Κεν Λόουτς, Κλιντ Ίστγουντ και Μάρεν Άντε, ανάμεσα σε εκείνους που έκαναν τη διαφορά με τις ταινίες τους το 2016.
Ποιοι σκηνοθέτες ξεχώρισαν για τη βιρτουοζιτέ τους το 2016; Η απάντηση είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενική, ωστόσο αυτές είναι οι 10 ξένες ταινίες, παραγωγής 2016, που συγκέντρωσαν για τη σκηνοθετική τους ματιά τα πιο θετικά σχόλια στις κριτικές της Τατιάνας Καποδίστρια στο www.tospirto.net –δίνοντας μας μια καλή αφορμή να τις αναζητήσουμε σε αίθουσες ή έστω, βίντεο.
1. «The Nice Guys», Σέιν Μπλακ
Δυο απίθανοι λεχρίτες, στο Λος Άντζελες του 1977, ερευνούν την εξαφάνιση και το θάνατο μιας πορνοστάρ, σε μια εξαιρετικά γραμμένη, σκηνοθετημένη και παιγμένη ταινία που βγάζει αβίαστο γέλιο. Ο Σέιν Μπλακ κατάφερε να ισορροπήσει μεταξύ μπουρλέσκ και νουάρ –απόδεικνύοντας πως ναι, αυτό το περίεργο πάντρεμα, είναι εφικτό. Υπέροχες ατάκες, γκαγκ, σεναριακές ανατροπές κι ένα σχόλιο-φαρμάκι για την χολιγουντιανή (πορνο)βιομηχανία.
2. «Τζέισον Μπορν», Πολ Γκρίνγκρας
Η τρίτη συνέχεια της επιτυχημένης σειράς με τον αμνησιακό κατάσκοπο Τζέισον Μπορν ξεκινά από την Αθήνα, κορυφώνεται στο Λας Βέγκας, και ζουμάρει στη διπρόσωπη CIA και τη διαδικτυακή παρακολούθηση. Ο Γκρίνγκρας ενσωματώνει στην ταινία μια σκηνή που μας αφορά προσωπικά: μια εξαιρετικά γυρισμένη νύχτα διαδηλώσεων στην Αθήνα της κρίσης (αν και στην πραγματικότητα την γύρισε στην …Τενερίφη). Ο μύθος του Τζέισον Μπορν έχει πια γεράσει. Όμως ο φρενήρης σκηνοθετικός ρυθμός του μεγάλου μάστορα Γκρίνγκρας, αποζημιώνει τον θεατή.
3. «Sully», Κλιντ Ίστγουντ
Ο Κλιντ Ιστγουντ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως πίσω από την μάτσο περσόνα κρύβει ένα αστείρευτο σκηνοθετικό ταλέντο. Στο «Sully» ο 86χρονος Ίστγουντ εμπνέεται από την πραγματική ιστορία του έμπειρου πιλότου Τσέσλι «Σάλι» Σαλενμπέργκερ ο οποίος το 2009 πραγματοποίησε αναγκαστική προσγείωση στο κέντρο της αμερικανικής μητρόπολης, σώζοντας και τους 155 επιβάτες της πτήσης. Ο σκηνοθέτης θέτει εμμέσως ερωτήματα γύρω από τον πατριωτισμό, το συλλογικό τραύμα της 9/11, τον ήρωα της διπλανής πόρτας, την οικονομική κρίση και τη σχέση μεταξύ μηχανών και ανθρώπων. Η σκηνή της προσυδάτωσης σε real time είναι μία από τις καλύτερες απεικονίσεις αεροπορικού ατυχήματος που έχουμε δει στην οθόνη.
4. «Ο Κούμπο και οι δυο χορδές», Τράβις Νάιτ
Η ιστορία του μονόφθαλμου μικρού Κούμπο ανακατεύει ιαπωνικές παραδόσεις και θρύλους, οριγκάμι και μεταφυσική μαγεία, επιδεικνύοντας απερίγραπτη εικαστική τελειότητα. Ο αρχισχεδιαστής και διευθυντής του στούντιο Laika, Τράβις Νάιτ, ντεμπουτάρει σκηνοθετικά με μια ιστορία βγαλμένη από το ιαπωνικό φολκλόρ προσδίδοντάς της μια αίσθηση σκοτεινής μαγείας. Το σενάριο θα μπορούσε να ήταν καλύτερο, όμως η σαγήνη επί της οθόνης ισοφαρίζει το αποτέλεσμα.
5. «Η υπηρέτρια», Παρκ Τσαν-Γουκ
Μια κλέφτρα, μια μοναχική κληρονόμος, και μια πλεκτάνη υμνούν τον βαθύ έρωτα δυο γυναικών στην Κορέα του 1930, σε αυτή την αφηγηματικά συναρπαστική και οπτικά πανέμορφη μεταφορά γνωστού βιβλίου. Ο στιλίστας Παρκ παίρνει το μυθιστόρημα της Ουαλής Σάρα Ουότερς, «Fingersmith» και το μεταφέρει από την βικτωριανή Αγγλία στην ιαπωνοκρατούμενη Κορέα του μεσοπολέμου. Ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τη σκηνοθετική του βιρτουοζιτέ, φιλμάροντας αξέχαστα τις τολμηρές (μα όχι προκλητικές) λεσβιακές σκηνές και «σχολιάζοντας» την ιαπωνική αποικιοκρατία, την ομοφυλοφιλία και τις ταξικές διαφορές. Ψηφιακή φωτογραφία σε στυλ παλιού Technicolor.
