Home cinema news Happy End

Happy End

0

Σάπιες σχέσεις και πιεστικά κοινωνικά προβλήματα αμαυρώνουν την φαινομενικά άψογη εικόνα μιας διευρυμένης γαλλικής μεγαλοαστικής οικογένειας, σε αυτή την όπως πάντα δεξιοτεχνικά στημένη ταινία του αυστριακού δημιουργού.

Η μεγαλοαστική οικογένεια των Λορόν είναι το θέμα της νέας ταινίας του Αυστριακού auteur. H Αν (Ιπέρ, θαυμάσια) είναι η διαζευγμένη πυργοδεσποινα του οικογενειακόυ παραθαλάσσιου σπιτιού στο Καλέ –δυο βήματα, δηλαδή, από την διαβόητη «Ζούγκλα» λαθρομεταναστών και προσφύγων που συνωστίζονται στα γαλλικά παράλια ελπίζοντας να φύγουν για Αγγλία. Η Αν επίσης διοικεί την οικογενειακή κατασκευαστική εταιρεία, η οποία περνάει δύσκολες ώρες μετά από εργατικό ατύχημα που προκάλεσε η αμέλεια του Πιέρ (Ρογκοβσκί), του μέθυσου, χαραμοφάη γιου της Αν (τον οποίον ο Χάνεκε ποτέ δε μας δείχνει καθαρά, σε κάποιο σαφές κοντινό πλάνο). Μαζί με την Αν –η οποία ετοιμάζει τον αρραβώνα της με τον Εγγλέζο δικηγόρο-συνεργάτη, Λόρενς (Τζόουνς, εξαιρετικός)– ζει ο υπέργηρος χήρος πατέρας της, Ζορζ (Τρεντινιάν), δημιουργώντας μια αίσθηση συνέχειας με την προηγούμενη ταινία του Χάνεκε («Αγάπη»). Και υπάρχει και ο Τομά (Κασοβίτς), ο αδελφός της Αν, που ζει στο οικογενειακό αρχοντικό με την δεύτερη γυναίκα του (Βερλιντέν), κι έχει μόλις αναλάβει την Εβ (Αρντουίν, πολύ καλή), την 12χρονη σχεδόν αγέλαστη κόρη του από τον πρώτο του γάμο, μετά από την μυστήρια δηλητηρίαση της μάνας της… Και όπως πάντα στις ταινίες του Χάνεκε, το παιδί αυτό είναι το πρώτο θύμα των γονεϊκών αμαρτιών, αλλά και καταλύτης εξελίξεων.

Η ταινία του Χάνεκε είναι, ως συνήθως, άψογα ζυγισμένη κι εκτελεσμένη, μεταφέροντας με στιλπνά χρώματα και κλινική καθαρότητα την υποκρισία και την σήψη της ευρωπαϊκής «καλής» κοινωνίας. Οι ερμηνείες είναι επίσης άψογες, ενώ για πρώτη φορά μια ταινία του Χάνεκε φλερτάρει τόσο ανοιχτά με την μαύρη σάτιρα. Και φυσικά, ένα κάρο εξόφθαλμα/ μύχια/ αμελητέα ή τεράστια κοινωνικά ζητήματα ανακύπτουν πίσω από την πλοκή. Ίσως αυτό να είναι και το στοιχείο που αποδυναμώνει κάπως την ταινία: από το μεταναστευτικό και τις δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις, μέχρι την καλωδιωμένη αποξένωση της εποχής ή τον συγκαλυμμένο ρατσισμό που υφίσταται το μαροκινό υπηρετικό προσωπικό των Λορόν, η ταινία απλώνεται σε πολλά πεδία ταυτόχρονα θολώνοντας την εστίαση και την αποτελεσματικότητά της