«Είναι τόσο αστείο να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου».
Τρέφει αδυναμία στον Ντίνο Ηλιόπουλο κι ανάμεσα στους νεότερους κωμικούς ξεχωρίζει τον Μάκη Παπαδημητρίου. Όμως, ο Λάμπρος Φισφής δεν είναι ηθοποιός (έκανε σπουδές στο Μάρκετινγκ και αισθάνεται μάλλον ευτυχής που απέδρασε από το χώρο) και ούτε καν αυτοσυστήνεται ως κωμικός. Αν κάποιος τον ρωτήσει τί επαγγέλλεται δειλά – δειλά θα απαντήσει πως είναι stand up comedian – παρότι κοντεύει να συμπληρώσει δεκαετία στην ελληνική σκηνή του stand up ενώ εδώ και έξι χρόνια βιοπορίζεται κάνοντας τον κόσμο να γελάει. Μάλιστα, φέτος, για δεύτερη συνεχή χρονιά, διοργανώνει μαζί με τον Δημήτρη Μακαλιά το Διεθνες Φεστιβαλ Κωμωδίας, στο Άβατον. Βεβαίως, το πιο ενδιαφέρον σημείο στο βιογραφικό του είναι πως έκανε τους Ολλανδούς – ναι, τους Ολλανδούς – να γελάσουν.
Πότε συνειδητοποίησες την κλίση σου; Είχες από μικρός αυτή την ευχέρεια να σκαρώνεις κείμενα και να τα παρουσιάζεις κάπως ως… «γελωτοποιός»;
Νομίζω όσα εισαγωγικά και να μπουν στην λέξη γελωτοποιός δεν σώζεται… Για λίγο ένιωσα ότι η δουλειά μου είναι να διασκεδάζω ευγενείς στην αυλή του Βασιλιά με κίνδυνο αν δεν είμαι αστείος να με απαγχονίσουν. Πάντως απ’ όσο θυμάμαι από όταν ήμουν 10-12 χρόνων άρχισα να γράφω σκετς στο σχολείο και να τα ανεβάζουμε σε παραστάσεις. Η πρώτη φορά πάλι, που στάθηκα μπροστά σε κοινό ήταν όταν ήμουν οκτώ ετών για να πω ένα ανέκδοτο στο σόι που είχε μαζευτεί για να γιορτάσουμε το Πάσχα.
Έκανες τα πρώτα σου βήματα στην Ολλανδία. Μα στην … Ολλανδία;
Είχα πάει εκεί για Erasmus με το πανεπιστήμιο και μου άρεσε πολύ. Όταν τελείωσα τις σπουδές και το στρατιωτικό αποφάσισα να επιστρέψω εκεί για μερικά χρόνια. Στην αρχή έκανα διάφορες δουλειές αλλά κάποια στιγμή αποφάσισα να ξεκινήσω το stand up comedy. Νομίζω με βοήθησε στο να πάρω την απόφαση το ότι ήμουν σε μια ξένη χώρα που δεν με ήξερε κανείς.
Γελάνε οι Ολλανδοί ή όχι; Είναι όσο στερεοτυπικά ψυχροί έχουμε στο μυαλό μας;
Είναι ένα από τα πιο δύσκολα κοινά του κόσμου. Όλα τους τα συναισθήματα είναι πολύ πιο μετρημένα.
Αυτομαστιγώθηκες μέχρι να τους «καταφέρεις»;
Τα πρώτα χρόνια ταλαιπωρήθηκα πολύ για να τους κάνω να γελάσουν. Αλλά αυτό πιστεύω είναι που με σκληραγώγησε. Όταν γύρισα στην Ελλάδα και έπαιξα για πρώτη φορά σε ελληνικό κοινό δεν πίστευα την διαφορά.
Πόσα χρόνια συμπληρώνεις στο χώρο;
Ξεκίνησα το stand up comedy το 2008. Και από το 2010 ζω αποκλειστικά από την κωμωδία.
Αυτοσαρκάζεσαι;
Ναι, ο αυτοσαρκασμός είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στην κωμωδία. Είναι τόσο αστείο να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Και για το κοινό είναι πολύ πιο άφοβο απ’ ότι οτιδήποτε άλλο. Λογικά φαντάζομαι ότι όλο αυτό πρέπει να λειτουργεί κάπως σαν άμυνα.
