Home cinema news Η άλλη πλευρά της Μπερλινάλε

Η άλλη πλευρά της Μπερλινάλε

0

Ένας απολογισμός της φετινής Μπερλινάλε.

Σίγουρα το γκλάμουρ στη φετινή 67η Μπερλινάλε δεν έφτανε στο επίπεδο προηγούμενων χρόνων του φεστιβάλ (οι σταρ ήταν πολύ λίγοι, με πιο γνωστό φέτος τον Χιου Τζάκμαν, πρωταγωνιστή της ταινίας «Λόγκαν» που προβλήθηκε την τελευταία μέρα του φεστιβάλ), όπως και το επίπεδο των περισσότερων ταινιών που είδαμε στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ημερών της εκδήλωσης, δεν έφτανε στο ύψος της ουγγρικής «Για το σώμα και τη ψυχή» της Ίλντικο Ενιέντι (που δίκαια κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο της φετινής εκδήλωσης), αν και, πρέπει να παραδεχτούμε, πως το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών περιλάμβανε μερικές πολύ αξιόλογες ταινίες. Με καλύτερη, αντάξια της ταινίας της Ενιέντι, τη φιλανδική «Η άλλη πλευρά της ελπίδας» του Άκι Καουρισμάκι (βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας).

Όπως και στην εξαιρετική εκείνη, παλιότερη ταινία του «Το λιμάνι της Χάβρης», ο Καουρισμάκι καταπιάνεται, και εδώ, με το θέμα της μετανάστευσης. Στη νέα του ταινία έχουμε ένα νεαρό πρόσφυγα από το Χαλέπι, που φτάνει στο Ελσίνκι ζητώντας από τις αρχές πολιτικό άσυλο. Η γραφειοκρατία (πιθανή πονηρία για αποφυγή αποδοχής περισσότερων μεταναστών) τελικά του αρνείται το αίτημα με αποτέλεσμα ο Σύριος πρόσφυγας να διαφύγει και να προσπαθεί να επιβιώσει στους δρόμους της πόλης μέχρι που ένας μεσήλικας εστιάτορας (που γνωρίζουμε σε μια παράλληλη ιστορία) αρχίζει να τον βοηθά προσφέροντάς του δουλειά και στέγη. Ο Καουρισμάκι χρησιμοποιεί την ιστορία για να μας δώσει την εικόνα μιας διχασμένης κοινωνίας, που αρχίζει να χάνει την ανθρωπιά της (από τη μια οι άνθρωποι – ο εστιάτορας κα τα γκαρσόνια του – που βοηθάνε τον νεαρό Σύριο και του συμπαραστέκονται και από την άλλη οι ακροδεξιοί ρατσιστές που του επιτίθενται). Εικόνα που καταγράφει με το γνωστό, ιδιότυπο χιούμορ του, με αγάπη για τα πρόσωπά του, κρατώντας όμως πάντα μια απόσταση, και να καταγράψει με αντικειμενικότητα τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις.

Η ωμότητα, η αποξένωση και η έλλειψη αλληλεγγύης ήταν ανάμεσα στα θέματα και άλλων ταινιών. Στην ταινία «Spoor» της Πολωνής Ανιέσκα Χόλαντ, μια μοναχική μεσήλικη γυναίκα, που ζει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, αντιμετωπίζει με το δικό της τρόπο, τους κυνηγούς της περιοχής που για σπορ σκοτώνουν τα διάφορα ζώα του δάσους (μαζί και τις δυο της γάτες, μια μοναχική φωνή σε μια αδιάφορη κοινωνία. Στην ταινία «Γιοακίμ» του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Μαρσέλο Γκόμες, παρακολουθήσαμε την ιστορία του εθνικού ήρωα της χώρας, που από αξιωματικός του Πορτογαλικού στρατού και κυνηγός χρυσοθήρων συνειδητοποιεί σταδιακά την καταπίεση και την εκμετάλλευση των αυτόχθονων της Βραζιλίας από το πορτογαλικό κράτος για να οδηγηθεί στην εξέγερση και στον αποκεφαλισμό του. Ιστορία που ο Γκόμες αφηγείται με άνεση και μ’ ένα σχεδόν ντοκιμαντεριστικό στιλ, με την κάμερα στο χέρι, ακολουθώντας τον ήρωά του και την ομάδα του στη ζούγκλα της Βραζιλίας, εκεί όπου ο Γιοακίμ αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τους Ινδιάνους και τους μαύρους σκλάβους των Πορτογάλων κατακτητών.

Αρκετά τολμηρή για τη σημερινή Κίνα αποδείχτηκε η ταινία «Have a Nive Day» του Λιου Τζιάν. Ταινία χειροποίητων (σε αντίθεση με τα computer animation του Χόλιγουντ) κινούμενων σχεδίων γύρω από μια κλεμμένη βαλίτσα με ένα εκατομμύριο γουάν (κινέζικα χρήματα) που περνάει από διάφορα χέρια και που δίνει στον σκηνοθέτη την ευκαιρία να κάνει ένα, διανθισμένο με μαύρο χιούμορ, σχόλιο πάνω στην απληστία μιας κοινωνίας, σε μια μεταβατική για τη σύγχρονη Κίνα περίοδο, κοινωνίας που καλύπτει όλα τα κοινωνικά επίπεδα.

Η αυτογνωσία με αφορμή τις σχέσεις του ζευγαριού και η προσπάθεια επιστροφής στο παρελθόν, μέσα από την ιστορία ενός διάσημου Γερμανού συγγραφέα που αναζητά μια παλιά του αγάπη στη Νέα Υόρκη και προσπαθεί να αναβιώσει τον έρωτά του, είναι το θέμα της γερμανικής ταινίας «Επιστροφής το Μοντάουκ» του Φόλκερ Σλέντορφ. Με το σκηνοθέτη («Το ταμπούρλο») να ερευνά σε βάθος τους χαρακτήρες και τα αισθήματα των προσώπων του, με τον Στέλαν Σκαρσγκαρντ και τη Νίνα Χος, εξαιρετικούς στους ρόλους του μεσήλικα “ζευγαριού” που προσπαθεί να πιαστεί απεγνωσμένα από ένα ξεπερασμένο παρελθόν, με τη γυναίκα να δίνει την τελική λύση.

Μια διάσημη ηθοποιός προσπαθεί να ξεχάσει (;) τον έρωτά της μ’ ένα παντρεμένο στην όμορφη, ποιητική ταινία “Στην παραλία, νύχτα, μόνη” του Κορεάτη Χονγκ Σανγκ-Σου, Μέσα από ατέλειωτους περιπάτους σε πάρκα, στις όχθες ενός ποταμού, στο Αμβούργο (στο πρώτο μετος της ταινίας) και αργότερα, στην παραλία (στην επιστροφή της στην Κορέα) καθώς και μέσα από ενδιαφέρουσες συζητήσεις με φίλους, με τη φύση να παίζει σημαντικό ρόλο στην καταγραφή των συναισθημάτων, η ηρωίδα βρίσκει τελικά την αποδοχή και την αρμονία με τον εαυτό της και τους ανθρώπους γύρω της.

 

Πηγή : Tospirto