Η ομάδα παρουσιάζει “Το δαχτυλίδι της μάνας” του Γιάννη Καμπύση σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη.
Με αφορμή ένα ελληνικό έργο του 1898 για το θάνατο ενός ποιητή ή καλύτερα για τις τελευταίες του στιγμές, οι C. for Circus παρουσιάζουν “Το δαχτυλίδι της μάνας” του Γιάννη Καμπύση σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, από την 1η έως τις 10 Ιουνίου στο Tempus Verum І Εν Αθήναις. Με όχημα τη μουσική, την ποίηση και τη φαντασία, οι C. for Circus στήνουν μια ολοζώντανη τελετή αποχαιρετισμού, ξαναγράφουν για χάρη του ποιητή τις τελευταίες του σελίδες και γιορτάζουν τα 10 χρόνια της κοινής τους πορείας με την πιο αισιόδοξη παράστασή τους μέχρι σήμερα.
Εμείς μιλήσαμε μαζί τους για τη νέα τους αυτή παράσταση….
Ο Παναγιώτης Γαβρέλας μιλά για το έργο αυτό του Γιάννη Καμπύση αναφέροντας «Η Ιστορία του “δαχτυλιδιού της μάνας” είναι βασισμένη στη ζωή του Κώστα Κρυστάλλη, τον ποιητή του βουνού και της στάνης, όπως χαρακτηρίστηκε. Παραμονή Χριστουγέννων ο Γιαννάκης, 25 χρόνων ποιητής είναι βαριά άρρωστος. Η μητέρα του έχει κανονίσει κρυφά να πουλήσει ένα οικογενειακό δαχτυλίδι κειμήλιο για να σώσει τον γιο της. Ο Γιαννάκης έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχει λίγη ζωή μέσα του, βρίσκει διέξοδο στη φαντασία του. Ταξιδεύει στα βουνά του, ψάχνει να βρει τη νεράιδα του βουνού και να ανέβει στην απάτητη κορυφή του. Ιστορίες από μία Ελλάδα ξεχασμένη, παραμύθια με ξωτικά και μοίρες που έλεγαν οι παππούδες γύρω από τη φωτιά, ένας κόσμος αλλούτερος που αποτελεί ρίζα μας και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε επί σκηνής με τον δικό μας τρόπο, για να ξαναγράψουμε τις τελευταίες στιγμές του ποιητή μας».
Η Ειρήνη Μακρή αναφέρεται στο τι τους γοήτευσε στο έργο ώστε να το επιλέξουν: «Η επιλογή έγινε κατά βάση από τον Παύλο (Παυλίδη), που ανέλαβε και τη σκηνοθεσία αυτή τη φορά. Είναι ένα κείμενο που αντιμετωπίζει το θάνατο ως μετάβαση και τον πλέκει με τους θρύλους των Νεράιδων και των ξωτικών της παράδοσης. Κι ένα κείμενο, που αποτέλεσε αφορμή για να έρθουμε αντιμέτωποι με τον θάνατο και να τον ξορκίσουμε με τον δικό μας προσωπικό τρόπο. Ταυτόχρονα, η αναμέτρηση με την ντοπιολαλιά και τα παραδοσιακά στοιχεία, η στροφή στη φαντασία μπροστά στο αναπόφευκτο και το ότι δίνεται με κάποιο τρόπο η ευκαιρία να επιλέξει κανείς τον τρόπο που θα φύγει, αυτή η δημιουργία εκ τους μηδενός του ενδιάμεσου, μεταξύ ζωής- θανάτου και κόσμου είναι από τα πιο προκλητικά και γοητευτικά στοιχεία του Δαχτυλιδιού».
Το ότι διατηρήθηκε η ντοπιολαλιά συνιστά ρίσκο; Ο Νικόλας Παπαμιχελάκης διευκρινίζει πώς «ο Γιάννης Καμπύσης γράφει στη γλώσσα των δημοτικών τραγουδιών, που είναι μια γλώσσα κατανοητή και προσιτή, ακόμα κι αν γράφτηκε 100 ή 500 χρόνια πριν. Γράφει όμως θεατρικό έργο, κι όχι τραγούδι, και προσπαθώντας να τοποθετήσει τους ήρωές του στην εποχή του, φτιάχνει μια ντοπιολαλιά που δεν ήταν εξαρχής αναγνωρίσιμη από εμάς. Ο κορμός της, όμως, είναι η δημοτική, η καθομιλουμένη, μια γλώσσα που απ’ τις πρώτες κιόλας αναγνώσεις είχαμε την αίσθηση ότι είναι πραγματική, όχι επινοημένη, που κάποτε μιλήθηκε, και μας προσκάλεσε να τη μιλήσουμε κι εμείς».
Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης σημειώνει για τις διαχρονικές του διαστάσεις: «Πήραμε ένα ελληνικό κείμενο που είναι γραμμένο το 1898. Εμπεριέχει ιδιωματισμούς, ήθη, έθιμα και γενικότερα έντονα το στοιχείο της παράδοσης. Η παράδοση είναι οι ρίζες μας, οι καλά εντυπωμένες στο ασυνείδητό μας ενέργειες, που όταν ερχόμαστε σε επαφή με αυτές ταυτιζόμαστε αμέσως. Θέλαμε ως άνθρωποι του σήμερα να πάρουμε αυτά τα στοιχεία της παράδοσης που υπάρχουν στο έργο και να τα προσαρμόσουμε στο τώρα, σύμφωνα με την αντίληψη ανθρώπων που σέβονται κι εμπνέονται με ό,τι η παράδοση φέρει. Πέρα απ’ αυτό, το έργο αφορά μια πορεία προς τον θάνατο με ποιητικό τρόπο. Ένα θέμα δηλαδή που δεν έχει χρόνο, συμβαίνει πάντα και έχει να κάνει με το αναπόφευκτο. Είναι, λοιπόν, μια έρευνα της ομάδας για το πώς οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Ή μήπως μπορούν, χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους, να ζήσουν τον ερχομό του θανάτου ως μια εμπειρία της ίδιας της ζωής;»
Πώς, όμως, μια τελετή αποχαιρετισμού μπορεί να αποβεί… αισιόδοξη; Η Αθανασία Κουρκάκη απαντά: «Πιστεύω πως για κάποιο λόγο γίνονται όλα σ΄αυτήν τη ζωή και δυστυχώς έχουμε μάθει να τρομάζουμε, όταν τελειώνει κάτι. Πόσο μάλλον με την ιδέα του θανάτου. Ένας αποχαιρετισμός μπορεί να αποβεί… αισιόδοξος, όταν πιστέψουμε πως το τέλος έρχεται για καλό. Ένα καινούργιο ταξίδι ξεκινά και ίσως με τις επιλογές μας καταφέρουμε να διαλέξουμε εμείς τη συνέχεια στον άλλον κόσμο, όποιος κι αν είναι αυτός. Στο έργο μας, ο Γιαννάκης γιορτάζει το θάνατό του δίπλα στις νεράιδες. Τις βλέπει, μιλά μαζί τους και ταξιδεύει στο βουνό της πατρίδας του… Δεν είναι όμορφο αυτό;»
Η Χρύσα Κοτταράκου αναφέρεται στον ρόλο της μουσικής… «Η εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για αυτήν την παράσταση μοιάζει με αυτήν ενός τελευταίου χορού, ενός τελευταίου γλεντιού προς τιμήν ενός ποιητή. Ήδη στο έργο υπάρχουν πολλά μέρη που είναι γραμμένα σε έμμετρο στίχο κι έχουμε προσθέσει κι εμείς κάποια ποιήματα του Κώστα Κρυστάλλη και άλλων ποιητών. Για να διατηρείται η αίσθηση της γιορτής, διαλέξαμε να μελοποιήσουμε αρκετά σημεία του κειμένου, κι έτσι, υπάρχει έντονα το στοιχείο της μουσικής, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης».
Το έργο συνιστά μια ιστορία αποχωρισμού, ενώ παράλληλα η ομάδα C for Circus γιορτάζει 10 χρόνια κοινής πορείας. Ποια είναι η σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα δυο γεγονότα; Η Νατάσα Ρουστάνη αναφέρει: «η παράσταση αυτή προέκυψε, όπως όλα μας τα εγχειρήματα, ως μια αφορμή που βρέθηκε στο δρόμο μας, μας άγγιξε, μας ενέπνευσε και βρήκε το χώρο, μέσα μας αρχικά και στη συνέχεια και στην πράξη, να πάρει σάρκα και οστά. Με το έργο αυτό του Ιωάννη Καμπύση, μας έφερε σε επαφή ο αγαπημένος μας φίλος Γιωργής Σφυρής, ιδρυτικό μέλος των C for Circus. Το “δαχτυλίδι” δεν το επιλέξαμε σκόπιμα για να γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια κοινής πορείας, η συγκυρία αυτή είναι τυχαία. Με αυτή την ευκαιρία, όμως, γιορτάζουμε το ότι υπάρχουν ακόμη θέματα που μας αφορούν να διαπραγματευτούμε καλλιτεχνικά ως ομάδα, ότι βρίσκουμε ακόμη την έμπνευση σε κοινά πράγματα, ότι θέλουμε να δημιουργήσουμε ακόμη από κοινού. Αυτή τη φορά, “Το δαχτυλίδι της μάνας”».
Συντελεστές παράστασης: Θίασος: C. for Circus. Συγγραφέας: Γιάννης Καμπύσης. Σκηνοθεσία: Παύλος Παυλίδης. Δραματουργία: Παύλος Παυλίδης, Αθηνά Σακαλή. Κατασκευή σκηνικού: Σπύρος Δουκέρης. Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου. Σχεδιασμός φωτισμών: Ιωάννα Ζέρβα. Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου. Πιάνο, νταούλι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπόνι, μελόντικα: C. for Circus. Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή. Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης, Νίκος Πανταζάρας. Βίντεο: Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη.
Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Χρύσα Κοτταράκου, Αθανασία Κουρκάκη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Νατάσα Ρουστάνη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης
Πηγή : Tospirto