Home cinema news Οι ταινίες που θα θυμόμαστε από το 2018

Οι ταινίες που θα θυμόμαστε από το 2018

0

Μία λίστα με αυτοσχεδιαστική… κατηγοριοποίηση!

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα των απολογισμών του έτους που αποχωρεί. Μιλώντας ειδικότερα για τις κινηματογραφικές ταινίες που ξεχώρισαν την περασμένη χρονιά, προκύπτει, όπως πάντα, το εξής ζήτημα: υπάρχουν ταινίες που εμείς μεν τις είδαμε μες στο 2018, αλλά επισήμως πρόκειται για ταινίες παραγωγής 2017. Φερ’ ειπείν, μες στη χρονιά είδαμε… αργοπορημένα κάποιες οσκαρικές ταινίες («Εγώ, η Τόνια», «Η πιο σκοτεινή ώρα», «Πρόσωπα και ιστορίες», «The Post: Απαγορευμένα μυστικά», «Δάκρυα στον Μισισιπή»), αλλά και υποσχόμενα περσινά ντεμπούτα, σαν του Ισραηλινού Οφίρ Ραούλ Γκράιτσερ, του Ρώσου Καντερμίρ Μπαλάγκοφ, ή της α-πί-στευ-της Γαλλίδας, Κοραλί Φαρζάτ, και του συμπατριώτη της, Ξαβιέ Λεγκράν. Καλέ τι λέμε, εδώ τον Αύγουστο είδαμε το εξαιρετικό «Το εξπρές των ζωντανών νεκρών» του πρωτοεμφανιζόμενου Νοτιοκορεάτη, Γέον Σανγκ-Χο, που ήταν ταινία του 2016…

Στη λίστα που ακολουθεί, με την αυτοσχεδιαστική κατηγοριοποίηση, μετρήσαν μόνο ταινίες που έχουν με τη βούλα έτος παραγωγής το 2018. Οπότε:

Άπω Ανατολή
Με ένα δικαστικό δράμα μυστηρίου («Το τρίτο έγκλημα») και έναν ύμνο στις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις πέρα από χρηστά σχήματα («Κλέφτες καταστημάτων»), ο Ιάπωνας Χιροκάζου Κορέεντα, μαζί με τις «Στάχτες μιας αγάπης» του Κινέζου Τζία Ζανγκ-κε πιστοποιήσαν ξανά ότι στα χιλιόχρονα λίκνα του ασιατικού πολιτισμού φτιάχνεται σινεμά ολκής.

Ασπρόμαυρα διαμάντια
Προφανώς δεν είναι μόνο η χωρίς χρώμα διεύθυνση φωτογραφίας που έκανε το «Ρόμα» του Μεξικανού Αλφόνσο Κουαρόν, και τον «Ψυχρό πόλεμο» του Πολωνού Πάβελ Παβλικόφσκι να ξελογιάσουν κοινό και κριτικές επιτροπές. Είναι η (ως ένα βαθμό αυτοβιογραφική) κατάδυση στις ζωές των απλών κομπάρσων της Ιστορίας, που σκιαγραφούν αριστουργηματικά το Μεξικό του 1970, ή την μεταπολεμική Ευρώπη.

Βιογραφίες
Ένας παράλυτος νιχιλιστής γελοιογράφος μας είπε, δια στόματος του εξαίρετου Χουακίν Φίνιξ, «Μην ανησυχείς, δεν θα φτάσει μακριά με τα πόδια» . Η Ρόζαμουντ Πάικ ζωντάνεψε άψογα τον «Δικό της πόλεμο» της ανταποκρίτριας, Μαρί Κόλβιν, ενώ ο Χιού Τζάκμαν στον «Υποψήφιο» υποδύθηκε τον δημοκρατικό γερουσιαστή Γκάρι Χαρτ, τον πρώτο που έφαγε η μαρμάγκα της κίτρινης «αποκαλυπτικής» δημοσιογραφίας. Λίγο πριν την εκπνοή της χρονιάς, όμως, ήρθε το αριστουργηματικό «Vice: Ο δεύτερος στην ιεραρχία» του Άνταμ ΜακΚέι, με τον Κρίστιαν Μπέιλ ολοσχερώς μεταμορφωμένο σε Ντικ Τσέινι, και έβαλε τα πράματα στη θέση τους…

Επιστημονική φαντασία
Από τη μία, φορμαρισμένος Σπίλμπεργκ, και μια μοναδικά εκτελεσμένη μίξη βιντεοπαιχνιδιού και αληθινής, μίζερης ζωής του μέλλοντος στο «Ready Player One». Από την άλλη, μια σχετικά μικρή αυστραλιανή παραγωγή, το πανέξυπνο «Upgrade», με την υπογραφή του τρομομάστορα, Λι Ουανέλ.