Τι χρειάζεται να έχει ένας stand up comedian για να επιβιώσει στη σκηνή;
Ο stand up comedian, ανάλογα με το πόσα χρόνια είναι στο χώρο, έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικά εμπόδια και χρειάζεται διαφορετικά εφόδια. Στην αρχή σίγουρα θέλει γερό στομάχι και επιμονή για να ανεβαίνεις ξανά και ξανά στην σκηνή. Γιατί στην αρχή, όπως και να έχει, δεν θα πηγαίνεις και πολύ καλά. Σίγουρα τα δύο πράγματα που για μένα είναι σταθερά και αναγκαία είναι το συνεχές γράψιμο κειμένων και το να εμφανίζεσαι ενώπιον του κοινού όσο πιο συχνά μπορείς.
Νομίζεις ότι πλέον υπάρχει ένα ρεύμα Ελλήνων καλλιτεχνών που έχουν την ίδια δεξιότητα με σένα και μπορούν να κάνουν καριέρα σ’ αυτό;
Ναι φυσικά και υπάρχει. Υπάρχουν πλέον αρκετοί κωμικοί που ζουν κατά βάση από το stand up comedy και χτίζουν καριέρα γύρω από την κωμωδία. Στο Φεστιβάλ Κωμωδίας που οργανώνουμε σε λίγες μέρες στο Avaton θα έχουμε τους πιο πολλούς από αυτούς όπως ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, ο Μιχάλης Μαθιουδάκης, ο Δημήτρης Χριστοφορίδης και πιο παλιές καραβάνες όπως ο Γιώργος Χατζηπαύλου ή ο Δημήτρης Δημόπουλος.
Στα μάτια σου είναι… ύποπτος ο άνθρωπος που δεν έχει καλά αντανακλαστικά στο αστείο;
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αίσθηση του χιούμορ. Απλά κάποιοι γελάνε με ένα μεγαλύτερο φάσμα αστείων από άλλους. Λατρεύω τους ανθρώπους που γελάνε εύκολα. Άνθρωποι που όταν τους λες ένα αστείο, το γέλιο είναι όντως αντανακλαστικό και δεν έχουν μια διαδικασία επεξεργασίας μέχρι να γελάσουν. Από την άλλη, εκείνοι που γελάνε δύσκολα είναι πάντα μια πρόκληση. Τους γνωρίζεις, σου λένε «εγώ δεν γελάω με τίποτα» και μέσα σου λες «σήμερα θα σε κάνω να γελάσεις».
Τι σου συμβαίνει, όταν το κοινό σου αρχίζει να ανταποκρίνεται στ’ αστεία σου;
Τα αστεία στο stand up comedy είναι προετοιμασμένα και δοκιμασμένα. Τα έχεις τεστάρει πολλές φορές οπότε ξέρεις ότι στατιστικά θα δουλέψουν. Την πρώτη φορά που λες ένα αστείο και ο κόσμος γελάει είναι ένα μαγικό συναίσθημα. Είναι σαν να σου επιβεβαιώνεται μια ιδέα και ένα ένστικτο που είχες. Από εκεί και πέρα, κάθε φορά, που βγαίνεις στη σκηνή και ο κόσμος γελάει είναι σαν να σε γεμίζει κάποιος ενέργεια.
Φοβάσαι ωστόσο τη μανιέρα σου;
Στο stand up comedy το ένα κομμάτι είναι ο τρόπος παιξίματος και το άλλο είναι το κείμενο. Πιστεύω λοιπόν πως αν το κείμενό σου συνεχώς εξελίσσεται και βελτιώνεται, είσαι σε καλό δρόμο ακόμα και αν ο τρόπος παιξίματος σου έχει ομοιότητες.
Είναι ψυχολογικά απαιτητικό να περιμένει ο άλλος από σένα να τον κάνεις να γελάσει;
Πάντα στην αρχή έχεις ένα άγχος για το πως θα πάει. Κάθε παράσταση είναι σαν ένας λευκός πίνακας. Κάθε φορά ξεκινάς από το μηδέν. Αλλά αν είσαι καλά προετοιμασμένος ξέρεις πως να αντιμετωπίζεις την κάθε παράσταση ώστε να σου φύγει γρήγορα το άγχος και να αρχίσει το κοινό να διασκεδάζει μαζί σου.
