Home Συνεντεύξεις Νέα Πρόσωπα: Ντένης Μακρής

Νέα Πρόσωπα: Ντένης Μακρής

0

«Οι καιροί μας λυγίζουν στα γόνατα…».

Τον γνωρίσαμε ως Άμλετ, ρόλο για τον οποίο απέσπασε την υποψηφιότητα του βραβείου Χορν το 2015, ενώ οι φίλοι της τηλεόραση τον γνώρισαν στη σειρά «Ταμάμ». Απόφοιτος του Εθνικού με συνεργασίες ετερόκλητες, όπως ο Νίκος Καραθάνος, η Λυδία Κονιόρδου, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Jan Fabre και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, ο Ντένης Μακρής νιώθει στο «σπίτι του» όταν συνεργάζεται με νέες ομάδες, όπως είναι και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων που συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση «Η Σφαγή των Παρισίων».

Ποια φράση του Άμλετ δεν μπορείτε να ξεχάσετε;
«Οι καιροί μας λυγίζουν στα γόνατα, κι αλίμονο εγώ γεννήθηκα για να τους ξαναστήσω όρθιους».

Γνωρίζετε τον Jan Fabre προσωπικά λόγω της συνεργασίας σας. Ποια είναι η γνώμη σας για όλη την αναστάτωση που δημιουργήθηκε στο πρόσωπο του;
Απ’ τη μία υπάρχει η εγκληματική ανεπάρκεια της δικής μας τόσο γνώριμης πλευράς, κι απ’ την άλλη η έντονη, άναρχη φυσιογνωμία του Fabre που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σταθεί με μια ακαριαία απροσπέλαστη υπεροψία. Και μέσα σε όλα αυτά ακολούθησαν τόσες απανωτές, αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Επιμένετε να δουλεύετε σε «μικρές» ομάδες. Τι σας προσφέρει αυτό;
Η ομάδα έχει να κάνει με αυτό που προσωπικά ορίζω ως σπίτι μου. Η εύρεση κοινής αισθητικής και γλώσσας είναι απ’ τα πιο σπουδαία και πιο δυσεύρετα πράγματα σε αυτή τη δουλειά. Αποτελεί σημείο αναφοράς και σημείο έρευνας.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σας να διανύσετε την «απόσταση» από το πειραματικό θέατρο στην τηλεόραση;
Δυσκολεύτηκα αρκετά καθώς πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά μέσα με τελείως διαφορετική αντιμετώπιση. Άξιζε όμως αυτή η δυσκολία.

Σας τρομάζουν τα κλισέ στο θέατρο;
Καθόλου. Τα βρίσκω τεράστιες ευκαιρίες για να πατήσεις πάνω τους και μετά ή να παίξεις μαζί τους με τη διαχρονικότητά τους ή από αυτά να πας οπουδήποτε αλλού θέλεις, κάνοντάς τα μια ασφαλή αναφορά.

Όταν οι ηθοποιοί γίνονται πιο αναγνωρίσιμοι αρχίζουν και αλλάζουν. Συμφωνείτε με αυτό;
Δε ξέρω αν είναι τόσο συχνή αυτή η αλλαγή. Σίγουρα είναι φημισμένη και αρκετά προβεβλημένη. Όλα αρχίζουν από το ζητούμενο με το οποίο ξεκινάς για να πας κάπου. Αν ξεκινάς για να συναντήσεις την αναγνωρισιμότητα, τότε σίγουρα όταν έρθει θα σε αλλάξει, αφού αυτό που κάνεις έχει ως αντίκρυσμα τη γνώμη κάποιου άλλου.

Το πιο ρομαντικό πράγμα που έχετε κάνει;
Μία αγκαλιά.

Το πιο σκληρό;
Να πληγώσω έναν άλλο άνθρωπο.

Φαίνεστε άνθρωπος χαμηλών τόνων. Χάνετε ποτέ το μέτρο;
Δε ξέρω πραγματικά με τι μέτρα και τι σταθμά ορίζουμε το χαμηλό και το υψηλό στους τόνους. Από μικρός ήμουν αεικίνητος και εξαιρετικά αβόλευτος και στο μυαλό και στο σώμα. Ακόμα είμαι. Απλά δεν το πολυφωνάζω.

Πήγατε περιοδεία στο εξωτερικό με τον Jan Fabre. Τι σας έκανε μεγάλη εντύπωση;
Με εντυπωσίασε πως μία δουλειά μπορεί να ταξιδέψει σε τόσα μέρη. Πως αποκτά έναν τόσο νομαδικό χαρακτήρα. Σαν βάζοντάς την στους δρόμους, η παράσταση να παίρνει τη πραγματική της διάσταση.

Ποιο είναι το πιο αστείο πράγμα που σας συνέβη;
Βρήκα ένα παλιό μου παιδικό παιχνίδι. Ήταν τρομερά αστείο και αλλόκοτο. Αισθανόμουν ότι έπαιζα μαζί του μόλις χθες.

Μιλήστε μας για τη «Σφαγή των Παρισίων». Είναι πράγματι ένα «προβληματικό» έργο όπως το χαρακτηρίζουν;
Απλά η πλοκή του δεν έχει τη γνώριμη θεατρική δομή όπως τη ξέρουμε. Ακολουθεί μια άναρχη και αρκετά διασπαστική ιστορική σύνθεση -ακόμα και στα πρόσωπα του-, η οποία μάλιστα πολλές φορές δεν είναι καν ακριβής.

Ποιο ρόλο ερμηνεύετε;
Υποδύομαι το Βασιλιά της Ναβάρρας. Αυτός μαζί με τη μητέρα του Ιωάννα ήταν οι κύριοι εκπρόσωποι και υπεύθυνοι για τη διάδοση του Προτεσταντισμού σε όλη την επικράτεια της σημερινής Γαλλίας. Το εντυπωσιακό σ’ αυτόν είναι η (φαινομενικά) βαθιά του πίστη στη νέα αυτή αντίληψη για τον χριστιανισμό, σε συνδυασμό με την εξολοκλήρου αναίρεσή της. Αλλαξοπίστησε τρεις φορές για να σωθεί.

Τί θα αλλάζατε στο ελληνικό θέατρο σήμερα;
Θα ξεκινούσα με το πλαίσιο. Τις συνθήκες και την αντιμετώπιση του απ’ την πολιτεία. Αποκλείεται μετά να παρέμενε ανεπηρέαστο το περιεχόμενο.

Ποιος είναι ο πιο συχνός εφιάλτης σας;
Να μη μπορώ να φέρω πίσω πρόσωπα που έφυγαν.

Το άπιαστο όνειρο σας;
Να πετάξω.

Και τα μελλοντικά σας σχέδια;
Σε αναμονή.
* «Η Σφαγή των Παρισίων» του Κρίστοφερ Μάρλοου σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη. Στις 18 & 19 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

 

ΠΗΓΗ : tospirto