Θα τον θυμάμαι πάντα με θαυμασμό και εκνευρισμό.
Θα αποχαιρετήσω τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι επιστρατεύοντας αναμνήσεις από τη δεκαετία του ΄70 και δανειζόμενος τη ματιά του εφήβου που ανακαλύπτει με περιέργεια τον έρωτα και το σεξ: Το «Ακατάλληλον δια ανηλίκους» «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» έφτασε στην Ελλάδα την εποχή της Χούντας, λογοκριμένο άγρια – τη στιγμή που στην Ισπανία απαγορεύτηκε με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να πηγαίνουν στο Παρίσι για να το δουν. Οσοι είχαν πρόσβαση στο εξωτερικό και είχαν μάθει για τις τολμηρές για την εποχή σκηνές του ή τις είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια, τις περιέγραφαν γελώντας πονηρά στις παρέες των ενηλίκων. Εμείς, τα παιδιά, ακούγαμε, και το απαγορευμένο δεν μπορούσε παρά να εξάψει την περιέργειά μας.
Την ταινία την είδα αρκετά χρόνια μετά και ομολογώ πως δεν με ενθουσίασε, τη βρήκα μάλλον φλύαρη και βαρετή. Επειτα ήρθαν οι αποκαλύψεις που την έκαναν και αντιπαθητική: Σε τηλεοπτική συνέντευξή του ο ίδιος ο Μπερτολούτσι επιβεβαίωσε με κυνισμό κάτι που είχε καταγγείλει η πρωταγωνίστριά του, η Μαρία Σνάιντερ, που στο μεταξύ είχε πεθάνει: Πώς τη μέρα του γυρίσματος η ηθοποιός δεν ήταν ενήμερη για την περίφημη «σκηνή με το βούτυρο», όπως αποκαλείται η πιο τολμηρή ερωτική σκηνή του φιλμ. Πώς την εμπνεύστηκαν ο Μπερτολούτσι με τον πρωταγωνιστή του, τον Μάρλον Μπράντο, και αποφάσισαν από κοινού να μην πουν τίποτα στη Σνάιντερ ώστε να την αιφνιδιάσουν για να πετύχουν την αυθόρμητη αντίδρασή της, που θα έκανε τη σκηνή πιο ρεαλιστική. Κοντολογίς, αν η Σνάιντερ έμεινε για αυτή την ταινία στην ιστορία, δεν το επέλεξε η ίδια. Απαράδεκτο;
Μέσα από αυτή την ιστορία ο σκηνοθέτης μου έγινε σχεδόν αντιπαθής. Όμως, κάθε φορά που βρισκόμουν μπροστά σε ταινία του (νέα, ή ξαναέβλεπα μια παλιά), πάντα η αντιπάθειά μου εξαφανιζόταν, πάντα ξαναγεννιόταν ο θαυμασμός: Και για τον «Κονφορμίστα», και για το «1900» και για τον «Τελευταίο αυτοκράτορα»… Βλέποντας αυτές τις δουλειές του κατάλαβα εκείνο που δεν είχα καταλάβει παρακολουθώντας το πιο διάσημο «παιδί» του, δηλαδή «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», πόσο σπουδαίος σκηνοθέτης υπήρξε.
Και ήρθε η είδηση του θανάτου του. Σκέφτηκα πως έφυγε ένας από τους τελευταίους μεγάλους σκηνοθέτες και στεναχωρήθηκα βαθιά. Την ίδια στιγμή ο θυμός μου για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στη Σνάιντερ επέστρεψε. Τελικά έτσι θα τον θυμάμαι πάντα, με θαυμασμό και με εκνευρισμό. Δεν είναι περίεργο;
Διαβάστε επίσης: Πέθανε ο σκηνοθέτης Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Είχε βραβευθεί με τον Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 2011.
Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο σπουδαίος σκηνοθέτης Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο οποίος είχε βραβευθεί με τον Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 2011.
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι (Bernardo Bertolluchi, 1940-2018) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους Ιταλούς σκηνοθέτες της δεκαετίας του ’70. Γεννήθηκε στην Πάρμα της τότε φασιστικής Ιταλίας στις 16 Μαρτίου του 1940. Ο πατέρας του ήταν ο ποιητής Τζοζέπε Μπερτολούτσι. Στην αρχή ο Μπερτολούτσι ήθελε αν γίνει ποιητής, όπως ο πατέρας του, όμως μετέπειτα αναθεώρησε. Διακρίθηκε με αρκετά βραβεία λογοτεχνίας πριν αποφασίσει ότι ήθελε να ακολουθήσει κινηματογραφική πορεία. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτης του Πιερ Πάολο Παζολίνι πριν αρχίσει να σκηνοθετεί ο ίδιος. Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και ο ίδιος, δίνοντας και κάποια αριστουργήματα, όπως ο πολυδιάστατος Κομφορμίστας και το αμφιλεγόμενο Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι. Πρόσφατα ο επίσης σπουδαίος σκηνοθέτης Ζαν-Λυκ Γκοντάρ τον κατηγόρησε ότι παραδόθηκε στη Χολυγουντιανή βιομηχανία και έχασε εντελώς το προσωπικό του, ιδιαίτερο σκηνοθετικό στυλ το οποίο είχε στο παρελθόν.
Ο Μπερτολούτσι υπήρξε άθεος και μαρξιστής, ενώ για μια περίοδο εντάχτηκε και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας.
Εργογραφία:
1964: Πριν την επανάσταση
1970: Η στρατηγική της αράχνης
1970: Ο Κομφορμίστας
1972: Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
1976: 1900
1987: Ο τελευταίος αυτοκράτορας
1993: Ο μικρός Βούδας
2003: Οι ονειροπόλοι
2012: Εγώ και εσύ
Πηγή : Tospirto