Είναι μύθος ή πραγματικότητα ότι οι γυναίκες υποκύπτουν στους άνδρες που τους κάνουν να γελούν;
Θα πρέπει να ρωτήσω τις τρεις γυναίκες που έχουν υποκύψει σε εμένα σε όλη μου τη ζωή για να σου απαντήσω. Σίγουρα πιστεύω ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να υποκύψει σε έναν άντρα μόνο λόγο του χιούμορ του. Αποκλείεται δηλαδή, η εξίσωση που υπολογίζει πως μια γυναίκα επιλέγει έναν άντρα βασισμένη μόνο σ’ έναν παράγοντα.
Ο Έλληνας έχει εγγενώς χιούμορ ή το έχει χάσει λόγω καταστάσεων;
Και τα δύο θα έλεγα. Από τη μια τα τελευταία χρόνια το κοινό που έρχεται στις παραστάσεις γελάει όλο και πιο εύκολα, όλο και πιο δυνατά. Ίσως επειδή το έχουν ανάγκη. Από την άλλη, επειδή όλοι είμαστε λίγο στην τσίτα, συναντώ συχνά ανθρώπους που θίγονται πιο εύκολα και δεν σηκώνουν αστεία σε πράγματα που τους αφορούν προσωπικά.
Την τηλεόραση δεν την φοβήθηκες κι από ό,τι καταλαβαίνω σε βοήθησε για να διευρυνθεί και το κοινό σου.
Η τηλεόραση έχει αυτή τη δύναμη. Στο θέατρο κάνεις παραστάσεις κάθε Σαββατοκύριακο για ένα χρόνο και σε βλέπουν 5.000 άτομα και στην τηλεόραση βγαίνεις μια φορά και σε βλέπουν 700.000. Οπότε σίγουρα, έχω κερδίσει πολύ κόσμο από την τηλεόραση. Βέβαια, πολλές φορές έρχεται και κόσμος και μου λέει ότι δεν του άρεσα στην τηλεόραση αλλά ότι στο θέατρο πέρασε τέλεια. Κι εκεί δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να πληγωθώ.
Θα έκανες ποτέ επιθεώρηση όπως την ξέρουμε τα τελευταία χρόνια;
Η επιθεώρηση έχει ένα κομμάτι, τους μονολόγους, που μου αρέσει και είναι και πολύ κοντά στο stand up comedy. Και ναι, θα ήθελα κάποια στιγμή να κάτσω να γράψω κάτι σε αυτή τη φόρμα.
Τι είδους αισθήματα σου δημιουργεί ότι το Δελφινάριο του Μάρκου Σεφερλή γεμίζει κάθε καλοκαίρι;
Η κωμωδία έχει πολλά είδη χιούμορ και ένα από αυτά είναι αυτό που κάνει ο Μάρκος Σεφερλής. Το κάνει καλά και για πολλά χρόνια. Είναι λογικό να γεμίζει θέατρα κάθε καλοκαίρι γιατί πολύς κόσμος γουστάρει αυτό το είδος χιούμορ. Πιστεύω ότι όλα χωράνε στην κωμωδία. Δεν πρέπει να ακυρώνουμε είδη διατύπωσης του χιούμορ.
Ποιο είδος δημόσιου ή καλλιτεχνικού χιούμορ αποφεύγεις συστηματικά;
Δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου με σεξιστικά αστεία, με διαφορές αντρών-γυναικών και προσπαθώ να μη βρίζω. Όλα αυτά μου τα έχει απαγορέψει η γυναίκα μου…
Πώς και δεν ασχολείσαι με την πολιτική επικαιρότητα που έχει σαρώσει τις ζωές μας την τελευταία εξαετία;
Δεν έχω βρει κάποιο τρόπο να την εκφράσω όσο αστεία θα ήθελα. Πολλές φορές η σάτιρα της επικαιρότητας παίρνει χειροκρότημα και όχι γέλιο. Και η κωμωδία θέλει γέλιο.
Αν έκανες μια ερώτηση σε κάποιο πρόσωπο του πολιτικού κόσμου τι θα τον ρωτούσες;
Όταν θα βγούμε από την κρίση κάποια στιγμή θα μας το πείτε ή θα το κρατήσετε κρυφό;
Θα έλεγες ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι αστείοι ή κωμικοί;
Δεν πιστεύω ότι είναι κάτι από τα δύο. Απλά λέμε ότι είναι αστείοι γιατί επικρατεί λίγο το «ας γελάσω για να μην κλάψω».
Πήγη : tospirto