6. «Τόνι Έρντμαν», Μάρεν Άντε
Η προσπάθεια ενός πλακατζή, αντισυμβατικού πατέρα να προσεγγίσει την «σιδερωμένη» και καταπιεσμένη καριερίστα κόρη του, γίνεται στα χέρια της Άντε μια γλυκόπικρη κωμωδία γεμάτη ανθρωπιά. Η γερμανίδα σκηνοθέτρια που όλοι έλεγαν πως θα κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στις φετινές Κάννες, εστιάζει το φακό της στο απολαυστικά αποσβολωμένο ύφος της γιάπισσας κόρης καθώς βλέπει τον πατέρα της να εμφανίζεται στο εργασιακό της περιβάλλον με ανεκδιήγητες μεταμφιέσεις -που όμως τελικά καταφέρνουν να τους φέρουν πιο κοντά. Μέσα από το παράξενο αυτό μείγμα δράματος και κωμωδίας η Άντε κάνει μερικά οξυδερκή σχόλια για τη σύγχρονη δυτική κοινωνία.
7. «Doctor Strange», Σκοτ Ντέρικσον
Ο πρωτοεμφανιζόμενος στο σινεμά (υπερ)ήρωας της Marvel ευτυχεί, χάρη σε μια χορταστική περιπέτεια με εξαιρετικό χιούμορ, εντυπωσιακά εφέ και στιβαρή σκηνοθεσία. Πρωταγωνιστεί ο Δόκτωρ Στίβεν Στρέιντζ ένας εγωπαθής νευροχειρουργός-σταρ στο Μανχάταν ο οποίος, μετά από ένα τροχαίο που σακατεύει και τα δυο του χέρια, θα φτάσει μέχρι το Κατμαντού του Νεπάλ, όπου υποτίθεται πως υπάρχει ένας γκουρού που μπορεί να τον γιατρέψει. Αν όλοι οι υπερήρωες αντιμετωπίζονταν με την ίδια ανάλαφρη μα και σκεπτόμενη προσέγγιση, το είδος θα μεγαλουργούσε.
8. «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», Κεν Λόουτς
Με νεορεαλιστική λιτότητα, ο σκηνοθέτης-ακτιβιστής Λόουτς αφηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα καρδιοπαθούς ξυλουργού και μιας ανύπαντρης μάνας, που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στη γραφειοκρατική τρέλα του υποτιθεμένου αγγλικού «κράτους πρόνοιας». Πάλι καλά που υπάρχει το δίδυμο Λόουτς και Λάβερτι, και ασχολείται κάποιος με τα πάθη του λαού. Ο ήρωας τους, ο Ντάνιελ αποφασίζει να διεκδικήσει όσα δικαιούται ως φορολογούμενος πολίτης, και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία με ανθρωπιά, συγκίνηση, αλλά ταυτόχρονα και αυτό το αμίμητο, αγγλικό, φλεγματικό χιούμορ. Χρυσός Φοίνικας των Καννών για έναν σπουδαίο ουμανιστή δημιουργό.
9. «Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς», Ντέρεκ Σιανφράνς
Εξαιρετική φωτογραφία, και λεπτότητα στο χειρισμό ενός δραματικού θέματος χαρακτηρίζουν την μεταφορά του ομώνυμου μπεστ σέλερ, για ένα άκληρο ζευγάρι Αυστραλών στις αρχές του 20ου αιώνα, που «αποκτά» ένα κοριτσάκι το οποίο ξεβράζει η παλίρροια. Το ηθικό δίλημμα του ζεύγους τεράστιο. Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστές το ιχνογραφούν σπαρακτικά, καθώς η κοπέλα θέλει να κρατήσουν το παιδί για δικό τους, ενώ ο άντρας πιέζεται από το καθήκον να ενημερώσει τους οικείους του μωρού… Μια ταινία με πολύ βαθύ και ραφιναρισμένο αισθητικό και ψυχολογικό υπόβαθρο, που εγείρει ζητήματα και συγκινεί αβίαστα.
10. «Η άφιξη», Ντενί Βιλνέβ
Μια ξεχωριστή ταινία επιστημονικής φαντασίας, χωρίς πληθωρικά εφέ, με εμπνευσμένη σκηνοθεσία, φιλοσοφική διάθεση, βαθύ συναίσθημα και μια λαμπρή πρωταγωνίστρια (Εϊμι Άνταμς) στο ρόλο μιας γλωσσολόγου που καλείται να επικοινωνήσει με εξωγήινους επισκέπτες. Η ταινία του γαλλοκαναδού Βιλνέβ –που βασίζεται στο διήγημα του πολυβραβευμένου Τεντ Τσιάνγκ, «Η ιστορία της ζωής σου» (στα ελληνικά από τον Κέδρο)– δεν έχει καμιά σχέση με τις συνήθεις καταστροφολάγνες κινηματογραφικές συναντήσεις ανθρώπων και εξωγήινων. Εδώ, η αφήγηση περιστρέφεται πρωτίστως γύρω από τον άνθρωπο, θίγοντας σχεδόν φιλοσοφικά ζητήματα γλωσσικής έκφρασης και επικοινωνίας.
Πηγή : Tospirto