Η έκπληξη
Με μόνο έξι όλους κι όλους ηθοποιούς, ελάχιστο διάλογο (λόγω… ειδικών συνθηκών), κι έναν προϋπολογισμό μόλις 17 εκατομμυρίων δολαρίων, το θρίλερ φαντασίας «Ένα ήσυχο μέρος» του Τζον Κραζίνσκι, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την σύζυγο, Έμιλι Μπλαντ, μάζεψε κοντά 335 εκατομμύρια παγκοσμίως. Και λαμπρά έκανε…

Καινοτομία
Ένα οικογενειακό θρίλερ μυστηρίου δοσμένο αποκλειστικά μέσα από οθόνες υπολογιστή, κινητών, καμερών ασφαλείας κλπ είναι το «Searching» του πρωτοεμφανιζόμενου 27χρονου Αμερικανού, Ανίς Τσαγκάντι. Κι είναι κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Πράγμα που ισχύει και για το ανατρεπτικό ψευδοντοκιμαντέρ «Μη με αγγίζεις» της Ρουμάνας Αντίνα Πιντίλιε, ένα μείγμα μύχιων εξομολογήσεων ή πράξεων περί το σεξ με ποιητικές ή από καθ’ έδρας διαπιστώσεις. Μνεία, τέλος, για το «Κορίτσι» του επίσης πρωτοεμφανιζόμενου Βέλγου, Λούκας Ντοντ, μια σπαρακτική κατάδυση στην ψυχή ενός κοριτσιού σε σώμα αρσενικού.

Κινούμενα σχέδια
Γλυκόπιοτα κι απολαυστικά, δε λέω, τα σίκουελ «Ραλφ εναντίον ίντερνετ» και «Οι απίθανοι 2», που προεξέτειναν με οίστρο τα ατού των αρχικών ταινιών. Αυτό, όμως, που συνέλαβε και εκτέλεσε ο ταλαντούχος κύριος Ουές Άντερσον στο «ενήλικο» «Νησί των σκύλων» απλά δεν υπάρχει: ολοκληρωτισμός και αδέσποτα σκυλιά σε μια απαράμιλλη μίξη υψηλότατης αισθητικής, stop motion, και σπουδαίας μουσικής του Αλεξάντρ Ντεσπλά.

Ντεμπούτο
Μεταφυσικός, ψυχολογικίζων τρόμος και μια σαρωτική ερμηνεία της Τόνι Κολέτ οπισθογραφούν την «Διαδοχή», την στιβαρή πρώτη ταινία του 30χρονου νεοϋορκέζου μικρομηκά, Άρι Άστερ. Αλλά ήταν το πέρασμα του πασίγνωστου Μπράντλι Κούπερ πίσω από την κάμερα που μετέτρεψε τον τίτλο της πρώτης ταινίας του, «Ένα αστέρι γεννιέται», σε ιδανική κυριολεξία.

Ντοκιμαντέρ
Ο πολυβραβευμένος ιρλανδός εικονοκλάστης, Μαρκ Κάζινς, υιοθετεί «Το βλέμμα του Όρσον Ουέλς» και καταθέτει ένα λατρευτικό και θεοδουλεμένο ντοκιμαντέρ-κομψοτέχνημα με όχημα τα αδρά, πρόχειρα σκίτσα που φιλοτεχνούσε ο Ουέλς σ’ όλη τη ζωή του.

Υπερήρωες
Δίπλα στα σίκουελ του Άντμαν και του Ντέντπουλ, που μιξάρησαν και πάλι το ιδιοσυγκρασιακό τους χιούμορ με άπαιχτα ψηφιακά εφέ, βάλτε και τον ανάδελφο, υπερφαντασιακό, και κάργα αφροαμερικανικό «Μαύρο Πάνθηρα» του Ράιαν Κούγκλερ –κι έχετε ένα ωραιότατο φουλ του υπερήρωα με ατάκες. Και την DC Comics να τρώει ξανά τη σκόνη της Marvel…

Πηγή : Tospirto