατρικών έργων για την ατέρμονη προσπάθεια των ανθρώπων για επικοινωνία, η παράσταση «Κοιμάμαι και άλλες ιστορίες» είναι ένα έργο καθημερινού λόγου που μετατρέπεται συνεχώς σε ποιητική στιγμή. Μια παράσταση για την επικοινωνία των ανθρώπων με τις βαθύτερες κρυμμένες επιθυμίες τους, την ανάγκη τους για συντροφικότητα και την αποδέσμευσή τους από τις δομές εξουσίας. Την ουσιαστική αδέσμευτη επικοινωνία με τον Άλλον αλλά και τον ίδιο τους τον Εαυτό.
Εμείς μιλήσαμε με τις δύο νεαρές πρωταγωνίστριες και συστηθήκαμε μαζί τους λίγο πιο ουσιαστικά.

Συστηθείτε μας
Αναστασία: Εγώ, λοιπόν, είμαι η Αναστασία Γιαννάκη.
Κατερίνα: Κι εγώ η Κατερίνα Πατσιάνη και γνωριστήκαμε με την Αναστασία πριν αρκετά χρόνια, έτυχε να παίξουμε μαζί σε μια αντικατάσταση, εκτιμήσαμε πολύ η μία την άλλη, όχι μόνο πάνω στη δουλειά αλλά και εκτός. Ξαναδουλέψαμε μαζί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε μία παράσταση με βιωματικό περιεχόμενο για παιδιά. Το Bob Theater Festival πέρσι την Άνοιξη ήταν η αφορμή για να δουλέψουμε πάλι μαζί, γίναμε δεκτές, παρουσιάσαμε ένα δείγμα της δουλειάς μας, με το οποίο κερδίσαμε το βραβείο και βάλαμε πλώρη να γίνει παράσταση ολοκληρωμένη. Συνοδοιπόροι είναι η Χριστίνα Σπανού, εικαστικός, που επιμελείται του σκηνικού και των κοστουμιών και η Κατερίνα Φώτη, χορεύτρια-χορογράφος που επιμελείται της κίνησης στην παράσταση.

Λίγα λόγια για το έργο αυτό…
Αναστασία: Το έργο χωρίζεται σε έξι ιστορίες που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Για να καταλάβετε, το κανονικό έργο του Φρέιν αποτελείται από 30 διαφορετικές μικρό-ιστορίες. Εμείς επιλέξαμε έξι από αυτές που πιστεύουμε ότι ταιριάζουν στον αρχικό καμβά που είχε ήδη αρχίσει να δημιουργείται απ’ αυτό που παρουσιάσαμε στο Bob Theater Festival. Μέσα από τη διασκευή και τη σύνθεση που κάναμε, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα έργο που να μπορεί να μιλήσει για όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα απασχολούν έναν άνθρωπο στην καθημερινότητά του. Καμία ιστορία δεν ξεκινάει μ’ ένα ισχυρό συμβάν, ούτε προκύπτει κάποιο στη συνέχεια. Οι ιστορίες μας είναι ισχυρές, γιατί οι ίδιοι οι ήρωες πάσχουν από αυτό που φέρουν στην ταπεινή (φαινομενικά) καθημερινότητά τους.

Τι σας γοήτευσε σ΄αυτό;
Κατερίνα: Αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση στο έργο του Μάικλ Φρέιν “Matchbox” από το οποίο εμπνευστήκαμε την παράσταση είναι οι μικρές και τόσο περιεκτικές ιστορίες. Υπάρχει ένα αρκετά ισχυρό διακύβευμα, δεν υπάρχει ποτέ ο απαραίτητος χρόνος να ξεδιπλωθεί η ιστορία, το θέμα έρχεται άμα τη εμφανίσει των ηρώων στη σκηνή. Επιθυμούν να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν, να επιλύσουν το πρόβλημα τους, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό. Γι’ αυτούς βεβαίως είναι μεγάλο. Είναι σαν ο στόχος τους είναι να κραυγάσουν, αλλά δεν προφταίνουν. Φυσικά, όλα αυτά με πολύ χιούμορ και φρενήρη ρυθμό, κάτι που το κάνει ακόμα πιο γοητευτικό για εμάς. Οι σκηνές διαρκούν τόσο λίγο, πρέπει όλα να ειπωθούν γρήγορα. Ίσως μας θυμίζει τους ρυθμούς που πια έχουμε μάθει να ζούμε…

Η σχέση του με την ποίηση;
Αναστασία: Θεωρώ ότι όλα τα πράγματα στη ζωή μας εμπεριέχουν την ποίηση, είναι θέμα τελείως θέμα οπτικής και επιλογής πόσο θα της επιτρέψεις να εισβάλει σε αυτό που κάνεις. Ένα σημαντικό για εμένα στοιχείο στο έργο μας που το κάνει ποιητικό, είναι η λειτουργία των αντιθέσεων που υπάρχουν σε όλες τις ιστορίες. Τι μπορεί να προκύψει όταν δύο αγάλματα ποθούν να χορέψουν ή δύο εραστές λίγο πριν χωρίσουν για πάντα, μιλάνε για το “για πάντα”; Η σχέση του κάθε έργου με την ποίηση είναι τόση όση έχει αυτός που θα το ζωντανέψει μαζί της.
Τι συμβολίζει αυτό το “Κοιμάμαι”;
Κατερίνα: Όλοι κοιμόμαστε και ξυπνάμε. Φυσιολογική λειτουργία, αδιάκοπη και ασυνείδητη. Υπάρχουν όνειρα του ύπνου και του ξύπνιου. Όνειρα που ζούμε στον ύπνο μας και όνειρα που επιθυμούμε να δούμε να συμβαίνουν στον ξύπνιο μας, επιθυμίες που θέλουμε να πραγματοποιηθούν. Κοιμάμαι σημαίνει κοιμάμαι. Μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο, όπου το φυσιολογικό δεν κυριαρχεί. Στα όνειρα μπορώ να καβαλήσω ένα ψάρι και να πάω στα αστέρια. Όταν ήμασταν παιδιά, μπορούσαμε να ονειρευόμασταν στον ξύπνιο μας. Ως ενήλικες πόσο κοιμόμαστε, πόσο ονειρευόμαστε, πόσο συνειδητά ζούμε, πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από τον πρωτόλειο κόσμο του ονείρου;

Πώς σκιαγραφούνται οι ήρωες του έργου;
Αναστασία: Ο κάθε ήρωας του έργου έχει τη δική του προσωπικότητα και φέρει το δικό του πρόβλημα από το οποίο θέλει να τρέξει μακριά αλλά είναι σαν με κάποιο τρόπο όλοι τους να έχουν γίνει ένα με το πρόβλημα τους και η απόφαση να τρέξουν μακριά από αυτό να παραείναι θαρραλέα. Γιατί θα είναι σαν να χάνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους. Έτσι λοιπόν σκιαγραφήσαμε τους ρόλους βάζοντας το πρόβλημα τους στο σώμα τους. Τι κίνηση ή δυσκινησία φέρει ο κάθε χαρακτήρας… Τι περιορισμούς μπορεί να έχει… Και σε αυτό το κομμάτι έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το σκηνικό της παράστασης που δεν επιτρέπει ποτέ ολόκληρο το σώμα να αναπνεύσει έτσι όπως θα ήθελε. Έτσι οι ήρωες του έργου, μέσα από το σωματικό βίωμα, φωτίζονται και ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλο.

Τι είναι αυτό που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη οι ήρωες; Τι τους λείπει;
Κατερίνα: Οι ήρωες έχουν ανάγκη να υπάρξουν πέρα από τα στενά όρια του εαυτού τους. Να ξεπεράσουν το εγώ τους με τα αδιάκοπα προβλήματά του και να βρουν το υγιές μαζί. Έχουν ανάγκη από αυτοσυνειδησία, από το να θυμηθούν από που ξεκίνησαν, πριν καταλήξουν εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν αδιέξοδο “ύπνο”. Έχουν ανάγκη να ονειρευτούν όπως όταν ήταν παιδιά.

Πόσο απέχει εκείνο το όνειρο από την πραγματικότητα ενός νέου καλλιτέχνη;
Αναστασία: Εξαρτάται τι όνειρα κάνει ένας καλλιτέχνης είτε είναι νέος, είτε όχι. Τα όνειρα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τίποτα άλλο από την ανάγκη που πρέπει να κατατρέχει έναν δημιουργό να εκφραστεί για πράγματα που αφορούν εκείνον σε σχέση με τον κόσμο γύρω του. Γιατί μόνο αν καίγεσαι και δεν σταματάς να αναρωτιέσαι μπορείς να δημιουργήσεις και μόνο αν δημιουργείς με τον όποιο τρόπο δεν θα σταματήσεις να μπορείς να ονειρεύεσαι. Η πραγματικότητα είναι αναγκαία για να φέρει το όνειρο. Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Οι δυσκολίες γεννάνε τα κατορθώματα, αλλιώς μιλάμε για μια ακόμη πράξη. Εγώ αναρωτιέμαι πόσο απέχει εκείνη η πραγματικότητα από τα όνειρα μας…

Πόσο βοηθούν φεστιβάλ όπως το Bob νέους ηθοποιούς;
Κατερίνα: Φεστιβάλ όπως το Bob δίνουν το βήμα σε νέους καλλιτέχνες καταρχάς να συναντηθούν. Έπειτα να δημιουργήσουν. Μέσα από ένα φιλικό κλίμα υπάρχει ένα υγιές πάρε δώσε ανάμεσα στις ομάδες τους διοργανωτές, μια καλή συνεργασία. Σίγουρα το έπαθλο που έχει οριστεί βοηθά ως ένα βαθμό τη νικήτρια ομάδα να αποφασίσει να ανεβάσει μια παράσταση, της δίνει μια ώθηση σημαντική. Δεν έχεις δηλαδή να ξεκινήσεις από το μηδέν. Από κει και πέρα έχει να κάνει με το προσωπικό όραμα της ομάδας.

Μελλοντικά σχέδια
Κατερίνα: Υπάρχουν τα προσωπικά σχέδια και τα της ομάδας. Μάλλον ενδιαφέρουν τα της ομάδας κυρίως. Το άμεσο μέλλον θα φέρει την πρεμιέρα μας στις 24 του Φλεβάρη. Ανυπομονησία και πολλή χαρά! Η εκπλήρωση της παράστασης θα γίνει πολύ μετα την πρεμιέρα. Περιμένω! Να μην κοιμόμαστε ή να κοιμόμαστε με το σωστό μαξιλάρι.
Αναστασία: Όταν πλησιάζει η πρεμιέρα μιας δουλειάς που φτιάχτηκε με τόσο κόπο και τόση λαχτάρα, είναι σαν η ζωή να φτάνει μέχρι εκεί. Θα μπορέσω να απαντήσω στην ερώτηση μετά τις 24 Φεβρουαρίου και ελπίζω να μην μου έχει μείνει κάποιο κουσούρι.

Πηγή : topsirto